Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Wątpliwości pojawiające się w postępowaniach przed sądami krajowymi dotyczą wszakże z reguły rozmaitych powiązań między prawem wspólnotowym a prawem krajowym, np. tego, czy w danej sprawie orzeczenie powinno być oparte na prawie krajowym, czy na prawie wspólnotowym, albo czy normy prawa krajowego są zgodne z prawem wspólnotowym. 9 Por. orzeczenie 181/73 Haegeman v. Belgien, Zb. Orz. 1974, s. 449. 10 Por. np. postanowienie C-445/01 Simoncello v. Boerio z 2003 r., jeszcze niepublikowane. 341 Pytanie nie może jednak dotyczyć wprost tego, czy dana norma prawa krajowego jest zgodna z prawem wspólnotowym. Zagadnienie takie może być, bowiem przedmiotem innego postępowania przed ETS, na podstawie art. 226 TWE. 13.5.2. Sposób formułowania pytań prawnych dotyczących wykładni prawa wspólnotowego W tej sytuacji istotne znaczenie ma umiejętne postawienie pytania (pytań) ETS w taki sposób, który zostanie uznany przezeń za dopuszczalny. Standardowym sformułowaniem jest: Czy dany przepis W prawa wspólnotowego zezwala (albo: zakazuje) K — tutaj podaje się to, co wynika, z wchodzącego w grę przepisu prawa krajowego. Na tak sformułowane pytanie ETS udziela odpowiedzi pozytywnej lub negatywnej. Formalnie rzecz biorąc ETS dokonuje, więc wykładni przepisu (przepisów) prawa wspólnotowego, ale w istocie wypowiada się na temat zgodności prawa krajowego z prawem wspólnotowym. Odpowiedź pozytywna na powyższe pytanie oznacza, bowiem stwierdzenie, że prawo krajowe jest zgodne z prawem wspólnotowym, a odpowiedź negatywna, że jest z nim niezgodne. Zdarza się, że ETS zmienia sformułowania pytań kierowanych przez sądy krajowe stwierdzając: Sąd krajowy pyta, czy przepis K prawa krajowego jest zgodny z przepisem W prawa wspólnotowego. W istocie jednak sąd krajowy chciał zapytać, czy przepis W prawa wspólnotowego zezwala państwu członkowskiemu na zachowanie zgodne z K. Chodzi o to, aby pytania sądów krajowych były zadane w taki sposób, że ETS jest w stanie na nie odpowiedzieć zgodnie z konstrukcją art. 234 TWE". Sądy krajowe zadają Trybunałowi jedno pytanie lub (z reguły) więcej. Niekiedy pytania są formułowane alternatywnie, np.: jeśli odpowiedź na pytanie 1 jest pozytywna to, czy 2.. (drugie pytanie), a jeśli negatywna, to czy 3... (trzecie pytanie) itd. ETS zmienia czasem kolejność odpowiedzi na pytania, odpowiada łącznie na kilka pytań, albo rozdziela odpowiedzi na jedno pytanie, uznaje odpowiedzi na pewne pytania za zbędne itd. Analiza pytań przyjmowanych przez ETS, jak również pytań, które są przez ETS przeredagowywane, albo odrzucane, prowadzi do wniosku, że ETS akceptuje pytania zamknięte, tj. takie, na które odpowiedź może być: tak albo nie, natomiast nie akceptuje pytań otwartych. Te ostatnie ETS uznaje za pytania abstrakcyjne lub hipotetyczne, niepowiązane wystarczająco z postępowaniem głównym i niemieszczące się wobec tego w ramach procedury unormowanej w art. 234 TWE. 11 Por. orzeczenie w sprawie 14/86 Pretore di Salo v. X, Zb. Orz. 1987, s. 2545. 