They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Linki

an image

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

po Chr. obowiązywała zasada, że w Italii, sercu Imperium, nie może stacjonować wojsko. Porządku w Rzymie i Italii strzegł odrębny korpus pretorianów, czuwający rów- nież nad bezpieczeństwem cesarza. Tym, co odróżniało pryncypat od innych monarchii absolutnych, był brak dworu i dworzan. Cesarze rekrutowali swych głównych współpra- cowników spośród członków senatu, jak dawniej złożonego z byłych urzędników. Szczególna rola senatu wynikała z faktu, że cesarze świado- mie zrezygnowali z pełnej kontroli nad jego składem. Wprawdzie wy- sunięci przez nich kandydaci mieli nominację w kieszeni, ale co roku część urzędników wyłaniano drogą autentycznych wyborów. Następca Augusta przeniósł prawo wyboru urzędników ze zgromadzenia na se- nat, czyniąc go ciałem samoodnawiającym się. Prowincje dawno podbite, tzw. prowincje ludu rzymskiego, były, jak za Republiki, zarządzane przez namiestników wyznaczanych przez se- nat. Te zaś, w których stacjonowało wojsko, tzw. prowincje cesarskie, pozostawały pod wyłączną kontrolą cesarza, który jednak wyznaczał namiestników niemal wszystkich tych prowincji spośród byłych konsu- lów i pretorów. Senat pozostał też głównym forum, na którym cesarze dyskutowali sprawy państwowe i po konsultacji z którym podejmowali decyzje. Wprawdzie byli i tacy, którzy ograniczali się do zasięgania rady swego najbliższego otoczenia, ale postępowanie takie uchodziło za objaw tyranii, za cechę złego cesarza. Instytucje polityczne i ich przemiany Sprawna administracja olbrzymiego Imperium wymagała większyd kadr, niż był ich w stanie dostarczyć senat. Stąd obok senatorskie powstała stopniowo hierarchia urzędników powoływanych przez cesa rży ze stanu ekwitów. Niektórzy z nich, zwłaszcza dwaj prefekci prę torium (dowódcy pretorianów) oraz szefowie głównych biur admini stracji cesarskiej, szybko zyskali większe znaczenie niż najwaźniejs senatorzy, ale prestiżem zdecydowanie ustępowali tym ostatnim. Naj wyższą nagrodą, jaką cesarz mógł przyznać ekwicie za służbę u sweg< boku, było wpisanie go na listę senatorów. Liczba członków obu stanów, piastujących każdego roku funkcje pań stwowe, rosła bardzo powoli. Pod koniec II w. w Rzymie, Italii i prowin cjach było ich ok. 300, po połowie senatorów i ekwitów. Do pomoc' mieli pewną liczbę niższych funkcjonariuszy, głównie niewolnikóv i wyzwoleńców cesarskich, nie dającą się ustalić, ale z pewnością nii przekraczającą kilkunastu tysięcy. Tajemnica faktu, że gigantyczni Imperium przez ponad 200 lat było sprawnie administrowane prze. bardzo szczupły aparat i panował w nim niemal nieprzerwany pokó (mimo skoncentrowania większości wojsk na granicach), wynikała z tego że główne zadania administracyjne wykonywały miasta (zob. s. 118). Następstwo władzy cesarskiej za pryncypatu System polityczny i ideologię pryncypatu odbijał sposób obejmowani; władzy przez nowego cesarza. Pierwszym etapem była aklamacja - obwołanie przyszłego cesarza imperatorem przez żołnierzy, połączont ze złożeniem na jego imię przysięgi wojskowej. W Rzymie aklamacj dokonywali pretorianie, ale powtarzano ją we wszystkich jednostkaci armii. Z kolei senat uchwalał przyznanie nowemu imperatorowi god ności, które dawały mu pełnię władzy cesarskiej. Na koniec zbierak się zgromadzenie, które zatwierdzało uchwałę senatu, nadając jej moc ustawy. Pryncypat nie był więc dziedziczną monarchią, choć w prakty ce po śmierci cesarza władzę przejmował bez trudności wyznaczeń) przezeń następca (naturalny lub adoptowany). Gdy w chwili śmierci cesarza brakowało oczywistego następcy, o jegc wybór mogli się pokusić pretorianie, którzy jako pierwsi dokonywał aklamacji, oraz senat, który uchwalał przyznanie władzy. Kluczowe była jednak postawa wojsk prowincjonalnych. Otóż w oczach armi Cesarstwo ok. 200 r. przed Chr. Umieszczenie legionu koto Rzymu, wbrew zasadzie, iż w Italii nie stacjono- wało regularne wojsko, miało na celu sprawowanie kontroli nad pretoria- nami po ich buncie w 192 r., kiedy to zamordowali mianowanego przez senat cesarza i wynieśli własnego kandydata, co doprowadziło do wojny domowej. prawowitym cesarzem był wybraniec senatu. Namiestnicy prowincji, w których stacjonowało wojsko, sami będąc senatorami wysokiej ran- gi, bez oporu zaprzysięgali na jego imię podległe im oddziały. W ten sposób senat spełniał kolejną niezmiernie ważną funkcję: zapewnia ciągłość legalnej władzy w sytuacjach kryzysowych. Jeżeli pretorianie usiłowali wykorzystać fakt, że stanowili jedyną sił? zbrojną w Rzymie, by narzucić Imperium swojego kandydata, wojska Instytucje polityczne i ich przemiany prowincjonalne odmawiały mu uznania i obwoływały własnych cesa- rzy. Prowadziło to do niezwykle krwawych wojen domowych, ponie- waż każda z głównych armii usiłowała przeforsować swego kandyda- ta. Autorytet senatu sprawił jednak, że podczas pierwszych 250 lal istnienia Cesarstwa sytuacja taka zdarzyła się tylko dwa razy, w latach 69-70 i 193-197. System ten działał prawie bez zakłóceń, jak długo trwał pokój rzym- ski. Początkiem jego końca był wzrost zagrożenia zewnętrznego, który zmusił cesarzy, dotąd niemal nieopuszczających Rzymu i Italii, dc spędzania coraz większej ilości czasu na granicach. Śmierć cesarze w odległej prowincji stwarzała na szczycie władzy próżnię, którą nale- żało wypełnić jak najszybciej, bez oglądania się na senat. W ten spo sób w roli rozdawców godności cesarskiej coraz częściej występował zawodowi oficerowie. Początkowo wybór ich padał na przedstawiciel tradycyjnej elity. W 268 r. wszakże, podczas największego nasilenie walk z wrogami zewnętrznymi, grupa oficerów usunęła prawowitego cesarza i dała władzę jednemu ze swego grona. Senat bezpowrotnie przestał być elitą władzy - rozpoczęła się epoka cesarzy wojskowych Późne Cesarstwo - centralizacja i podział Kryzys miast w III w., erozja ich autonomii, a także zwiększone wy magania władzy centralnej przekształciły Cesarstwo ze zbioru tysięcy samor-ządnych wspólnot miejskich pod zwierzchnictwem monarcha o nieograniczonej władzy w państwo biurokratyczne. Pomiędzy cen trum władzy politycznej a lokalnymi społecznościami usadowił sit wielostopniowy aparat urzędniczy. Cesarze stracili ostatnie atrybuty urzędników republikańskich: otoczeni ceremoniałem dworskim przeje tym z Persji, rządzili jako boscy namiestnicy. Pełna centralizacja wiel kiego i - jak wszelka biurokracja - stale rosnącego aparatu władza okazała się jednak niemożliwa z powodu ogromu Imperium, co ju. wcześniej doprowadziło do współrządów kilku cesarzy (zob. s