- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Przy takiej postaci zęby są piękne i bardzo białe, skóra delikatna i połyskująca się, żyły pełne i wydatne, włosy najczęściej jasne i oczy błękitne, lubo bywają niekiedy i oczy, i...
- potrzebna jest ocena porównawcza dwóch reprodukcji różniących się liczbą irawidłowo odtworzonych elementów, przy czym kolejność elementów reprodukcji uboższej jest...
- Żywiła, wydanej drukiem w roku 1819, bohater opowiadania, Poraj, zdradza władcę swego kraju, księcia Koryata, by przy pomocy wroga uzyskać rękę jego córki, z pomocą wojsk...
- Słowo "najpierw" wyraża, w jakim kierunku powinny zwracać się nasze myśli i nasze wysiłki; nie ma więc potrzeby przytaczać dalszych słów z tejże samej zachęty Pańskiej, że...
- Tutaj omawiamy grupy, w których relacja jest odwrotna: to podstawa przymiotnika nazywa posiadacza (subiekt posiadania), a rzeczownik określany - obiekt posiadany (przy nie...
- Na zachodzie odkryto ludzi, którzy przeżyli atak na Skarpę Tireni oraz Gminę Mirlu, podobnie jak innych Nathan poprosił ich o przygotowanie się do ewakuacji oraz wyjaśnił,...
- Oznajmiłem przy śniadaniu mojej żonusi, że obecnie nie jest to ani miesiąc styczeń, ani też luty, lecz miesiąc miodowy, i jak każden inny trwa on miesiąc...
- Nie kryjąc swojego pochodzenia, dziecię ludu, chlubiła się niemal ze sieroctwa i urodzenia w ubóstwie, może za często, może za dumnie nawet wspominała o tym przy każdej...
- A jeśli nie dojdzie do Rewolucji Światowej, jeśli moja wspaniała ojczyzna nie rzuci się w napadzie szału na wszystkich swych sąsiadów, to moje wykłady nie przyniosą nikomu...
- Uronił łzy przy niejednej stronicy, wahał się długo, wreszcie napisał drwiący artykuł, z tych, które umiał przyprawiać tak dobrze: wziął w ręce tę książkę tak, jak dzieci biorą...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
...teraz... rzucaj... Zanim znaleźli się w połowie drogi ku walczącym, łodzie niosące żołnierzy dotarły na plaże i koniec nabrzeża przejęli napastnicy. – Aeeeiii... – Suki... Dźwięki mieczy i głosy odbijały się od chat i skał. Creslin wypatrywał czerwieni włosów Megaery, ale nie znalazł jej. Nie czuł też jednak bólu, który odczułby z pewnością, gdyby została ranna. Niebo przecięły błyskawice i pomknęły ku morzu. O mały włos dosięgłyby wysokiego okrętu, który stał najdalej od brzegu. Strzały nieustannie wznosiły się w powietrze i zasypywały walczących na kamieniach mola, ale niektóre zaczęły też nadlatywać z drugiego końca nabrzeża w stronę dwóch hamoriańskich statków w porcie. Creslin zachwiał się, osmalony białym płomieniem, kiedy Megaera rzuciła płonącą kulę. Ogień osłonił nabrzeże i przednie żagle prowadzącego szkunera stanęły w płomieniach. Kroczył spiesznie w stronę mola, gwałtownie wyszarpując wichry, ściągając z niebios wszystko, co zdołał pochwycić. Wysoki okręt zadrżał, kiedy uderzyła weń błyskawica i zawyły wichry, a mgła oraz wirujące nawałnice połączyły się w czarny lej. – Uuufff... – Thoirkel odepchnął Creslina w bok, kiedy nie wiadomo skąd pojawił się ogorzały mężczyzna i zamachnął na regenta toporem. Dwa miecze powstrzymały Hamorianina. Chociaż Megaera się nie odezwała, biały spazm jej chaosu parzył Creslina, jakby stał w samym środku płomieni. Zachwiał się, przypomniał