- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Wobec kogo zatem jesteśmy odpowiedzialni, bo jednak czujemy w sobie tę odpowiedzialność za siebie, za innych, czasami za los małego, otaczającego nas świata? Jesteśmy...
- Ich specyfika polega natomiast na tym, że ćwiczący sam aplikuje sobie tę siłę - albo poprzez wykorzystanie jakiegoś przyboru (zwykle mebla lub taśmy), albo też poprzez...
- Obrzydził sobie nawet współudział w rządzie (jako minister), „gdzie rozum musi to stawać, to się cofać, to ulegać przed cudzą względnością, przed cudzym uprzedzeniem, przed...
- Tendencje rozwojowe języków rodziny indoeuropejskiej 46 Bibliografia 48 I ZAŁOŻENIA JĘZYKOZNAWSTWA INDOEUROPEJSKIEGO Od dawna zdawano sobie sprawę z tego, że...
- Dookoła ludzie zaczęli jękiem torować sobie drogę ze snu, pozostawiając za sobą wszelkie dręczące koszmary, nieświadomi, że prawdziwy, żywy koszmar znajdował się...
- W starym roku nieraz zdarzaBo mu si nie wraca na weekend, ale dopiero teraz zadaBam sobie pytanie, kto pracuje w wolne dni? Wykorzystywani pracownicy supermarketów, ksi|a, dziwki, pracoholicy i niewierni m|owie
- Gdy zapytali chłopca, czy mogą coś dla niego zrobić, Francisco Javier Fumero zapytał ich z kolei, czy może zostawić sobie strzelbę, bo jak dorośnie, to chciałby zostać...
- Mniej więcej w półtora roku podkop poszerzony pod galerią był gotów; odgłos kroków strażnika dobiegał wyraźnie, a dwaj „kopacze", którzy chcąc zapewnić sobie większe...
- Wyobra|a la sobie ich po|egnalny pocaBunek na tyle sposobów, |e nie ma takiego u[miechu, takiego spojrzenia, takiej delikatnej presji, do których nie byBaby dostrojona
- Colin zdawał już sobie sprawę, że porażka w walce zapaśniczej kosztowała mnie więcej niż oddanie kilku setów tenisa podczas weekendowego meczu ze znajomymi...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Threepio natychmiast odszukał w pamięci wszystkie zarejestrowane obrazy, na których w ciągu ostatnich kilku dni widział Leię razem z księciem Isolderem. A było ich dosyć dużo: trzy kolacje dzień po dniu, zebrania rady, w trakcie których oboje omawiali potencjalne trudności w negocjowaniu warunków porozumienia między Ver- pinami a Barabelami, zwykłe spacery we dwoje czy wreszcie tańce na przyjęciach u jakiegoś niższego rangą dygnitarza. - No cóż, generale - powiedział. - W ciągu pierwszego dnia, jaki spędzili razem, Isolder trzymał się od księżniczki w przeciętnej odległości zero koma pięćset sześćdzie- siąt dwie tysięczne decymetra. Sądzę jednak, że ten dystans zaczyna się z każdym dniem coraz bardziej kurczyć. Powiedziałbym, że oboje naprawdę stają się sobie coraz bliżsi. - Na ile bliżsi? - zapytał Han. - W ciągu ostatnich ośmiu standardowych godzin oboje stykają się ze sobą przez prawie osiemdziesiąt sześć procent czasu - rzekł Threepio, czując, że jego czujniki pod- czerwieni rejestrują lekką zmianę koloru skóry Hana. Krew z pewnością uderzyła do głowy generała. Musiał być mocno wzburzony. - Bardzo przepraszam, nie chciałem sprawić panu przykrości - dodał natychmiast. Han wychylił czarkę mocnego koreliańskiego rumu. Ponieważ w ciągu ostatnich kilku minut była to już druga, Threepio szybko ocenił masę ciała Hana oraz procentową zawartość czystego alkoholu w rumie i na tej podstawie doszedł do wniosku, że Han jest trochę bardziej niż średnio nietrzeźwy. Mimo to jedynym przejawem zatrucia alko- holem było nieznaczne spowolnienie tempa mowy. Han tymczasem położył dłoń na metalowym ramieniu robota. - Jesteś dobrym androidem, Threepio - powiedział. - Niewiele androidów lubię tak jak ciebie. Powiedz mi, co byś zrobił, gdyby jakiś androidalny książę chciał odebrać ci siłą kobietę, którą kochasz? Czujniki Threepia zarejestrowały podejrzanie dużą zawartość alkoholu w oddechu Hana i android odchylił się do tyłu w obawie, by jego mikroprocesory nie uległy znisz- czeniu. - Pierwszą rzeczą, jaką bym zrobił - oświadczył - byłaby ocena szans przeciwnika. Później zastanowiłbym się, czy mogę dać swojej wybrance coś, czego nie da jej mój rywal. Każdy dobry doradca udzieliłby panu takiej samej rady. - Mhm - mruknął Han. - Co zatem, twoim zdaniem, mam dać Leii takiego, czego me da jej książę Isolder? - No cóż... zastanówmy się - zamyślił się Threepio. - Isolder jest niezwykle boga- ty, hojny, uprzejmy i grzeczny, a poza tym, przynajmniej według standardów ludzkich, bardzo przystojny. Tak więc problem sprowadza się do tego, aby znaleźć coś, co prze- mawia na pana korzyść. Threepio poświęcił kilka chwil na przeszukiwanie swoich zbiorów danych, prze- grzewając przy okazji obwody kontrolne pamięci. - Ojejku! -jęknął w końcu. -Teraz rozumiem, na czym polega pana problem! No cóż, sądzę, że w tym wszystkim ogromne znaczenie odgrywa więź emocjonalna. Jestem pewien, że Leia nie zapomni o panu tylko dlatego, że w jej życie wkroczył nagle jakiś inny człowiek! - Kocham ją! - rzekł Han z całą stanowczością. - Kocham ją bardziej niż własne życie. Kiedy dotyka mnie, czuję... sam nie wiem, jak to wyrazić. - Czy kiedyś powiedział pan jej o tym? - zapytał Threepio. - Jeszcze nie - westchnął Han. - Wiesz, nie bardzo wiem, jak jej to powiedzieć. Pomóż mi; jesteś przecież androidem-doradcą. - Nalał sobie jeszcze jedną czarkę rumu i zaczął wpatrywać się w nią smutnym wzrokiem. - Czy wiesz, jak mam to powiedzieć? Znasz może jakieś pieśni albo poematy?- W rzeczy samej! Mam w zasobach pamięci mnóstwo arcydzieł z ponad pięciu milionów światów. A oto jeden z moich ulubionych. Pochodzi z Tchuukthai: Shah rupah shantenar shan erah pathar thulath entarpa Uta, emarrah spar tane arratha urr thur shaparrah Uta, Uta, sahyarahhhh harahh sahvarauul e thutha res tatra hah durrrr... Han wsłuchiwał się w łagodną melodię słów, miękko układające się tony... - To bardzo piękne - stwierdził, kiedy android skończył