- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Rozalce robi się nie wiadomo dlaczego bardzo smutno i obco, i tęskno do ciemnego, nieprzytulnego pokoju mamy, który nawet nie jest przecież pokojem mamy, bo jest pokojem...
- Obrzydził sobie nawet współudział w rządzie (jako minister), „gdzie rozum musi to stawać, to się cofać, to ulegać przed cudzą względnością, przed cudzym uprzedzeniem, przed...
- Nie ma podstaw, aby sądzić, że skoro istnieje cierpienie, to musi istnieć skłonność do oddawania się cierpieniu czy nawet do czerpania z niego przyjemności...
- W manifeście z 22 lipca 1944 roku określono dopuszczalną wielkość prywatnych gospodarstw rolnych na 50 ha, na terenach przyłączonych do Rzeszy nawet na 100 ha...
- Nie kryjąc swojego pochodzenia, dziecię ludu, chlubiła się niemal ze sieroctwa i urodzenia w ubóstwie, może za często, może za dumnie nawet wspominała o tym przy każdej...
- Ta sytuacja wywołuje poważne napięcie emocjonalne, które w miarę przedłużania wyzwala stany nerwicowe, a nawet poważne zaburzenia charakterologiczne typu...
- Lament był tak wielki, że mu zawtórował raz, drugi i trzeci indyk na podwórzu, a nawet Awans, leżący z dala od ganku i zwykle wrażliwy tylko na szczęk łyżek, nożów, widelców,...
- O ile ich przełożeni, oficerowie, zdawali się odczuwać obawę nawet przed skrzypnięciem zawiasów własnych szczęk, o tyle harpunnicy przeżuwali pokarm z takim gustem, że aż się...
- Już to samo wystarcza żeby Rosja wiecznie przeklinała pamięć człowieka, który ściągnął na nią tak okropne nieszczęście w tej wojnie, nawet gdyby nie dopuścił się innych zbrodni...
- Nawet on wiedział, że to porywczość i brak namysłu spo- wodowały śmierć jego ojca, ale gdyby ci przeklęci hradani nie najechali na stada Glanharrow, nie miałoby to żadnego...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
By ułatwić jej przejście przez kryzys, zaczął opowiadać o fremeńskich dzieciach szukających tyczkami piaskopływaków na krańcach oaz. - Ale ja jestem Atrydką - powiedziała. - Przekazy Ustne nie pozostawiają co do tego wątpliwości - rzekł. - Więc mogę od tego umrzeć. - To jest próba. - Zrobiłbyś ze mnie prawdziwą Fremenkę?! - Jak inaczej mogłabyś nauczać swoich potomków, jak tutaj przeżyć, po tym, jak mnie już tu nie będzie? Zdjęła maskę i przysunęła twarz na odległość dłoni od jego twarzy. Dotknęła palcem jednego ze zwiniętych fałdów kaptura Leto. - Pogładź go lekko - powiedział. Jej ręka usłuchała nie głosu, ale jakiejś wewnętrznej siły kierującej Sioną. Precyzyjne ruchy palców wzbudziły jego własne wspomnienia, coś, co przechodziło z pokolenia na pokolenie... informacje zarówno prawdziwe, jak i fałszywe. Obrócił głowę tak daleko, jak tylko mógł, jak najbliżej jej twarzy. Na brzegu fałdy pojawiły się bladoniebieskie krople. Widział pory skóry na jej nosie, język poruszający się gdy piła. Po chwili cofnęła się - nie nasycona w pełni, ale wiedziona ostrożnością i podejrzeniem, podobnie jak w swoim czasie Moneo. "Jaki ojciec, taka córka." - Jak długo potrwa, zanim to zacznie działać? - zapytała. - To już działa. - Chodzi mi o... - Około minuty. - Nic ci nie jestem za to winna! - Nie będę się domagał żadnej zapłaty. Założyła maskę na twarz. Widział, jak jej oczy zachodzą mgłą. Nie pytając o