- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Rozalce robi się nie wiadomo dlaczego bardzo smutno i obco, i tęskno do ciemnego, nieprzytulnego pokoju mamy, który nawet nie jest przecież pokojem mamy, bo jest pokojem...
- Jeździec, który pierwszy przemówił do Don Kichota, jeszcze raz podjechał i rzekł: - Wasza miłość, panie Don Kichocie, jedźcie z nami; wszyscy jesteśmy wa- szymi...
- Czasami na jedno miejsce było wielu kandydatów, a kiedy indziej z kolei uważano, że mimo potrzeby nie było ani jednego odpowiedniego, który by spełniał wymagane warunki...
- — Cicho, cicho — szepnął znowu traper — pozostawmy to naturze i temu chłopcu! — Przysięgłam na imię Tego, który stworzył wszystko, cokol-wiek jest dobrego czy to w...
- Marksizm potrzebny nam był nie tylko poto, ażeby otrząsnąć się z wpływu ludowców, który ledwo nas dotknął, ale przedewszystkiem poto, żeby rozpocząć nieubłaganą walkę z...
- Pewnej nocy, kiedy siedzieli u loża Musseta, wsunęła Pagellowi li- ścik, który podsumowywał jak gdyby wszystkie jej emocjonalne obawy i nadzieje (choć zapewne skierowany...
- Zwierzyła się z tą swoją wiarą Janowi, który wyśmiał ją i zaręczył, że on nigdy nie mówi pacierza, a mimo to nie widział nigdy we śnie diabła, choć pragnąłby go raz zobaczyć...
- Książę przyjął go nader przyjaźnie i wydał tegoż dnia obiad na jego przyjęcie, na który zaprosił młodych panów i szlachetnych rycerzy...
- 189 obozu dążącego do utrzymania monopolu władzy, to jaki kształt musiałby przybrać akt prawny, który satysfakcjonowałby ją tak dalece, by nie musiała go omijać i łamać?...
- Wzięłam udział w sesji doktora Ginnota, który mówił o tym, że nasze postępowanie z dziećmi nie wynika z te- go, jakie dzieci są, ale z tego, jakie mają się stać...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Takie przynajmniej wrażenie odniósł Chancellor. Wstał z fotela i wyciągnął dłoń. * Witaj w domu, Ulsterze. To dla ciebie początek nowego życia. * Tak, myślę, że masz rację. Nie zmienię się z dnia na dzień, ale początek już jest zrobiony. Elizabeth Scarlatti trzasnęła dłonią o biurko. - Przykro ci? Przykro? Nie zwiedziesz mnie ani na chwilę. Jesteś nieprzytomny ze strachu, i słusznie! Ty cholerny głupcze! Ty ośle! Myślałeś, że co robisz? Że to zabawa? Dziecinne igraszki?! Ulster zacisnął palce na oparciu sofy, na której siedział, i powta- rzał nieustannie w myśli: "Heinrich Kroeger, Heinrich Kroeger". * Ulster, żądam wyjaśnień! * Powiedziałem ci. Nudziło mi się. Po prostu mi się nudziło. * Jak głęboko w tym siedzisz? * O Chryste! Wcale. Dałem trochę pieniędzy na towar, i tyle. Na dostawę. To wszystko. * Komu dałeś pieniądze? * Takim jednym. Facetom, których spotykałem w klubach. * Kryminalistom? * Nie wiem. Zresztą kto teraz nie jest kryminalistą? Tak, chyba tak. Dlatego z nimi zerwałem. Całkowicie! * Czy kiedykolwiek coś podpisywałeś? * Jezu, nie! Myślisz, że zwariowałem? * Nie. Myślę, że jesteś głupi. "Heinrich Kroeger, Heinrich Kroeger." Ulster Scarlett wstał z sofy i zapalił papierosa. Podszedł do kominka i wrzucił zapałkę między trzaskające polana. - Nie jestem głupi, mamo - powiedział z naciskiem. Elizabeth puściła mimo uszu jego sprzeciw. * Dawałeś tylko pieniądze? Nie wplątałeś się nigdy w żadną awanturę? * Nie! Oczywiście, że nie! * Więc kim był ten kapitan statku? Ten, którego zamor- dowano? * Nie wiem! Słuchaj, przecież ci mówiłem. Przyznaję, że tam byłem. Kumple powiedzieli, że oglądanie rozładunku towaru jest podniecające. Ale to wszystko, przysięgam. Były kłopoty. Załoga zaczęła rozróbę, więc odjechałem. Zabrałem się stamtąd, jak tylko mogłem najszybciej. * I nic więcej? Na tym koniec? * Tak. Co chcesz, żebym zrobił? Mam się z tego powodu zastrzelić? * To się raczej nie zdarzy. - Elizabeth obeszła biurko dookoła i zbliżyła się do syna. - A co z tym małżeństwem, Ulster? Też z powodu nudy? * Myślałem, że mnie pochwalisz. * Nie wiedziałam, że moja pochwała czy dezaprobata ma dla ciebie jakieś znaczenie. * Ma. * Podoba mi się panna Saxon, choć z innych powodów, niż myśli Chancellor. Wygląda mi na uroczą dziewczynę... Za to nie jestem pewna, czy ty mi się podobasz... Kochasz ją? Ulster Scarlett spojrzał na matkę uśmiechając się niefrasobliwie. * Myślę, że będzie dobrą żoną. * * Skoro unikasz odpowiedzi... A czy ty będziesz dobrym mężem? * Ależ mamo, przeczytałem w "Vanity Fair", że jestem najlepszą partią w całym Nowym Jorku. * Dobrzy mężowie i najlepsze partie to często pojęcia wzajem- nie się wykluczające... Czemu chcesz się ożenić? * Jestem już w takim wieku, że chyba powinienem... - Przyjęłabym taką odpowiedź od twojego brata. Od ciebie nie. Scarlett odsunął się od matki i podszedł do okna. Nadeszła chwila, którą zaplanował i do której się przygotowywał. Musiał to teraz dobrze rozegrać. Pewnego dnia Elizabeth zorientuje się, jak bardzo się myliła. Nie był głupi, był genialny. * Próbowałem wyjaśnić Chancowi. Spróbuję i tobie. Na- prawdę chcę się ożenić. Chcę się czymś zająć... Zapytałaś, czy kocham tę dziewczynę. Myślę, że tak... że ją pokocham. Po- winienem wreszcie uporządkować swoje życie. - Odwrócił się od okna i stanął twarzą w twarz z matką. - Chciałbym poznać wszystko, co dla nas zbudowałaś. Chciałbym dowiedzieć się, czym jest rodzina Scarlattich. Zdaje się, że wszyscy to wiedzą oprócz mnie. To punkt wyjścia, mamo. * Tak, to punkt wyjścia. Powinnam jednak cię ostrzec. Kiedy mówisz o firmie Scarlatti, nie łudź się, że twoje nazwisko daje ci prawo do zarządzania nią. Będziesz musiał wykazać swoją wartość, zanim złożę w twoje ręce jakąkolwiek odpowiedzialność czy władzę. W tej kwestii Scarlatti to ja. * Oczywiście. Zawsze dawałaś nam to jasno do zrozumienia. Elizabeth Scarlatti okrążyła biurko i usiadła w fotelu. - Nigdy nie twierdziłam, że nic się nie zmienia. Wszystko się zmienia Możliwe, że masz zdolności. Jesteś synem Giovanniego Scarlatti, a on był geniuszem... Być może zrobiłam głupstwo zmieniając ci nazwisko. Ale wtedy wydawało mi się to słuszne