Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Ród He- ! roda popierał stronnictwo Hasmoneuszy, którego przywódcą był Hyr- # kan II, a on sam spowinowacił się z nimi, żeniąc się z córką Hyrkana Mariamne. Jednak w roku 40 przed Chr. rywalizująca frakcja, prowa- dzona przez bratanka Hyrkana, Antygona, przechwyciła Jerozolimę z ' pomocą Partów. Brat Heroda Fazael, gubernator Jerozolimy został i aresztowany i popełnił w więzieniu samobójstwo, zaś za pomocą oka- leczenia sprawiońo, że Hyrkan nie nadawał się na urząd arcykapłana. Sam Antygon odgryzł uszy swojemu wujowi. Herod ledwo uszedł z życiem, udało mu się jednak dotrzeE do Rzymu, gdzie przedłożył swą sprawę Senatowi. Senatorzy w odpowie- # dzi zrobili z niego marionetkowego króla z oficjalnym tytułem rex socius et nnlicus populi Romnni, "sprzymierzony król i przyjaciel na- rodu rzymskiego". Następnie powrócił na Wschbd na czele armii rzym- ! skiej złożonej z trzydziestu tysięcy piechoty i sześciu tysięcy jazdy, odbił Jerozolimę i zaprowadził całkowicie nowy reżim. Politykę pro- wadził według trzech zasad. Po pierwsze, wykorzystywał swe ogromne polityczne i dyplomatyczne talenty, by zapewniE sobie poparcie każ- dego, kto był przy władzy w Rzymie. Kiedy powodziło się Markowi Antoniuszowi, byli z Herodem przyjaciółmi i sojusznikami, kiedy An- toniusz upadł, Herod pospiesznie zawarł pokój z Oktawianem. Za czasów władzy imperialnej Augusta Herod był najbardziej lojalnym i godnym zaufania spośród orientalnych królów satelickich wobec Rzy- mu, tępiąc piratów i bandytów z bezlitosną efektywnością i popierając Rzym we wszystkich jego kampaniach i konfliktach. Był także najhoj- niej nagradzany i dzięki poparciu Rzymu poszerzył swe królestwo do, I a nawet poza granice Hasmoneuszy, a władza jego była znacznie bar- dziej pewna. Po drugie, starał się jak tylko mógł fizycznie zniszczyć Hasmoneu- ! szy. Antygona przekazał Rzymianom, którzy go stracili. Józef Fla- ! wiusz mówi, że odczuwał w stosunku do swej żony Mariamne, pra- wnuczki Aleksandra Janneusza, pełną zazdro#ci pasję i w końcu zwró- cił się przeciwko niej i całemu jej rodowi. Jej brata Arystobula kazał 120 HIsToRIa żYDów utopić w basenie w Jerycho. Samą Mariamne oskarżył przed sądem rodzinnym o próbę otrućia go i skazał na śmierE. Następnie oskarżył jej matkę Aleksandrę o zdradę główną i ona również została stracona. W końcu oskarżył dwóch swoich i Mariamne synów o spiskowanie, by go zamordować i oni z kolei zostali postawieni przed sądem, skazani i zamordowani za pomocą prawa. Józef Flawiusz pisał: "Jeżeli kiedy- kolwiek był człowiek przepełniony uczuciem do rodziny to był nim Herod". Było to prawdą o ile brać pod uwagę jego własną stronę rodziny, gdyż założył miasta nazwane na cześć swego ojca, matki i brata. Jednakże w stosunku do Hasmoneuszy, czy kogokolwiek mogą- cego mieE pochodzące od przodków prawa do jego własności - jak na przykład członków Domu Dawida - zachowywał się z paranoiczną podejrzliwo#cią i bezlitosną brutalnością. Historia Rzezi Niewinią- tek, choć wyolbrzymiona, miała historyczne podstawy w jego rzeczy- wistych czynach. Trzecim kierunkiem polityki Heroda było ograniczanie destruk- cyjnej siły rygorystycznego judaizmu poprzez rozdział państwa i religu i poprzez popieranie Żydów z diaspory. Po przejęciu władzy w Jero- zolimie w roku 37 przed Chr. jego pierwszym aktem była egzekucja czterdziestu sześciu wybitnych członków Sanhedrynu, którzy - tak w jego własnej sprawie jak i w innych - próbowali stosować prawo mozaistyczne w świeckich sprawach. Od tej pory Sanhedryn stał się sądem wyłącznie religijnym. Herod nie próbował nawet sam stać się arcykapłanem. Rozłączył koronę i arcykapłaństwo i przetworzył go w oficjalny urząd, na który powoływał i z którego odwoływał arcykapła- nów według własnych życzeń, wybierając ich najczęściej z egipskiej i babilońskiej diaspory. Podobnie jak większość Żydów, Herod miał umysł historyczny. Oczywiste jest, że na#ladował Salomona. Jego celem było uwiecznie- nie swej pamięa poprzez kolosalne budowle i fundacje, poprzez olśnie- wające wydatki na cele publiczne i poprzez nie mające precedensów akty miłosierdzia. Był więć prototypem jeszcze jednego gatunku Ży- da: robiącego majątek filantropa. Życie poświęcał na zdobywanie środków i wydawanie na wielką skalę. Podobnie jak Salomon, zarówno wykorzystywał pozycję na szla- kach handlowych by nakładać podatki, jak też sam angażował się w produkcję. Wydzierżawił od cesacza Augusta cypryjskie kopalnie mie- dzi, zabierając połowę ich produkcji. Zbierał podatki z ogromnego obszaru, dzieląc się zyskami z Rzymem. Józef Flawiusz mówi, że wy- datki przekraczały jego #rodki i że był z tego powodu uciążliwy dla swych poddanych. Z pewnością zbudował olbrzymi majątek osobisty przede wszystkim poprzez konfiskatę majątków tych, których ogłosił wrogami państwa, oczywi#cie przede wszystkim Hasmoneuszy. Jed- __ Judaizn: 121 __ __ nak ogólny poziom zamożności Palestyny wzrastał podczas jego rzą- dów, dzięki pokojowi zewnętrznemu, pokojowi wewnętrznemu i roz- wijającemu się handlowi. Liczba Żydów, czy to z urodzenia czy kon- # wersji, wszędzie rosła, tak że - według pewnego średniowiecznego źródła - w czasach spisu klaud#jskiego w roku 48 n. e. na terenie Cesarstwa było około 6944000 Zydów oraz, jak to nazywa Józef Fla- wiusz, "miriady miriad" w Babilonii i wszędzie indziej poza Cesar- stwem. Według jednego z szacunków, w czasach Heroda na świecie było około ośmiu milionów Żydów, z czego 2350000 do 2500000 żyło w Palestynie; Żydzi stanowili więc około dziesięć procent lud- ności Cesacstwa Rzymskiego