- Bardzo sprytne - m�wi� - a teraz pos�uchaj uwa�nie...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Chc� zosta� sam. Zabieraj ten szmal i znikaj. Baw si� dobrze. - To niby taki prezent? - pyta. - Tak - odpowiadam. Dziewczyna bez s�owa upycha zwitki pieni�dzy z powrotem w plastikowej torebce. Zakrywa je wyci�t� desk� i stawia na niej szafk�. Chwil� p�niej drzwi si� za Clar� zamyka- j�. Wracam do okna. Tym razem siadam na parapecie. Ksi�yc wspina si� na niebo, bla- dy i okr�g�y jak aspiryna. Budzi mnie uliczny zgie�k. Zapewne w p�nie te odg�osy dociera�y do mnie ju� od d�u�szej chwili. W pustym �o��dku adrenalina wywo�uje niewielkie skurcze, kt�re �askocz� przepon�, wprawiaj�c j� w dr�enie. Reaguj� zawsze w ten spos�b, kiedy moje zmys�y zaczy- naj� odbiera� z zewn�trz sygna�y codziennego �ycia. Okno jest otwarte, zas�ony rozsuni�te, prawdopodobnie sen zaskoczy� mnie na parapecie i tylko wyj�tkowy pech sprawi�, i� prze- chyli�em si� w stron� mieszkania i spad�em na materac, a nie na ulic�. Mimo zamkni�tych oczu wiem, �e jest jasno, pogoda pi�kna a� do obrzydzenia. Upa�. Dzieci biegn� do szko�y, s�ysz� ich nawo�ywania i g�osy rodzic�w pod moim oknem. Samochody mijaj� m�j dom fa- lami, wszyscy s� w drodze do pracy, a mo�e do lekarza. Od mn�stwa zaobserwowanych aut, kt�re przejecha�y zaledwie w ci�gu kwadransa, dostaj� zawrot�w g�owy. Licz�c z grubsza, daje to w ci�gu ca�ego dnia przyt�aczaj�c� liczb� ludzkich zaj��, czynno�ci zawodowych, zakup�w i w�dr�wek do szko�y, co wbija mnie w ziemi�, wysysa, jakby ca�a zapobiegliwo�� i zapa� na dworze syci�y si� energi� pozyskiwan� wy��cznie z rozpadu mojego ducha i cia�a. Nie ma ucieczki od tych odg�os�w z ulicy. Cho�bym zdrowe ucho zagrzeba� w poduszce, a chore skierowa� ku g�rze; cho�bym zamkn�� okna, �zasun�� zas�ony i spi�trzy� sobie na g�owie ca�y stos poduszek - ci�gle jeszcze s�ysza�bym auta, kroki i g�osy, wprawdzie przyt�umione, ale wywo�uj�ce podobn� reakcj� w �o��dku i podra�nionym m�zgu. Wysuwam r�ce spod cia�a, splatam zwiotcza�e palce i modl� si� o jaki� atak z u�yciem gaz�w bojowych, kt�ry by tam na zewn�trz unieruchomi� wszystko, powstrzyma� natr�tn� krz�tanin� i przywr�ci� spok�j. Wtedy dzwoni telefon. Spojrzenie p�otwartych oczu chwyta jasnopszeniczny odcie� pod��g, a bli�ej - g�ry i doliny w pofa�dowaniach zsuni�tego prze�cierad�a. Kulki kurzu zdaj� si� tak du�e jak k��by suchych ro�lin przetaczaj�ce si� po ameryka�skich szosach, mi�dzy nimi kilka chusteczek higienicznych, zmi�toszonych i posklejanych zeschni�tymi smarkami. Talerze z resztkami pizzy. Potem dostrzegam s�uchawk�. Le�y poza zasi�giem moich r�k, wg��bienie na baterie zieje pustk�. Jestem pewien, �e to dziewczyna z radia, wi�c chc� ode- bra�. Po pi�ciu dzwonkach w��cza