342 13.6. Pytania prawne dotyczące ważności aktów instytucji wspólnotowych 13.6.1. Korzyści procedury z punktu widzenia interesów jednostek Drugim rodzajem są pytania sądu krajowego do ETS dotyczące ważności aktów instytucji wspólnotowych, tzn. ich zgodności z prawem pierwotnym. Należy tu wspomnieć, że przepis art. 230 TWE stwarza podstawę dla bezpośredniej skargi do ETS o orzeczenie nieważności aktu prawa pochodnego. Jednakże legitymacja osób fizycznych i prawnych do wniesienia takiej skargi (do SPI) jest w świetle powołanego przepisu ograniczona, zwłaszcza wobec jego restrykcyjnej interpretacji w orzecznictwie ETS12. Dlatego też korzystniejszą, a praktycznie niemal jak dotąd jedyną, drogą dla jednostek jest zakwestionowanie ważności aktu instytucji WE w trybie art. 234 TWE za pośrednictwem sądu krajowego. W judykaturze ETS ostatnich latach podkreśla się mocno, że to obowiązkiem państw członkowskich, wynikającym z art. 10 TWE, jest zapewnienie ochrony prawnej jednostek opartej na prawie wspólnotowymi przed sądami krajowymi13. Aby to było możliwe, przed właściwym sądem krajowym musi najpierw zawi-snąć sprawa, w której pojawi się problem ważności aktu prawa pochodnego. Sąd krajowy będzie miał wówczas kompetencję do wystąpienia do ETS z pytaniem prawnym w przedmiocie ważności danego aktu instytucji wspólnotowej. Należy przy tym podkreślić, że sąd krajowy nie ma kompetencji do samodzielnego orzekania o nieważności aktów wspólnotowego prawa pochodnego, ani do odmowy ich zastosowania14. Warto zauważyć, że w pewnych, aczkolwiek niezbyt częstych, przypadkach obowiązki jednostek są określone wprost i w pełni w rozporządzeniach wspólnotowych, bez konieczności, a nawet bez możliwości wydawania aktów wykonawczych przez organy państw członkowskich. W takich sytuacjach, gdy jednostka kwestionuje ważność danego rozporządzenia, nie jest zasadniczo realne wszczęcie postępowania przed sądem krajowym, w trakcie którego sąd mógłby zwrócić się z pytaniem prawnym do ETS w tej kwestii. Jednostce nie przysługuje także z reguły legitymacja do zaskarżenia rozporządzenia przed SPI na podsta- 12 Por. rozdział 11.4.4. 13 Por. orzeczenie C-50/00 P Unión de Peąueńos Agricultores v. Council, Zb. Orz. 2002, s. 1-6677, Trybunał nie zaaprobował obszernie umotywowanej propozycji rzecznika generalnego dokonania wyraźnej zmiany dotychczasowej wykładni art. 230 akapit 4 TWE i rozszerzenia możliwości zaskarżania ważności aktów wspólnotowych bezpośrednio przed sądami wspólnotowymi (SPI i ETS). Por. o tym krytycznie N. Półtorak, Kto jest związany zasadą efektywnej ochrony prawnej — „uwagi na tle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Unión de Peąueńos Agricultores", Kwartalnik Prawa Publicznego 2002, nr 3, s. 187-204. 14 Por. orzeczenie 314/85 Foto-Frost v. HZA Liibeck Ost, Zb. Orz. 1987, s. 4199. 343 wie art. 230 akapit 4. Oznacza to lukę w ochronie prawnej15. Specyficznym rozwiązaniem, jakkolwiek trudnym do zaakceptowania z ogólniejszych względów, byłoby dopuszczenie się przez jednostkę naruszenia norm rozporządzenia po to, aby wywołać skierowane przeciwko sobie postępowanie przed sądem krajowym! Dopiero w trakcie takiego postępowania sąd krajowy może skorzystać z kompetencji wynikającej z art. 234. , , 13.6.2. Stosowanie środków tymczasowych przez sąd krajowy w trakcie procedury Często zdarza się, że na podstawie aktów prawa wspólnotowego, np. rozporządzeń, są wydawane decyzje organów administracyjnych państw członkowskich i dopiero te decyzje są bezpośrednią podstawą przyznania praw jednostkom, albo nałożenia na nie obowiązków