- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Ale być może jest tak, że te wszystkie rzeczy, o których zakładam, że nimi nie jestem, bo ich nie znam, faktycznie wcale nie są czymś różnym ode mnie takiego, jakiego znam...
- Tam widziałam — ach jak często — jakeś przechodził z postawą i wejrzeniem, które mnie oczarowały, i przy tem oknie stałam onego nieszczęsnego dnia, kiedy poraz pierwszy...
- Pojmuję że wam wiele o to chodzić musi, abym się okazał słabym, żebym się zaparł własnego życia, żebyście później wyznania moje drukować mogli i pokazać mnie światu...
- Nie mogłem zrozumieć powodu tego uczucia, ale ogarniał mnie lęk i udręka, jak gdyby groziło mi bliskie nieszczęście, jak gdyby ktoś drogi mi cierpiał i wzywał mojej...
- Te słowa wprawiły mnie w konsternację; chociaż bowiem podczas tamtych mrocznych dni często myślałem o Françoise, to moje rozważania miały raczej postać milczących...
- – Och, nie jesteś wcale lepszy od niej! Jacy z was obojga hipokryci! Ale ja nie jestem westalką! Nie możecie mnie pogrzebać żywcem tylko dlatego, że pokochałam mężczyznę! Nie...
- Colin zdawał już sobie sprawę, że porażka w walce zapaśniczej kosztowała mnie więcej niż oddanie kilku setów tenisa podczas weekendowego meczu ze znajomymi...
- Przyznam, iż cały ten przegląd gospodarczy znudził mnie, lecz skoro Karol — może pod wpływem własnych doświadczeń na farmie — tak bardzo interesował się sprawą, uzbroiłem się w...
- Do wyjątków należał przygotowany przeze mnie i w małym nakładzie wydany wybór jego „fragmentów antropologicznych" (aż po ważny list o godności kobiety Mulieris dignitatem)'...
- Jak krew świętego Januarego, a niech mnie! Co za zabawny zbieg okoliczności! Prawda? Przecież to dokładnie ten sam gest, którym obracają tamtą ampułkę, żeby sprawdzić,...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
– Powiedziałam ci już... – Słyszałam – ucięła Brunhilda, nie pozwalając sobie przerwać – Profesora bardziej zajmują książki niż kobiety, z tobą włącznie... – gdyby potrafiła, zapewne cofnęłaby ostatnie słowa, lecz Emmie nie drgnęła nawet powieka, więc mówiła dalej – Twój Arnold może być dziesięć razy profesorem, ale ciągle pozostaje mężczyzną. A nawet najlepszy z nich ma zapisane gdzieś w środku, to samo, co inni: pożądliwość. Natura im to zapisała i nic na to nie poradzą. Jednych pociągają kobiety silniej, drugich mniej, ale wszyscy mają do nas słabość. Jeżeli są normalni – uzupełniła, dorzucając jeszcze dla ścisłości – I często zachciewa się im odmiany. – To również nakazuje im natura? – zapytała ironicznie Emma – W takim razie rozpustnikom należy wszystko wybaczyć. – O, nie! – Brunhilda uwolniła rękę Emmy, gdyż dla podkreślenia swego protestu uniosła własną i potrząsając, jakby ostrzegawczo, wskazującym palcem, zawołała – Nigdy! Mój grubasek już się o tym przekonał. – Pan Minkus? Oczy Emmy rozszerzało powoli zdumienie, nigdy bowiem nie przypuściłaby, że zwycięska uroda ciotki może kiedykolwiek doznać drobnej nawet porażki. Tym mniej prawdopodobna wydawała się klęska jej bujnego ciała, poniesiona na odwiecznym polu bitwy dwóch płci, w dodatku zadana przez dobrodusznego pana Minkusa, który codziennie całował ręce swej żony, często kupował prezenty i przynosił kwiaty, tocząc przed sobą, na krótkich nóżkach, okrągły brzuszek. – Tak. Wierny i zawsze uśmiechnięty Mini. Wyobrażasz to sobie? Brunhilda przyłapała go w kuchni ze służącą. Zazwyczaj wstawała późno, wylegując się w łóżku do dziesiątej, albo nawet dłużej, spokojna o śniadanie męża, wychodzącego na ósmą do banku, gdyż codzienne jajka na miękko, biały ser, świeże bułeczki i kawę zbożową z mlekiem, podawała mu Gerda. Była wysoka i koścista, miała cienkie i rzadkie włosy, małe, wodniste oczy, krótki, perkaty nos i wąskie usta, które ciągle oblizywała końcem języka, więc piękna pani domu mogła być również spokojna o to, że nie będzie stanowiła żadnej pokusy dla Miniego i smacznie spała, nie zdając sobie sprawy z tego, co dzieje się w kuchni, kiedy jej grubasek skończy pałaszować śniadanie. – Wyobraź sobie, profesorowo, że ten drań jadł tyle nabiału, bo, jak mi kiedyś powiedział, wzmaga on potencję. Myślałam, że robi to dla mnie, a on miał jeszcze do obsłużenia tę długą, chudą szkapę. – Mogłaś sama podawać panu Minkusowi śniadanie – zauważyła Emma, niezbyt wstrząśnięta kuchennym dramatem, gdyż sposób w jaki przedstawiała go Brunhilda, a szczególnie zarysowany przez nią jadowity portret rywalki, raczej ją rozbawił – Moim zdaniem straciłaś męża przez własne lenistwo. – Nie masz racji – stanowczo oświadczyła ciotka – Mini mnie zdradził z taką wywłoką, bo chciał odmiany. Tego samego, co się zachciewa wszystkim durnym chłopom, jakby myśleli, że ta druga, albo trzecia, ma coś innego między nogami, niż żona. To im się stale roi w tych głupich łbach, bo coś mają w nich przekręcone. 48 – Mówiłaś, że przez naturę – przypomniała Emma – To znaczy, że są niewinni. Robią to, co muszą. Biedny pan Minkus. Po co poszłaś do kuchni. Nie mogłaś leżeć sobie w łóżku? O niczym byś nie wiedziała. – Bardzo się dziwię, że ty, taka cnotka, stajesz po stronie łajdusa – obruszyła się Brunhilda – Pić mi się chciało i widać przeznaczenie zaprowadziło mnie dokąd należało, bo mogłam przecież zadzwonić na Gerdę. Na nocnym stoliku mam dzwonek. Najwidoczniej owo przeznaczenie kazało jej również poruszać się cicho w korytarzu, nie spłoszyła bowiem występnej pary. Musiała nawet czuć się bardzo bezpiecznie, ponieważ do uszu Brunhildy dotarł kobiecy śmiech, podobny do końskiego rżenia i męskie nawoływania, jakieś – Hop!Hop! i Wiśta!Wio! – więc dwoma susami dopadła drzwi kuchni, szarpnęła je ostro i stanęła w progu, porażona ohydnym widokiem; Gerda leżała połową swego długiego, kościstego ciała na stole, z nosem wciśniętym w skorupki jajek i okruchy białego sera, wystawiając chudy i goły tyłek na ochocze zabiegi pana Minkusa