sobie o mieczu i pozwolił ciału reagować, mimo iż jego myśli pchały czarną wieżę wody w stronę kolejnego hamoriańskiego okrętu. Szkuner przy molo stał w ogniu, maszty i deski zaczynały się palić. Z wirującej ciemności na północy i zachodzie wyskoczyły bliźniacze błyskawice, uderzając w następny okręt. Creslin nie był pewien który, bo zmagał się z wichrami i mieczem. Dwa statki po obu stronach szczątków, które były wysokim okrętem, usiłowały skręcić przed trąbą wodną, ale woda pochłonęła je swoją masą, która wyrosła niczym mur pomiędzy portem a północą. – ...światło! ...bierzcie tę rudą i tego ze srebrnymi włosami! Klinga Creslina wypadła naprzód i poraziła kolejnego Hamorianina, podczas gdy jego myśli skręcały ciemność ponad okrętami za falochronem. Wiedział, że nie odważy się rzucić takiej masy wody na mały port. – Osłaniać regentów... już! Creslin znalazł się ramię w ramię z innym walczącym o rudych włosach i niemal opuścił miecz z ulgą. – Bierz następny statek! – wysyczała Megaera. ...idiota... Creslin przypomniał sobie o tych na wschodnich plażach i odwrócił trąbę wodną ku kolejnym statkom. Tylko te trzy i dwa szkunery wewnątrz portu utrzymywały się na wodzie. – Uderzaj w środek. Tam są! – Oooo... – Creslin skrzywił się. Płomień zdawał się przeszywać prawy bark, ale skupił się na wichrach, przenosząc je oraz całą ścianę wody nad hamoriańskie okręty na plaży. Creslin zgrzytnął zębami pod uderzeniem bólu Megaery i własnego. Mimo to przy wschodnich plażach unosiły się na wodzie jedynie szczątki i martwe ciała. Piasek został obmyty do czysta przez falę wysokości masztu. Porwała ona ludzi, broń i roślinność z niskiego wzgórza, które osłaniało Kraniec Lądu przed kamieniami i falami – i zostawiła jedynie na plaży niemal pozbawiony masztów kadłub. Creslin owi żołądek podszedł do gardła i wymiotował ponad człowiekiem, którego powalił miecz Megaery, zanim i ona poszła w jego ślady. ...rzygający... mięczak... gnojek... – Zamknij się... – wymamrotał, unosząc miecz. Nie było już potrzeby używać broni, bo wszyscy Hamorianie na molo padli. Może ze dwudziestu rzuciło się do zaśmieconej szczątkami wody, żeby popłynąć w stronę drugiego statku, który zluzował cumy i zawracał ku morzu. Szkuner na przedzie palił się jasnym płomieniem, tak gorącym, że para unosiła się w miejscach, gdzie zalewał go deszcz. Kilku Hamorian próbowało odpłynąć poza zasięg żaru. Deszcz bębnił dokoła Creslina, a prawe ramię ciążyło jak z ołowiu. Pohamował się, wiedząc, że to jeszcze nie koniec. Oddychając głęboko, zebrał wichry. Czekał tylko, aż ostatni hamoriański statek wypłynie zza skał falochronu. Potem zawołał, nie zważając na białe gwiazdy przed oczami. Siłą woli odsuwając na bok potworny ból ramienia i barku, przywołał wysokie wichry i zimno. Obserwował, dopóki się nie upewnił, że mroczną kipiel znaczą jedynie deski i szczątki. Wtedy dopiero odwrócił się do Megaery, która spoglądała nań z pobladłą twarzą, a pasma krwi znaczyły jej szarą tunikę i mundur. Nie widział jej, nie był w stanie mówić i osunął się na śliskie, okrwawione kamienie, widząc jeszcze, że Megaera pada wraz z nim. xcv Ramię i bark Creslina piekły nie od słonecznych promieni, ale od gorąca płonących węgli. Kiedy spróbował otworzyć oczy, maleńkie ogniki rozbłysły na ciemnym suficie