- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- PrzesBuchanie dokonywaBo si w atmosferze, jaka odtd miaBa towarzyszy wszystkim posiedzeniom - krzyków i oskar|eD rzekomo zauroczonych dziewczt, które tak|e na sali do[wiadcza miaBy diabelskich sztuczek swoich prze[ladowczym Sarah Osborne i Sarah Good twierdziBy stanowczo o swojej niewinno[ci, natomiast Tituba po krótkim zaprzeczaniu nie tylko przyznaBa si do spiskowania z diabBem, ale oskar|yBa o to tak|e pozostaBe kobiety
- Kata-j rzyna odwróciBa si i skinBa rk: Porozmawiamy kiedy indziej powiedziaBa swoim zwykBym gBosem, jakby przed :hwil nie okazaB, |e ledwie dostrzega jej obec- Oko ju| jej nie widziaB, drzwi znów drgnBy i wypu[ciBy dyrektora szkoBy, a potem w szybkim trzaskaniu wypuszczaBy innych nauczycieli, ka|de trza[niecie podrywaBo go z | Bawki
- A przecież wszystkie południki i równoleżniki zostały wyciągnięte czysto tuszem, podziałka wyraźna, liczby oznaczające równoleżniki wypisane tuszem, jak nadrukowane...
- Nie miał zwyczaju mówić źle o zmarłych, lecz fakty pozostawały faktami, a wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły mu, że zmarły Parker Grant Senior był niekompetentnym...
- — Cicho, cicho — szepnął znowu traper — pozostawmy to naturze i temu chłopcu! — Przysięgłam na imię Tego, który stworzył wszystko, cokol-wiek jest dobrego czy to w...
- A jeśli nie dojdzie do Rewolucji Światowej, jeśli moja wspaniała ojczyzna nie rzuci się w napadzie szału na wszystkich swych sąsiadów, to moje wykłady nie przyniosą nikomu...
- Od słowa do słowa i zanim się spostrzegłem, Aszan wyłaził przez okno, moje zęby chwiały się jak sosny na wietrze, a Pensimer zjadała wszystko, co jej wpadło w rękę...
- Obrany z łusek czosnek, umytą nać" pietruszki i liście selera drobno posiekać, przyprawić solą i pieprzem, dodać oliwę (zostawić łyżkę oliwy) i sok z cytryny; wszystko...
- Ale być może jest tak, że te wszystkie rzeczy, o których zakładam, że nimi nie jestem, bo ich nie znam, faktycznie wcale nie są czymś różnym ode mnie takiego, jakiego znam...
- Żeńska część rodziny wynosiła gdzieś wypchane skórzane worki i w chwili, kiedy żałobnicy przełknęli ostatni kęs mięsa, chata była doszczętnie ogołocona, a wszystkie...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
— Owszem. Mówiłem ci przecież, że tak właśnie tu jest — odpowiedział Jonatan. I było rzeczywiście dokładnie tak, jak mówił wtedy, kiedy siedział przy mnie na kanapie w kuchni. Teraz mo- głem stwierdzić, że wszystko się zgadza, i bardzo się z tego cieszyłem. Są pewne rzeczy, których się nigdy nie zapomina. Ni- gdy, przenigdy nie zapomnę tego pierwszego wieczoru w kuchni w Zagrodzie Jeźdźców, jak było cudownie i ja- kie to było uczucie móc leżeć i rozmawiać z Jonatanem dokładnie tak, jak kiedyś. Teraz znowu mieszkaliśmy 30 w kuchni, jak zawsze przedtem. Z jedną tylko różnicą, że ta kuchnia nie przypominała naszej w domu, w mieście. Kuchnia w Zagrodzie Jeźdźców musiała być chyba bardzo, bardzo stara, miała grube bale w suficie i duże, otwarte palenisko. Jakie palenisko! Zajmowało prawie całą ścianę, a jak się chciało coś ugotować, to trzeba było to robić wprost nad ogniem, zupełnie tak, jak za dawnych czasów. Na środku podłogi stał najsolidniejszy stół, jaki w życiu widziałem, z długimi, drewnianymi ławami po bokach, i