They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Linki

an image

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Członkowie gabinetu są jednocześnie członkami Tajnej Rady i obowiązuje ich bezwzględny zakaz ujawniania tego, co się na jego posiedzeniach dzieje. Mianowanie członków gabinetu należy do prerogatyw monarchy, jednakże dysponuje on różnym stopniem samodzielności przy powoływaniu premiera i członków gabinetu. Przy mianowaniu premiera nie jest wymagana kontrasygnata. Wynika to z faktu, że w momencie kreowania premiera poprzedni rząd (premier i ministrowie) podał się do dymisji i królowa nie ma doradcy, którego rady mogłaby zasięgnąć, i który ponosiłby za nią odpowiedzialność przed parlamentem. Nie oznacza to, że monarcha ma tu nieograniczone możliwości swobodnego postępowania, gdyż konwenans konstytucyjny wymaga powołania na premiera lidera partii, która ma większość w parlamencie. Z uwagi na istniejący system dwupartyjny któraś z dużych partii w wyniku wyborów zawsze zdobywa bardziej lub mniej wyraźną większość i powołanie premiera jest z reguły formalnością. Można śmiało powiedzieć, że w dzisiejszym systemie politycznym Wielkiej Brytanii problem wyboru premiera to problem wyłonienia lidera, a to już domena partii. Pewien udział mają tu także wyborcy - oddając głos na którąś z dużych partii, jednocześnie opowiadają się za jej przywódcą jako kierownikiem gabinetu. Monarcha może mieć wpływ na kreowanie premiera jedynie wówczas, kiedy brak wyraźnego przywódcy partyjnego. Przypadki takie zdarzały się zwłaszcza po II wojnie światowej, ale była to sytuacja przejściowa i wkrótce „zwalniano" dla tych ministrów miejsce w parlamencie. 48 Nominacja pozostałych członków gabinetu dokonywana jest przez monarchę na wniosek premiera. W praktyce trudno dziś przypuścić, aby panujący sprzeciwił się zaproponowanej kandydaturze i faktycznie o powołaniu poszczególnych ministrów decyduje premier. Czynniki wpływające na decyzję premiera mają charakter polityczny. Obok wąskiej grupy partyjnych przyjaciół premiera, popierających jego koncepcje polityczne, w skład gabinetu powoływani są przywódcy różnych ugrupowań czy frakcji w łonie partii rządzącej. Dążenie do wprowadzenia w skład gabinetu możliwie szerokiego wachlarza przedstawicieli różnych ugrupowań wewnątrz frakcji ma na celu zapobieżenie rozłamom i wzmocnienie dyscypliny partii. Udział w pracach gabinetu konkurentów premiera ułatwia kompromis wewnątrz partii, czyni ich odpowiedzialnymi za decyzje gabinetu i tym samym zobowiązuje do solidarnego na zewnątrz popierania rządu i kierownictwa partii. Dużą rolę przy powoływaniu ministrów odgrywa też ranga resortów, którymi kierują. W gabinecie zasiadają tradycyjnie tacy dostojnicy Korony, jak: Lord Kanclerz, Kanclerz Skarbu, Lord Przewodniczący Tajnej Rady, który jest rzecznikiem gabinetu w Izbie Gmin, a także sekretarze stojący na czele takich działów administracji, jak: sprawy wewnętrzne, sprawy zagraniczne, oświaty i nauki, sprawy obrony, handlu i przemysłu. Do gabinetu powoływani są też sekretarze stanu do spraw Szkocji i Walii oraz Irlandii Północnej. Sposób formowania rządu i gabinetu sprawia, że w Wielkiej Brytanii jedyną możliwością zrobienia kariery politycznej jest związanie się z którąś z partii politycznych. Dotyczy to już procesu wyborczego (bez poparcia partii zajęcie miejsca w Izbie Gmin jest niemożliwe) oraz dalszych szczebli kariery, jakimi są stanowiska w rządzie czy wreszcie w gabinecie. Warunkiem powodzenia w karierze politycznej jest jednak lojalność wobec partii i jej lidera, gdyż uwzględnianie lub pomijanie przy obsadzaniu stanowisk w rządzie, a zwłaszcza w gabinecie, stanowi skuteczne narzędzie w kierowaniu frakcją parlamentarną w pozyskaniu sobie zwolenników bądź unicestwieniu zawiązujących się ugrupowań rebeliantów. Z drugiej strony fakt, że około jednej trzeciej posłów zasiadających w parlamencie piastuje jednocześnie stanowiska w rządzie, czołowi przywódcy partyjni zasiadają w gabinecie, a pozostała część może mieć nadzieję na awans, ułatwia kierowanie frakcją i zapewnienie dyscypliny partyjnej. Prawo udzielania dymisji członkom rządu należy formalnie do monarchy. W praktyce wykonuje je premier, i dziś trudno sobie wyobrazić, aby monarcha nie zastosował się do wniosku premiera. Rekonstrukcja rządu odbywa się z reguły w formie prośby o złożenie rezygnacji przez ministra