O wiele bardziej dokucza�a mu jedna z �ydek, lecz ku swojemu zak�opotaniu rewolwerowiec nie potrafi� orzec, kt�ra w�a�ciwie...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

To tam dosi�g�a mnie pa�ka z gwo�dziami, pomy�la�. G�owa te� �upa�a niczym nadt�uczone mocno jajko. Roland krzykn��, lecz zabrzmia�o to jak ryk przezi�bionej krowy. Prawie nie pozna� swego g�osu. Wydawa�o mu si�, �e s�yszy te� ciche szczekanie krzy�owego psa, musia�a to by� jednak gra wyobra�ni. Umieram? Ockn��em si� raz jeszcze pod sam koniec? - zastanawia� si�. Czyja� d�o� pog�aska�a go po czole. Czu� j�, ale nie widzia�. Palce przesun�y si� po sk�rze, tu i �wdzie rozmasowuj�c zmarszczki. Odczucie by�o cudowne, jak �yk zimnej wody w upalny dzie�. Chcia� zamkn�� oczy, lecz nagle pomy�la� z przera�eniem, �e mo�e to kt�ry� z zielonych. Na przyk�ad w�a�cicielka czerwonego �achmana na resztkach cyck�w. A co, je�li tak w�a�nie jest? Co zrobisz? - pyta� sam siebie. - Spokojnie, cz�owieku - odpar� g�os nie tyle kobiecy, ile raczej dziewcz�cy. W pierwszej chwili Roland pomy�la� o Susan, dziewczynie z Mejis, kt�ra zwraca�a si� do niego per "wa��". - Gdzie... gdzie... - Cicho, nie ruszaj si�. Jeszcze nie. B�l plec�w z�agodnia�, ale obraz obola�ego drzewa z konarami �eber pozosta�. Sk�ra zdawa�a si� falowa� niczym li�cie na wietrze. Jak to mo�liwe? Odsun�� to pytanie, podobnie jak wszystkie inne zreszt�, i skoncentrowa� si� na ma�ej, ch�odnej d�oni, kt�ra wci�� go g�aska�a. - Spokojnie, pi�kny. B�g ci� kocha. Ale jeste� powa�nie ranny. Nie ruszaj si�. Zdrowiej. Pies jako� przycich� (o ile w og�le gdzie� tu by�), a Roland zn�w us�ysza� lekkie skrzypienie. Kojarzy�o mu si� z ko�skim rz�dem lub czym� (stryczek), o czym wola�by nie my�le�. Teraz zaczyna� wyczuwa� co� pod swoimi udami, po�ladkami i... tak... pod ramionami. Nie jestem wcale w ��ku. Ju� pr�dzej nad ��kiem. Czy to mo�liwe? - duma�. Pomy�la�, �e mo�e wisie� na pasach. Pami�ta�, �e raz, jeszcze jako ch�opiec, widzia� jednego go�cia zawieszonego tak w domu ko�skiego doktora za Wielk� Sal�. Stajenny poparzy� si� naft� tak bardzo, �e nie m�g� le�e� normalnie w ��ku. Zmar� potem, ale troch� to trwa�o - przez dwie noce jego j�ki p�yn�y w s�odk�, letni� noc nad B�oniami Zebra�. Jestem poparzony? Czarna skorupa z nogami wisz�ca na pasach? -zastanawia� si�. Palce musn�y �rodek jego czo�a, rozmasowa�y tworz�c� si� tam zmarszczk�. G�os jakby odczyta� jego my�li, przenikaj�c je bystrymi, koj�cymi palcami. - Z bo�� wol� wszystko b�dzie dobrze - powiedzia�. - Ale to B�g mierzy czas, nie ty. Nie, powiedzia�by, gdyby m�g�. Czas jest spraw� Wie�y. Po czym zanurzy� si� - r�wnie �agodnie, jak niedawno wyp�ywa� -oddalaj�c jednocze�nie od d�oni i nierealnych d�wi�k�w muzykuj�cych owad�w i