pozwolenie, poklepała go w przednią część grzbietu, chcąc schronić się przed chłodem, jak co dzień. Nie sprzeciwiał się. Ułożyła się wygodnie jak w ciepłym hamaku. Spoglądając w dół, mógł ją zobaczyć. Oczy Siony były otwarte, lecz dziewczyna nie widziała już, co się wokół niej dzieje. Jej ciałem targnął nagły wstrząs i zaczęła drżeć jak małe, umierające zwierzątko. Wiedział, co się z nią dzieje, lecz nie mógł nic na to poradzić. W jej świadomości nie pozostanie ślad obecności wspomnień przodków, ale na zawsze już Siona zapamięta pewne obrazy, dźwięki i zapachy. Będą tam polujące maszyny, woń krwi i wnętrzności, przerażeni ludzie kryjący się w okopach, świadomi tylko tego, że nie mogą uciec... podczas gdy ruchome mechanizmy cały czas przybliżają się, coraz bliżej i bliżej... głośniej... głośniej! Wszędzie, gdzie szukała, było to samo. Nie ma ucieczki. Czuł, jak uchodzi z niej życie. "Walcz z ciemnością, Siono!" To jedyne, co robili Atrydzi. Walczyli o życie. A teraz ona walczyła o istnienia inne niż jej własne. Wyczuwał jednak wygasanie... straszliwy odpływ sił żywotnych. Zstępowała coraz głębiej w ciemność, o wiele głębiej niż ktokolwiek inny. Zaczął kołysać ją łagodnie. To albo wątła nić jej determinacji, a może oba te czynniki naraz, przeważyło szalę. Wczesnym popołudniem dygoczące ciało Siony pogrążyło się w stan przypominający normalny sen. Tylko gwałtowne westchnienia zdradzały od czasu do czasu powracające echa wizji. Kołysał ją delikatnie, przetaczając się z boku na bok. Czy mogła powrócić z tych głębin? Wyraźne znaki powrotu Siony do życia upewniały go, że tak się stanie. Obudziła się późnym popołudniem. Nagle ogarnął ją spokój, zmienił się rytm oddechu. W pewnej chwili otworzyła oczy. Spojrzała na niego, potem wytoczyła się z zagłębienia i stanęła, oparłszy się o Leto plecami, przez godzinę prawie nie odzywając się, zatopiona w myślach. Niegdyś Moneo zachował się podobnie. Był to rodzaj reakcji nie pojawiający się wcześniej u Atrydów. Niektórzy z ich poprzedników głośno dawali upust swym żalom. Inni cofali się ze wzrokiem utkwionym w Leto, zmuszając go, by podążał za nimi. Niektórzy siadali, tępo wpatrując się w ziemię. Nikt z nich jednak nie odwrócił się do niego plecami. Leto przyjął ten nowy schemat jako oznakę nadziei. - Zaczynasz mieć pewne pojęcie, jak daleko sięgają korzenie mojej rodziny - powiedział. Odwróciła się ku niemu, ale nie spojrzała mu w oczy. Czuł jednak, że jego słowa dotarły do niej, że uświadamia sobie to, co niewielu tylko ludzi było zdolnych pojąć - iż jego pojedyncza wielość czyniła całą ludzkość jego rodziną. - Mogłeś ocalić mych przyjaciół w lesie - wypomniała mu. - Ty również mogłaś to zrobić. Zacisnęła pięści i podniosła je do skroni, wpatrując się w niego. - Ale ty wiesz wszystko! - Siono! - Musiałam się dowiedzieć tego w ten sposób? - szepnęła. Milczał, zmuszając ją, by sama odpowiedziała sobie na to pytanie. Trzeba było sprawić, by zrozumiała, że podstawa jego świadomości opiera się na filozofii Fremenów i że - jak potworne maszyny z jej apokaliptycznej wizji - drapieżnik mógł podążyć za każdym pozostawiającym ślady stworzeniem. - Złota Droga - wyszeptała. - Czuję ją. - Spojrzała na niego oskarżycielskim wzrokiem: - To okrutne! - Walka o życie zawsze jest okrutna