Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Często musiał w nim bezradnie siedzieć, czekając, aż matka znajdzie czas na przewiezienie go z jednego miejsca na inne. W klinice Michaś zazdrościł 'dzieciom, które Używanie wózka inwalidzkiego 345 widział w wózkach na kółkach. Wózki te wydawały mu się równie magiczne jak latające talerze. Lecz miał tak słabe ciało i mięśnie, że nikt nie sądził, że kiedykolwiek będzie mógł jeź- dzić w wózku. Pewnego razu prowadzący ćwiczenia pozwolił mu spróbować. To był początek. Z czasem, gdy nabrał wpra- wy, Michaś nauczył się wprawiać wózek w ruch powoli, lecz coraz pewniej — w miarę, jak słabe mięśnie stawały się coraz silniejsze. Dzień, w którym przywieziono mu jego własny wó- zek, był dla niego najszczęśliwszym dniem w życiu. Wózek in- walidzki otwierał drogę do wolności. Wózek taki pozwala dzieciom pokonywać odległość. Niektó- re z nich noszą aparaty ortopedyczne, a na krótki dystans mogą poruszać się za pomocą kuł; dla innych wózek jest jedynym środkiem lokomocji. Jeśli wózek może odegrać dużą rolę w ży- ciu dziecka, lekarz zada sobie trud, aby mu zapisać taki, jaki będzie dla niego najbardziej odpowiedni. Rodzaje wózków inwalidzkich Nowoczesny wózek składa się z lekkiego metalowego szkieletu pokrytego chromem oraz z siedzenia i oparcia, obitego skórą lub materiałem. Ma dwa duże i dwa mniejsze koła; na większych są obręcze do trzymania. W wózkach dla dorosłych duże koła mają na ogół 60 om średnicy, chociaż można dostać również mniejsze, o średnicy 50 cm. Małe kółka mają przeważnie 12 cm śred- nicy, choć są również o średnicy 20 cm. Małe kółka obracają się na osi. Większość wózków jest składa- nych; po złożeniu mają tylko około 25 cm szerokości i łatwo dadzą się włożyć do samochodu. Każdy wózek inwalidzki powinien być wyposażony w hamulec — nie są one jednak wli- czane do ceny niektórych modeli. 346 Sprzęt w życiu codziennym Urządzenie zwane „ściskaczem" pozwala użytkownikowi zmniejszyć szerokość wózka o około 12 cm w momencie, kiedy na nim siedzi. Mimo że zachodzi wiele różnic w dodatkach, jest tylko kilka podstawowych typów wózków inwalidzkich. Wózek z dużymi kołami z tyłu jest chyba najwygodniejszy, zarówno w mieszkaniu, jak i na otwartej przestrzeni, a także łatwo jest nim wjechać na krawężnik czy schody. Wózek z du- żymi kołami z przodu może obrócić się w koło na mniejszej po- wierzchni, niż typ poprzedni i wobec tego jest wygodniejszy w użyciu w małych pomieszczeniach. Trzeci typ przeznaczony jest dla osób, które straciły obie no- gi. Tylne koła są bardziej cofnięte do tyłu, aby wózek nie prze- chylał się do tyłu wskutek braku równowagi, spowodowanego tym, że nie działa ciężar nóg z przodu. Czwarty typ zaś przewidziano dla osób. które mogą posługi- wać się tylko jedną ręką. Dwie obręcze przymocowane są do koła po stronie sprawnej kończyny górnej. Kiedy chwyci się je obie, wózek jedzie prosto — kiedy zaś trzyma się jedną obręcz, skręca w prawo lub w lewo. Są także wózki na kół- kach wyposażone w silnik, lecz te są znacznie droższe. Wózki inwalidzkie na ogół produkowane są w czterech roz- miarach: dla dorosłych, młodzieży, dzieci starszych i zupełnie małych. Najmniejsze przeznaczone są dla dzieci w wieku przedszkolnym. Jeden z producentów skonstruował wózki, któ- re „rosną" razem z dzieckiem od 6 — 16 lat. Kiedy dziecko ma około 10 lat, dopasowuje się lub zmienia podnóżek i siedzenie, dostosowując je do rozmiaru młodzieżowego. Wózek powinien być zamówiony i wykonany zgodnie z za- leceniami lekarza, ustalającego wraz z fizjoterapeutą dane, by mógł doskonale spełniać swe zadanie. Trzeba wziąć pod uwagę zarówno teren, na jakim dziecko będzie najczęściej używało wózka, jak też rodzaj jego upośledzenia