- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Trzy lata upłynęły mi, jako jeden dzień w tym domu, z którym ja i on ze mną połączył się węzłami jakiegoś nałogowego przywiązania; nic pokochano mnie może, ale mnie znoszono i...
- Ta czaszka może stać się zamkniętym zakładem albo domem otwartym, domem gry, w którym mózgu śliskie, szare karty są znaczone, lub domem poprawczym z surowym...
- Ale być może jest tak, że te wszystkie rzeczy, o których zakładam, że nimi nie jestem, bo ich nie znam, faktycznie wcale nie są czymś różnym ode mnie takiego, jakiego znam...
- Samoopis (dane Q) obejmuje wypowiedzi danej osoby o jej własnym zachowaniu i w ten sposób może wzbogacić o „wnętrze psychiczne" zapis zewnętrzny, jakiego dostarczają dane...
- Gdy zapytali chłopca, czy mogą coś dla niego zrobić, Francisco Javier Fumero zapytał ich z kolei, czy może zostawić sobie strzelbę, bo jak dorośnie, to chciałby zostać...
- Uważa się, że strach przed zmniejszeniem racji żywnościowych i przydziałów dóbr, spowodowany masowym napływem uchodźców z przyszłości, może stać się przyczyną masowych...
- Jednego może pan być pewien, Herr March: niezależnie od tego, kto wygra kolejną wojnę, kiedy rozwieją się bitewne dymy, w szwajcarskich kantonach wciąż istnieć będą banki...
- Skłania to do oceny, że pierwsza faza rozwoju systemu partyjnego Danii może być określona jako faza -» umiarkowanego (i zarazem ograniczonego) pluralizmu...
- Wypadała droga oznaczona do Łęczycy tak, iż mało i niewiele znaczących osad dotykała; idąc nie zamieszkanymi stronami - książę chciał może uniknąć grabieży, którą prawem...
- – Nikt nie może nad nimi zapanować, kiedy nie ma bibliotekarza! – Ale przecież jesteśmy uniwersytetem! Musimy mieć bibliotekę! – oświadczył Ridcully...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Ponownie przeszli przez strych i wymieniwszy wiele gorączkowych, mrożących krew w żyłach uwag, znaleźli się w swoich pokojach i łóżkach. Teraz leżeli w ciszy, samotni, słuchając, jak pospieszne bicie ich serc i zegarów odmierza czas, pozostały do świtu. Cokolwiek planują, pomyślał Will, musimy zadziałać pierwsi. Nagle zapragnął, by balon powrócił, by czarownica odgadła, że zmyli jej znak i przyleciała ponownie, aby oznaczyć dach. Dlaczego? Dlatego. Uświadomił sobie, że wpatruje się w swój harcerski zestaw łuczniczy: wielki, przepiękny łuk i kołczan ze strzałami, wiszący na wschodniej ścianie sypialni. Przepraszam, tato, pomyślał i z uśmiechem zerwał się na nogi. Tym razem muszę wyjść sam. Nie chcę, żeby w ciągu najbliższych godzin, może dni, wróciła i zameldowała o nas. Zerwał ze ściany łuk i strzały, zawahał się, myśląc goraczkowo, po czym bezszelestnie podniósł okno i wyjrzał na zewnątrz. Nie ma potrzeby zdzierać sobie gardła, wystarczy mocno pomyśleć. Oni nie potrafią czytać w myślach. Wiem o tym. W przeciwnym razie nie posłaliby jej tutaj. I ona także tego nie umie, wyczuwa jednak ciepło ciała, jego temperaturę, zapach, podniecenie, toteż jeśli zacznę podskakiwać z uciechy, moja radość z tego, że ją przechytrzyłem wystarczy, aby ją przywołać. A potem... Czwarta rano, oznajmił senny kurant zegara gdzieś w innej, odległej krainie. Wiedźmo, pomyślał Will, wracaj. Wiedźmo, pomyślał głośniej, słysząc w uszach tętnienie krwi. Dach jest czysty, słyszysz? Wywołaliśmy własny deszcz! Musisz wrócić i oznaczyć go na nowo! Wiedźmo...? I Wiedźma poruszyła się. Poczuł, jak pod balonem przesuwa się ziemia. Dobra, Wiedźmo, no dalej, nie ma tu nikogo oprócz mnie, to tylko ja, bezimienny chłopiec. Nie potrafisz czytać w moich myślach, ale wiedz, że pluję na ciebie i krzyczę, że cię przechytrzyliśmy, a ty odbierasz moją radość, więc chodź tu, chodź, wyzywam cię! Musisz się odważyć. Wiele mil dalej rozległ się szmer zasysanego powietrza. Coś wielkiego uniosło się w górę. Rany koguta, pomyślał nagle Will, nie chcę, żeby wracała do tego domu. Ściskając w ręku broń zsunął się po ukrytej wśród bluszczu drabince i śmignął po mokrej trawie. Wiedźmo! Tutaj! Biegł naprzód, pozostawiając za sobą wyraźny ślad. Czuł się cudownie, swobodny jak zając, który napoczął nieznany, przepyszny, słodki i trujący korzeń, doprowadzający go do szaleństwa. Jego kolana unosiły się wysoko, podeszwy miażdżyły mokre liście. Jednym susem przeskoczył żywopłot, trzymając w dłoniach pęk zjeżonych strzał. W ustach czuł smak radości i lęku. Obejrzał się za siebie. Balon był bardzo blisko! Z każdym wdechem i wydechem przeskakiwał od drzewa do drzewa, od chmury do chmury. Dokąd właściwie biegnę? - pomyślał Will. Chwileczkę, dom Redmanów! Od lat nikt tam nie mieszka! Jeszcze tylko dwie przecznice! W nocnej ciszy rozległ się miękki szelest kroków na zasypanych liśćmi trawnikach. Odpowiedział mu znacznie głośniejszy szmer istoty na niebie. Księżycowy śnieg pokrywał cały świat, gwiazdy migotały w czarnej otchłani. Po chwili zatrzymał się gwałtownie przed domem Redmanów. Płuca paliły go niczym pochodnie, gdy przygryzając do krwi wargę wykrzyknął bezdźwięcznie: Tutaj! To mój dom! Poczuł, jak wielka rzeka na niebie zmienia gwałtownie swoje koryto. Doskonale, pomyślał. Jego dłoń przekręciła gałkę drzwi starego domu. O Boże, jęknął nagle w duchu. A jeśli oni są w środku i czekają na mnie? Otworzył drzwi i ujrzał ciemność. W mroku unosiły się tylko cząsteczki kurzu, spłoszone pająki grały na swych harfach. Poza tym nic się nie ruszało. Will popędził na górę trzeszczącymi schodami, przeskakując po dwa stopnie na raz. Wypadłszy na dach złożył swą broń obok komina i wyprostował się. Balon, zielony jak śluz, pokryty wielkimi podobiznami skrzydlatych skorpionów, starożytnych feniksów, dymów, ogni i chmur, zbliżał się z charkotem, unosząc rozkołysany wiklinowy kosz. Wiedźmo, pomyślał Will, tutaj. Wilgotny cień uderzył go niczym skrzydło nietoperza