Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
227 wojnami bałkańskimi H Turcja po r. 1913 • "l Albania po r. 1913 _•_ . «• granice państw l M V w r. 1912 przed — — — granice Bośni i Hercegowiny J przed 1912 r. nabyte w 1913 r. SERBIA CZARNOGÓRA BUŁGARIA GRECJA granice państw w r. 1913 po wojnach bałkańskich Działania w czasie I wojny bałkańskiej w 1912 r. ^p^^, główne kierunki działań sprzymierzonych wojsk serbskich, czarnego rskich, bułgarskich i greckich * główne punkty i linie obronne ***** wojsk tureckich X miejsca ważniejszych bitew Po parodniowych zmaganiach głodująca armia turecka cofnęła się w kierunku Konstantynopola. Dopiero na linii Czataldży, umocnionej przez zbudowane jeszcze w 1878 r., a obecnie odnowione szańce, załamała się ofensywa Bułgarów. Turcy, dzięki ściągniętym z Azji rezerwom i zaopatrzeniu wojsk w żywność, odparli w listopadzie ataki Bułgarów ze straszliwymi stratami szturmujących. Konstantynopol został dla Turków uratowany. Bułgarzy oblegali jednak Adrianopol i kontynuowali marsz ku zachodnim wybrzeżom morza Marmara 228 i półwyspowi Gallipoli. Jednocześnie oddziały bułgarskie działające w Tracji Egejskiej (Białomorskiej) i we wschodniej Macedonii zajęły miasta Komotini (Giumiurdżinę), Dramę, Seres (Siar), Sidhirokastron (Waławiszta), Strumicę i Stip, a siódmy batalion Dywizji Rilskiej wkroczył wraz z wojskami greckimi do Salonik. Błyskotliwsze niż sukcesy Bułgarów były zwycięstwa odniesione przez armię serbską w bitwie pod Kumanowem w północnej Macedonii stoczonej 10(23)-11(24) października. Armia serbska zmusiła Turków do haniebnej ucieczki połączonej z ogromnymi stratami w ludziach. Armia osmańska, przeprowadziwszy pośpiesznie reorganizację, zdobyła się jeszcze na odparcie najazdu greckiego pod Floriną w południowej Macedonii, a następnie stawiła Serbom pod Bitolą (Monastyrem) w trzydniowej bitwie zażarty, aczkolwiek bezskuteczny opór. Prawe skrzydło wojsk serbskich po bitwie tej wkroczyło do Albanii i dotarło aż do Adriatyku. Lewe skrzydło serbskie zetknęło się we wschodniej Macedonii z armią bułgarską. W chwili gdy strony walczące zawierały 21 listopada (4 grudnia) zawieszenie broni na Półwyspie Bałkańskim, broniły się poza Konstantynopolem i półwyspem Gallipoli tylko trzy twierdze tureckie: Adrianopol, Janina i Szkodra (Skulari). Klęska Turcji zachwiała równowagę polityczną w Europie. Austro--Węgry, a częściowo także Włochy, poczuły się zagrożone możliwością utworzenia Wielkiej Serbii z dostępem do Adriatyku. Dla zapobieżenia temu niebezpieczeństwu oba mocarstwa poparły dążenia niepodległościowe Albańczyków, którzy w końcu listopada 1912 r. proklamowali swoją niepodległość i neutralność wobec toczących się walk. W grudniu 1912 r. rozpoczęły się w Londynie układy pokojowe połączone z konferencją ambasadorów wielkich mocarstw. Sojusznicy uzyskali zgodę mocarstw na przekazanie im przez Turcję wszystkich ziem położonych na zachód od linii Midye— Enos łącznie z Adrianopolem oraz wszystkich wysp na Morzu Egejskim. Na żądania te zgodził się opuszczony przez wszystkich rząd sułtański. Decyzja ta wywołała jednak w Stambule odruch oburzenia patriotycznego; w wyniku przewrotu władzę w Turcji objęli germanofile. 21 I (3 II) 1913 r. wojna została wznowiona. Przewaga sił koalicji była jednak zbyt miażdżąca, aby wynik wojny mógł przybrać pomyślniejszy dla Turków obrót. Grecy zajmowali wyspy na Morzu Egejskim i zdobyli Janinę. Bułgarzy zostali wprawdzie odparci od Dardaneli, lecz za to powstrzymali ataki tureckie na linii Czataldży i w marcu zdobyli Adrianopol. 3 (16) kwietnia zostało powtórnie zawarte zawieszenie broni między sojusznikami i Turcją. Rozgorzał natomiast z nową siłą spór między sojusznikami o losy ziem zdobytych na Turcji