- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Mamy naukę wielkiego Hariego Seldona, która dowodzi, że od nas tylko zależy, czy powstanie przyszłe Imperium Galaktyczne - iż drogi, która prowadzi do tego Imperium, nie możemy...
- Tendencje rozwojowe języków rodziny indoeuropejskiej 46 Bibliografia 48 I ZAŁOŻENIA JĘZYKOZNAWSTWA INDOEUROPEJSKIEGO Od dawna zdawano sobie sprawę z tego, że...
- — Cicho, cicho — szepnął znowu traper — pozostawmy to naturze i temu chłopcu! — Przysięgłam na imię Tego, który stworzył wszystko, cokol-wiek jest dobrego czy to w...
- Jak do tego przyszło, iż z wielkiego przyjaciela i sługi króla jegomości przeszedł do obozu jego wrogów, trudno tłumaczyć inaczej, tylko wielkimi dobrodziejstwy, jakich za...
- Wzięłam udział w sesji doktora Ginnota, który mówił o tym, że nasze postępowanie z dziećmi nie wynika z te- go, jakie dzieci są, ale z tego, jakie mają się stać...
- - A co myślicie o tego rodzaju pchnięciach, wy, znawcy szermierki i mistrzowie szpady? Ogólne przekonanie było, że wszelkie nadzwyczajne pchnięcia są wierutnym...
- Nie mogłem zrozumieć powodu tego uczucia, ale ogarniał mnie lęk i udręka, jak gdyby groziło mi bliskie nieszczęście, jak gdyby ktoś drogi mi cierpiał i wzywał mojej...
- Mogę jednak powiedzieć wam tyle: białe żyłki są z tego samego materiału co niebieska reszta, tyle że mają inną barwę...
- Naturalnie gdyby mieli świadomość, że on o tym wie, i podejrzewali, co zamierza z nimi zrobić, walczyliby jak lwy, ale nie mieli prawa tego wiedzieć...
- W ten sposób nikt, kto podąża wskazywaną przez niego drogą, nie musi czynić tego w sposób ślepy i jedynie "na wiarę"...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Widzisz, po prostu lotnictwo, wszystko, co lata w powietrzu. - W powietrzu... - powtórzyła wpatrzona w niego, stojąc przed obrazem w stylu Salvadora Dali. Żyła z Aleksandrem w niewymiernej, a jednak ograniczonej przestrzeni, jak to powietrze, o którym mówił, i w tej chwili nie była pewna, czy on podnosi ją wyżej, czy sprowadza na ziemię, w świat przedmiotów stałych i wymiernych. - Dolores - usłyszała swoje imię z ust człowieka, któremu powierzyła swą miłość. - Dolores, kto wie, może graniczyłoby to z niemożliwością, gdybyś w krótkim czasie dowiedziała się, jak naprawdę wygląda sytuacja w prowincji Las Monjas. Obserwowała Aleksandra zawiązującego bardzo długo krawat w mistrzowski węzeł. Odwracanie i owijanie tych dwóch pasków jedwabiu za każdym razem wprawiało ją jakby w hipnotyczny trans. - Zrobię to dla ciebie, dowiem się - odrzekła niemal odruchowo, ciągle jeszcze obserwując jego ręce. I rzeczywiście to zrobiła. Jej opracowanie tajnych informacji zostało też przepisane na maszynie i - podobnie jak u Kiry - zaopatrzone w dodatkowe znaki ołówkiem. Lecz bez dat. Również jak Kira, Dolores wyciągnęła pożyteczną naukę z pedantycznych upodobań Aleksandra do wykresów, map i wszelkiego rodzaju symboli graficznych. Aleksander był świadomy ryzyka, jakie podejmuje przeprowadzając ten pierwszy eksperyment z Dolores. Dla zaspokojenia swojej ciekawości zerwał milczący pakt między nimi i dopuścił do ich obsesji nowy czynnik. Obsesja ta odznaczała się prostotą zaufania pustelnika do samotności, a wzniósłszy się ponad rekwizyty i maskarady, osiągnęła prawdziwą wewnętrzną harmonię. Teraz Aleksander zburzył tę harmonię, gdyż pozwolił, aby Dolores zaczęła się zastanawiać nad prawdziwym znaczeniem jego prośby; ona sama naturalnie nigdy nie dokończyła zniszczenia prosząc o wyjaśnienie. Nie znosiła wścibstwa. Lecz mógł jej pomóc, gdyby ujął w słowa pytanie, którego nie wypowiedziała. I zrobił to następnego popołudnia, kiedy spotkali się w mieszkaniu Eli. Naturalnie informacją zdobytą przez Dolores bynajmniej się nie interesował. Była w jego posiadaniu już od siedmiu miesięcy i nadal odczuwał zawodową dumę z rezultatu swoich badań, który mógłby stanowić pomnik inteligentnej pedanterii. Dyplomaci gromadzili fakty na chybił trafił, jak studenci: albo wkuwali je na pamięć, albo też praktykowali sztukę pomijania. - Dolores, dlaczego zrobiłaś dla mnie tę robotę? - spytał ją, gdy leżeli trzymając się za ręce po seansie miłosnym. Dolores, jak zwykle miała obrączkę na palcu. - To nie była robota, to była zabawa. Pomagał mi Xavier. - Kto... - Urwał w obawie, że to imię jej męża, lecz zauważyła jego wahanie i powiedziała: - Xavier to mój mały synek. Uwielbia geografię, mity greckie, mnie, koniki polne i tunele - dokładnie w tym porządku. Nic mi to nie przeszkadza, że moje miejsce jest po mitach, a geografia to tylko masa mitów pomieszanych z rzekami, górami i wulkanami. Więc, jak widzisz, Xavier ma logiczny umysł