Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Nie ma ogólnie przyjętych sposobów oceny takich /ników, toteż do badacza należy znalezienie odpowiednich kryteriów kwalifikacji. Dalszą trudność metodyczną stanowi fakt, że pewne elementy zapamiętanego materiału mogą wydawać się osobie badanej nieistotne i z tych względów zostają przez nią pominięte w reprodukcji. Trudność tę można I przynajmniej częściowo zredukować przez odpowiedni dobór materiału do ekspozycji (zadbanie o równorzędność elementów) oraz zastosowanie umiejętnie sformułowanej instrukcji. Za przykład zapamiętywanego materiału może posłużyć tekst dający się podzielić na określoną liczbę możliwie krótkich odcinków, jednakowych ze względu na doniosłość ich znaczenia. Tekstami posługiwało się w badaniach wielu autorów. Próbę przezwyciężenia trudności występujących w badaniach przeprowadzanych na tym materiale stanowi m.in. podział tekstu na tzw. porcje treściowe (Szewczuk, 1957). Na uwagę zasługuje modyfikacja wprowadzona przez Kreutza, tj. podział treści eksponowanego tekstu na tzw. szczegóły pozytywne oraz wprowadzenie pytań dotyczących tych szczegółów (Brachacka, 1960; Witoszek, 1967). Metodę zapamiętanych członów stosuje się zwykle w badaniach dotyczących odleglejszych przypomnień. Jedna z jej wersji używana jest jednak do pomiaru pamięci bezpośredniej i pod taką nazwą znana jest w literaturze. Metoda pomiaru pamięci bezpośredniej została zainicjowana w przedostat-nim dziesięcioleciu ubiegłego wieku przez Jacobsa. Pozwala ona określać, ile elementów jakiegoś materiału osoba badana potrafi odtworzyć bezpośrednio po jego jednorazowej ekspozycji. W najczęściej stosowanych eksperymentach osoba badająca odczytuje kolejno szeregi cyfr, polecając badanemu, aby powtarzał je w tej same kolejności. Każdy szereg zawiera 3-12 cyfr (tabela 8.2). Tabela 8.2. Przykładowe szeregi cyfr (Wg; Woodworth, Schlosbcrg, 1963} 9 7 2 4 0 6 6 4 1 2 7 3 0 3 9 4 1 6 7 2 8 8 2 9 4 3 0 3 5 7 0 6 2 9 4 7 3 5 9 6 I 6 9 2 7 2 0 4 1 2 9 5 8 3 9 6 4 5 8 1 5 3 2 9 0 8 2164089573 0 4 2 8 6 5 12 9 4790386215 45382170369 39428107536 70932614280 541962836702 109 uu szeregów coraz dłuższych, ustalając maksymalnie długi szereg, który osoba badana odtwarza prawidłowo. Wynik wyraża zwykle liczba elementów prawidłowo odtworzonego szeregu maksymalnej długości. Niekiedy stosuje się więcej niż jeden szereg tej samej długości, np. trzy. Prawidłowe odtworzenie każdego szeregu jest wówczas odpowiednio punktowane, tzn. liczy się jedną prawidłową reprodukcje szeregu jako jedną trzecią punktu. Badanie jest kontynuowane tak długo, aż osoba badana nie zreprodukuje żadnego z trzech szeregów zawierających jednakową liczbę cyfr. Jeżeli osoba badana odtwarza prawidłowo np. wszystkie szeregi zawierające do 5 cyfr włącznie, dwa szregi 6-cyfrowe, jeden szereg 7-cyfrowy, a nie odtworzy żadnego szeregu 8-cyfrowego, jej wynik wynosi wówczas 6. Za prawidłową reprodukcję wszystkich szeregów zawierających do 5 cyfr włącznie zalicza się badanemu 5 punktów; za odtworzenie dwóch szeregów 6-cyfrowych - 2-1/3 - 2/3 punktu; za jeden szereg 7-cyfrowy- 1/3 punktu. a zatem 5 + 2/3 + 1/3 = 6 punktów. Niekiedy wynik przedstawiany jest w postaci ułamkowej nawet przy stosowaniu pojedynczych szeregów. Tak na przykład, jeżeli osoba badana reprodukuje prawidłowo 8 cyfr, natomiast nie reprodukuje 9 cyfr, wynik można przedstawić w postaci 8 1/2. Uzyskuje się go na podstawie wzoru: gdzie a oznacza maksymalną liczbę cyfr prawidłowo reprodukowanych, b - najmniejszą liczbę cyfr, o której wiadomo, że przekracza zakres pamięci bezpośredniej badanego. Metoda pomiaru pamięci bezpośredniej często stosowana jest w praktyce psychologicznej, m.in. w próbach wchodzących w skład testów inteligencji. Ważnej modyfikacji metody pomiaru pamięci bezpośredniej dokonał Sperling (1960). Modyfikacja ta polega na prowokowaniu osoby badanej do odtwarzania tylko wskazanej części uprzednio spostrzeżonych elementów. Ekspozycja trwa bardzo krótko i tuż po niej (odstęp czasu wynosi ułamek sekundy) badany uzyskuje informację, którą część elementów powinien odtworzyć. Prezentuje się np. litery w 3 rzędach, po 3 litery w każdym, i po ich ekspozycji rozlega się sygnał dźwiękowy, informujący, który rząd liter należy odtworzyć. Ta wersja metody pozwala badać szybko przemijające zjawiska pamięci, a dotychczasowe wyniki badań świadczą, że pamięć rejestruje więcej, niż na to wskazują klasyczne pomiary zakresu pamięci bezpośredniej. Jeśli w przytoczonej przykładowo sytuacji badany odtwarza wszystkie 3 litery ze wskazanego rzędu, to wynik taki jest interpretowany w ten sposób, że przechowują się również ślady liter prezentowanych w pozostałych rzędach, a więc ślady 3-3 = 9 liter. Tymczasem po równie krótkiej prezentacji liter, gdy wchodzi w grę odtworzenie całości, badany reprodukuje nie więcej niż 5 liter. krótkotrwałej i nazywana oywa metoaą oaiworzenia częściowego". Metoda uczenia się przez powtarzanie; osoba badana powtarza jakiś Me(od" , 7 . - ii-i~ uczenia się pr materiał (albo czynność) tak długo, az wyuczy się go do określonego powtaraoie kryterium. Najczęściej stosowanym kryterium jest jednorazowe lub kilkakrotne bezbłędne powtórzenie. Za wskaźnik przyjmuje się czas lub liczbę powtórzeń niezbędnych do osiągnięcia kryterium