Malarz ten, maj�cy w Niemczech do�� g�o�ne nazwisko ze wzgl�du na swoj� oryginalno�� przedewszystkiem, robi wra�enie starego pajaca, kt�ry maluje "symbolicznie"...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Na jednym z jego obraz�w odbywa si� taka awantura: cz�ek jakoby zabi� jelenia, co zgroz� przej�o Pana Boga, gdy� ukaza� si� ponad jeleniem i b�yskawicami oczu porazi� my�liwca.- Pan B�g jest ni mniej ni wi�cej, tylko portretem Diefenbacha, z czego musi by� nies�ychanie dumny. W obrazie tym, ukryta jest, zdaje si�, symboliczna przestroga, �e nie nale�y polowa� w miesi�cach, kt�re kalendarz my�liwski nazywa ochronnemi. Na ka�dym poza tem obrazie Diefenbacha sterczy zasadniczo sfinks, co zapewne oznacza co� g��bokiego, albo ta�czy kobieca posta�, w mglistym stroju, co ju� znaczy co� potwornie g��bokiego. Obrazami tymi handluje mistrz w spos�b sprytny i zupe�nie nieapostolski, chocia�by z pozoru wygl�da�o, �e nie zarobi� dot�d nawet pary ineksprymabli, bo ich nie nosi. Tych dw�ch s�awnych kabotyn�w, Gorkij i Diefenbach, to najwi�ksza sensacja kinematografu. Gdyby ci dwaj nie byli s�awni z innego powodu, byliby s�awni z pewno�ci� z tego, �e si� nigdy nie k�pi�. LISTY Z LIDO ADRESOWANE DO BOYA W 1912 R. I. Nie podzi�kowa�em Ci jeszcze, przyjacielu m�j najmilszy, za przys�anie mi swego przek�adu Brantome'a z niezas�u�enie serdeczn� dedykacj�, co czyni� niniejszem w tym li�cie, kt�ry b�dzie r�wnie d�ugi, jak i nudny, jak przysta�o na polski feljeton, pisany w dniach kl�ski i g�odu. Pisz� ten list z Lido, zbyt bowiem ci�ki by� ten rok i bezpieni�ny, aby mo�na sobie by�o pozwoli� na krajowe uzdrowisko; wydawca za� m�j (oby mia� dwie �ony!) buduje dopiero czwart� kamienic�, wi�c r�wnie� jest go�y. Wiesz za� sam wy�mienicie, �e raczej usch�e drzewo urodzi owoc, raczej sok malinowy wy ci�niesz z kamienia, a prawd� z krytyki teatralnej, ni�li z wydawcy sto koron, co si� podobno raz zdarzy�o Reymontowi, wi�c zaraz kupi� wie�. Dlatego oto jestem na Lido, w tem cudnem miejscu, gdzie nawet s�o�ce odziera cz�owieka ze sk�ry. Zauwa�y� mnie tu natychmiast feljetonista jednego lwowskiego dziennika i obwie�ci� swoim czytelnikom nies�ychanie sensacyjne odkrycie, �e nie mam w�os�w na g�owie... Tak ci pisa�: "Tam, gdzie przed trzydziestu laty przechadza� si� �o�nierz z nabit� broni� i patrzy� w dal szafirow�, tam teraz siaduje na marmurowej �aweczce Makuszy�ski... i g�adzi w�asn� �ysin�..." Moja kucharka zrobi�a z tego patosu sos, ja za� uderzony nies�ychan� g��boko�ci� obserwacji owego szanownego feljetonisty, pomy�la�em sobie na Tw�j temat: "Komu on napisze feljeton, ten t�ucze g�ow� o beton..." Tak za� pomy�lawszy, poszed�em wyk�pa�, nic bowiem tak nie orze�wia cz�owieka po przeczytaniu korespondencji letniej w polskiem pi�mie, jak k�piel. Jedna jest tylko rzecz dziwna: oto morze na Lido nie wygl�da wcale na morze; jest to raczej gie�da, izba adwokacka, premjera w lwowskim teatrze, corso na Nalewkach, five o'clock u pani doktorowej w Drohobyczu, a� si� zdumiewa wielkie morze, marszczy si� srogo, potem wreszcie ryknie wielkim g�osem i pada nami�tnie na bujne �ono jednej mecenasowej, kt�ra, oczy z zachwytu przymkn�wszy, chce swoje wzruszenie dantejskim objawi� j�zykiem, szepcze tedy kilka razy: "ach, frutti di mare! frutti di mare!" Morze za�, ujrzawszy, co uczyni�o w bezrozumnym napadzie sza�u, cofa si� szybko z wynios�ej wyspy, ogon fali w g�r� zadar�szy. Bardzo tedy �adnie jest na Lido, szczeg�lnie w przedpo�udniowych godzinach, kiedy tysi�c ludzi gorszy s�o�ce widokiem swej nago�ci; dziw nad dziwy, �e sobie s�o�ce nie wydar�o dot�d jeszcze ocz�w z promiennego �ba, �e si� nie stoczy�o w przepa��, albo nie pad�o w morze na widok tego anatomicznego muzeum. Spojrzyj tylko, je�li znosisz potworne widoki: idzie dama; mo�e ma sto lat, mo�e trzysta, taka stara Campanilla. Nie jest to grzech, je�li kto jest stary, jednak�e ten stary wenecki pa�ac wdzia� na siebie bia�e trykoty i, ods�oniwszy cielska, ile tylko policyjnie mo�na, przechadza si� po pla�y t zawraca oczyma, kt�re widzia�y narodziny ziemi. Tu� za ni� st�pa inna, tak za� st�pa lekko, jak s�o� Hati u Kiplinga; nogi jej przypominaj� bilard, ramiona maczugi, nos zasi� morsk� latarni�, ona za�, wst��eczki wpl�t�szy we w�oski i powiesiwszy na szyi wielki brylant, patrzy znudzona naok�, jak Wenus z morskiej urodzona piany i bardzo, bardzo jest smutna