brz�cz�cych dzwonk�w. Na jaki� czas straci� przytomno�� albo zapad� w sen, lecz nie by�o to ju� tak g��bokie jak wcze�niej. W pewnej chwili zdawa�o mu si�, �e s�yszy g�os dziewczyny, chocia� pewno�ci nie mia�, tym razem bowiem pobrzmiewa� gniewem lub strachem. Albo jednym i drugim. - Nie! - zawo�a�a. - Nie mo�ecie mu tego zabra� i dobrze o tym wiecie! R�bcie swoje i przesta�cie w og�le o tym m�wi�, dalej! Gdy ponownie odzyska� przytomno��, nie by� ani troch� silniejszy, ale w g�owie jakby mu poja�nia�o. Oczu nie otoczy�a mu jednorodna biel ob�oku, i tak jednak widok by� uroczy. Pi�kno bieli, pomy�la�, bo rzeczywi�cie nigdy w �yciu nie widzia� jeszcze miejsca tak cudownego... Cudownego po cz�ci dlatego, �e zjawi� si� tu wci�� jeszcze �ywy, przede wszystkim jednak ze wzgl�du na panuj�cy w nim nieziemski spok�j. Pomieszczenie by�o wielkie, wysokie i d�ugie. Kiedy Roland obr�ci� wreszcie ostro�nie, bardzo ostro�nie g�ow�, by oszacowa� jego rozmiary, uzna�, �e od kra�ca do kra�ca musi mie� co najmniej dwie�cie jard�w. By�o w�skie, ale wysokie, przez co wydawa�o si� niezwykle przestronne. Nie by�o tu �cian czy sufitu, do jakich by� przyzwyczajony - ca�o�� przypomina�a raczej rozleg�y namiot. Nad nim s�o�ce, rozpraszaj�c promienie, przenika�o sfalowane po�acie cienkiego, bia�ego jedwabiu, kt�rego biel wzi�� w pierwszej chwili za chmury. Pod tym jedwabnym sklepieniem panowa� wieczorny p�mrok. �ciany, tak�e jedwabne, �opota�y niczym �agle wydymane bryz�. Na ka�dej wisia� sznur z ma�ymi dzwoneczkami uderzaj�cymi o materi� i odzywaj�cymi si� unisono przy najl�ejszym jej ruchu. Po obu stronach przej�cia sta�y dziesi�tki ��ek, wszystkie zas�ane bia�ymi prze�cierad�ami i r�wnie nieskalanymi poduszkami. Ze czterdzie�ci z jednej strony, a wszystkie puste, drugie tyle po stronie Rolanda, z czego dwa zaj�te. Ten go��... To ten ch�opak. Ten, kt�ry by� w korycie, pomy�la�. Roland wzdrygn�� si� odruchowo z obrzydzenia i zdumienia. Gus�a i zabobony... Przyjrza� si� uwa�niej �pi�cemu m�odzie�cowi. Niemo�liwe. Przywidzia�o ci si�. Nie mo�e by�, upewnia� si� bezg�o�nie. Jednak nawet staranne zlustrowanie postaci nie rozproszy�o w�tpliwo�ci. Ch�opak wygl�da� tak samo jak trup z koryta i prawdopodobnie by� chory (czemu� by inaczej tu le�a�?), lecz z pewno�ci� daleki od �mierci. Roland dostrzega� powolne podnoszenie si� i opadanie jego piersi i drgnienia palc�w zwisaj�cej z ��ka r�ki. Nie przyjrza�e� mu si� do�� uwa�nie, by by� pewnym czegokolwiek, a po kilku dniach w tym korycie nawet w�asna matka by go nie pozna�a, stwierdzi� w my�lach. Ale Roland, kt�ry pami�ta�, jak to z jego matk� bywa�o, wiedzia� swoje. Widzia� te�, �e ch�opak ma na szyi z�oty medalion. Ten sam, kt�ry zerwa� z trupa i schowa� do kieszeni przed atakiem zielonych