myślę, że co najmniej dwadzieścia osób mogło przy nim siedzieć i razem jeść wcale się nie tłocząc. — Najlepiej, żebyśmy zamieszkali w kuchni, jak zwy- kle — powiedział Jonatan. — Mama będzie mogła zająć pokój, jak przyjdzie. Pokój i kuchnia — to była cała chata w Zagrodzie Jeźdźców, ale nie byliśmy przyzwyczajeni do niczego więcej i wcale nie potrzebowaliśmy więcej. Było i tak chyba ze dwa razy tyle miejsca, co u nas w domu. Ach, prawda, u nas w domu! Opowiedziałem Jonatanowi o kartce, którą zostawiłem mamie na stole w kuchni. — Napisałem jej, że zobaczymy się w Nangijali. Tylko że nie wiadomo, kiedy ona tu przyjdzie. — To może potrwać — powiedział Jonatan. — Ale dostanie dobry pokój z miejscem na dziesięć maszyn do szycia, gdyby chciała. Może byście spróbowali zgadnąć, co lubię? A więc lubię leżeć na staroświeckiej, drewnianej ławie w staroświeckiej, starej kuchni i rozmawiać z Jonatanem, i widzieć, jak blask ognia pełga po ścianach, a za oknem gałąź wiśni kołysze się lekko w wieczornym wietrzyku. Ogień w palenisku 31 pomału wygasa, zostaje tylko żar, w kątach robi się ciemno, a ja jestem coraz bardziej senny i tak sobie leżę, i nie kaszlę, a Jonatan opowiada mi różne historie. Opowiada i opo- wiada, aż w końcu zamiast jego głosu słyszę już tylko jakby jakieś szeptanie i wtedy zasypiam. Właśnie to wszystko lubię i właśnie tak dokładnie było tego pierwszego wie- czoru w Zagrodzie Jeźdźców. Dlatego nigdy tego nie zapomnę. Rozdział 4 Potem był ranek następnego dnia. Jeździliśmy konno. Tak, umiałem jeździć, mimo że pierwszy raz siedziałem na koniu. Nie rozumiem, jak to się dzieje w Nangijali, że wszystko się potrafi. Galopowałem tak, jakbym nigdy nic innego nie robił. A jak Jonatan jeździł! Ta jego pani ze szkoły, która uwa- żała, że Jonatan wygląda jak królewicz z bajki, powinna była widzieć go, jak pędzi na koniu przez łąki w Dolinie Wiśni, wtedy zobaczyłaby królewicza z bajki i nigdy by tego nie zapomniała! Ach, kiedy zjawiał się w pełnym ga- lopie i jednym susem przesadzał rzekę, jakby po prostu przefruwał nad nią, z włosami na wietrze, wtedy można było naprawdę uwierzyć, że jest królewiczem z bajki. Był zresztą ubrany prawie jak królewicz albo może raczej jak ry- cerz. W Zagrodzie Jeźdźców mnóstwo było ubrań, trudno powiedzieć skąd, ale nie takich, jak się dziś nosi, tylko takich właśnie rycerskich. Znalazły się i odpowiednie dla mnie, a moje stare, brzydkie łachy wyrzuciłem, żeby ich już nigdy więcej nie widzieć. Jonatan powiedział, że mu- simy być tak ubrani, żeby pasować do czasów, w których teraz żyjemy, bo inaczej ludzie w Dolinie Wiśni myśleliby, że jesteśmy jacyś dziwni. Jonatan opowiadał mi kiedyś 3 — Bracia Lwie Serce 33 o czasach ognisk i bajek, więc kiedyśmy teraz jechali sobie w pięknych, rycerskich strojach, zapytałem go: — Żyjemy tu w Nangijali w strasznie dawnych czasach, prawda? — Można tak w pewnym sensie powiedzieć — wyja- śnił.— Dla nas są to oczywiście bardzo dawne czasy. Ale można też uważać, że to są nowe czasy. Namyślał się przez chwilę. — Tak, właśnie tak — mówił dalej. — Nowe, zdrowe i dobre czasy, w których się łatwo i przyjemnie żyje. Ale zaraz oczy mu pociemniały. — Przynajmniej tu, w Dolinie Wiśni — dodał. — Gdzie indziej jest inaczej? — zapytałem. Jonatan odpowiedział, że w innych miejscach może być inaczej