si� automatyczna sekretarka. Nie mam szansy dotrze� wcze�niej do s�uchawki i baterii. Nie udaje mi si� nawet wyci�gn�� na czas r�ki. Sekretarka jest nastawiona na ca�y regulator, s�ysz� komunikat. Piip. - Maks - m�wi kobiecy g�os - dosy� tego. To nie Clara; zanim uzmys�awiam sobie, kto m�wi, mija troch� czasu. Przed oczyma staje mi posta� Marii Huygstet-ten w pozycji, w jakiej zawsze widzia�em j� przez szczelin� uchylonych drzwi w moim biurze, czyli siedz�c� przy biurku: jej porcelanowobia�a twarz, dalej rudawe w�osy spi�trzone z ty�u g�owy i zwr�cone ku �wiat�u padaj�cemu z okna. Niekiedy, gdy zamiast pracowa�, gapi�em si� nieruchomo przed siebie, wyobra�a�em sobie dla �artu, �e doskonale r�owe usta Marii Huygstetten nagle si� napinaj�, a przez zaci�ni�te wargi wysuwa si� gruba, brunatna kie�baska g�wna. Do takich fantazji prowokowa�a mnie najprawdopodobniej nieskazitelna czysto�� tej kobiety. Tymi r�owymi ustami przemawia teraz do mojej automatycznej sekretarki. - Dzwoni� Rufus z informacj�, �e ju� nie wr�cisz - oznajmia. W biurze zawsze zwraca�a si� do mnie per pan. Sp�dzi�em z ni� mo�e dziesi�� nocy, nie wi�cej. Dziesi�� nocy w ci�gu dwu lat, i to te� tylko wtedy, kiedy ju� po prostu nie mo- g�em wytrzyma�. Poczucie winy przyprawia�o mnie zawsze potem o fizyczny b�l. Maria u�ywa�a logicznych argument�w, ale mimo wszystko nie mia�a racji, dowodz�c, i� moje za- chowanie jest ca�kiem normalne. Wystarczy�o, bym przez dziesi�� sekund pos�ucha� Jessie, kt�ra z udr�czon� twarz� pl�ta�a si� w obietnicach, �e to ju� nie potrwa d�ugo i b�dzie mog�a to ze mn� robi�, niebawem, z pewno�ci� lada dzie�. Wtedy zamyka�em jej usta, z ca�ej si�y, nie maj�c w�tpliwo�ci, i� Maria k�amie, a ja jestem piekielnym pomiotem. Maria jedyna wie- dzia�a o istnieniu Jessie w moim �yciu, dlatego nigdy nie wyzby�em si� l�ku, �e pewnego dnia, wszystko jedno z jakiego powodu, zadzwoni do niej, aby opowiedzie� o owych dziesi�- ciu nocach, kt�rych nie sp�dzi�em przecie� w biurze z powodu nawa�u zaj��. Oczywi�cie domy�lam si�, czemu dzwoni. Mo�na st�umi� pewne uczucia, nie da si� jednak zepchn�� w pod�wiadomo�� obecno�ci Jacques�a Chiraca. - Pos�uchaj - m�wi Maria Huygstetten - wiem, �e ju� nic nie b�dzie nas ��czy�o. Nie mam z�udze�. Ale wpadnij po psa. Pewnie mia�em cich� nadziej�, i� przyzwyczai si� do niego i zechce go zatrzyma�. Je- �li w og�le o tym my�la�em. Naturalnie kocham Jacques�a Chiraca. Jednak�e jest to pies Jessie i powinien umrze�, jak ona. Kiedy go widz�, nie mog� nie my�le� o tym, jak co rano pochyla� si� nad nami, stercz�c na d�ugich nogach, kt�re utrzymuj� go niczym rusztowanie, a tak�e o tym, jaka si�a ci�ko�ci ci�gnie w d� przero�ni�t� sk�r� na jego pysku, nadaj�c mu pe�en rezygnacji, zmartwiony wyraz