- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Kata-j rzyna odwróciBa si i skinBa rk: Porozmawiamy kiedy indziej powiedziaBa swoim zwykBym gBosem, jakby przed :hwil nie okazaB, |e ledwie dostrzega jej obec- Oko ju| jej nie widziaB, drzwi znów drgnBy i wypu[ciBy dyrektora szkoBy, a potem w szybkim trzaskaniu wypuszczaBy innych nauczycieli, ka|de trza[niecie podrywaBo go z | Bawki
- I stanął przed furtą niby czarna bryła, a z nim nieomal dwukrotnie mniejszy diakon Sozont, drugi zasię diakon Sozont był jeszcze dwa razy mniejszy, siedział bowiem skulony i...
- Drugie, w postaci jedynie mo|no[ci biernej, mianowicie |eby z przed istniejcej materii mogBo by uczynione przez Boga: I w ten to sposób - wedBug Augustyna - ciaBo czBowieka przedistnieje w dzieBach sze[ciu dni w postaci zarodków powodujcych (ni|ej, z
- Uważa się, że strach przed zmniejszeniem racji żywnościowych i przydziałów dóbr, spowodowany masowym napływem uchodźców z przyszłości, może stać się przyczyną masowych...
- Fakty te, znane Romkow- skiemu, były przed kierownictwem partii ukrywane (Romkowski nadzo rował działalność aparatu śledczego służby bezpieczeństwa)...
- Żadna kobieta nie potrafiła uciec przed corocznym badaniem, dopóki nie była dostatecznie dorosła, by samo wyszło na jaw, że potrafi przenosić...
- Postawiony przed osąd publiczny wobec tak poważnego gremium, ze skruchą muszę się wytłumaczyć z paru żartów i przyznać do paru grzechów...
- Jak zaczną wydawać przepustki, ludzie będą stali w ogonkach długich na kilka ulic przed każdym barem i każdym burdelem...
- Świt zjawia się za wyniosłym, zębatym murem Kordylierów, które nagle wyrastają przed oczyma jak wizja: ciemne szczyty, strome, przepaściste zbocza wsparte na...
- O ile ich przełożeni, oficerowie, zdawali się odczuwać obawę nawet przed skrzypnięciem zawiasów własnych szczęk, o tyle harpunnicy przeżuwali pokarm z takim gustem, że aż się...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Na każdy obraz była przeznaczona dokładna liczba sekund. Towarzyszący generałowi Hartmann odczytywał na głos nazwisko malarza, nazwę obrazu, rok jego powstania oraz jego rozmiary. Wodniste oczy generała nie zdradzały jak Tanz reaguje na to co widzi. Tylko od czasu do czasu zaciskał kurczowo ręce, tak że słychać było trzask w stawach. W ciągu godziny nie wypowiedział ani słowa. Trudy poprzedniej nocy wyczerpały Hartmanna do cna. Był zmęczony jak pies, po długim polowaniu z nagonką. Wymieniając bez przerwy nazwiska malarzy i szczegóły dotyczące poszczególnych obrazów, mówił sobie, że wszystko to musi mieć przecież jakiś sens. Po jakimś czasie Tanz i Hartmann znaleźli się na górnym piętrze. Generał podszedł z zaciekawie niem do autoportretu van Gogha. Hartmann zauważył, że portret ten wywarł na generale ogromne wrażenie. Po upływie jakiegoś czasu Tanz opuścił Luwr. Nie trzymał się teraz tak prosto jak zazwyczaj, wyglądał jak zapaśnik po długim biegu maratońskim. Dopiero po upływie pół godziny wrócił do całkowitej równowagi i wyprostowany jak struna, wsiadł do swego wozu. * * * Pani Wilhelmina von Seydlitz-Gabler była pewna, że doskonale zna świat, który utożsamiała ze swoim światem. Znała słabostki swego męża, wiedziała, jak się stara je ukryć. Udawało mu się to — oczywiście nie wobec niej. — Chodziło tutaj o honor i przyszłość twojej córki! — Bardzo możliwe — powiedział generał wymijająco. — Niestety, wydaje mi się, że córka nasza uważa cnotę i przyszłość za coś zupełnie innego niż ty. — Pomyśl tylko: Ulryki nie było w pokoju prawie przez całą noc. To fakt! Faktem jest również, że nie była poza obrębem hotelu. Powstaje więc pytanie u kogo była? — U kogoś! — Dlaczego nie u Tanza? Pani Wilhelmina wystąpiła ze swoim największym atutem. Zwykła była mierzyć świat swoją miarą. I dlatego powiedziała sobie: jeżeli blisko ćwierć wieku temu sama zaryzykowała coś podobnego, to dlaczego nie miałaby teraz zaryzykować Ulryka? Wilhelmina stworzyła wtedy fakt dokonany, a Ulryka była przecież jej rodzoną córką. — To wykluczone! — zawołał von Seydlitz-Gabler. — Tanz na pewno nie wchodzi w rachubę. — To, na co pozwoliła sobie nasza córka, nie może być dla nas obojga obojętne, ale oboje jesteśmy tu zbyt zaangażowani. Potrzebujemy kogoś neutralnego, na kogo moglibyśmy się zdać. Przyjmuję, że wiesz, kogo mam na myśli. Von Seydlitz-Gabler wiedział. I on też o tym myślał. Tak, szczwany, kuty na cztery nogi Kahlenberge nadaje się doskonale do tej drażliwej sprawy. Po jakimś czasie zjawił się Kahlenberge, przyjacielski, na pozór oddany. Pani Wilhelmina postanowiła postępować dyplomatycznie. Zajęła się na razie kawą i napojami. Potem nastąpił monolog na temat trosk i obowiązków matki. Wreszcie padło, jak strzała z łuku. pytanie: — Czy to możliwe, żeby człowiekiem, którego ubiegłej nocy odwiedziła moja córka, był generał Tanz? — Jak najbardziej — odparł Kahlenberge lakonicznie — ale mało prawdopodobne. Ostatecznie nie on jeden spał ubiegłej nocy w tym hotelu. — Panie Kahlenberge, widzę po panu, że wie pan więcej niż mówi. — Wielce szanowna pani jest bardzo bystra. — Proszę o całkowitą szczerość! — zażądał von Seydlitz-Gabler. — Zrobię to, choć niechętnie. Szczera odpowiedź mogłaby doprowadzić do nieporozumień. — Nie u mnie! — oświadczyła pani Wilhelmina. — Dlaczego, kiedy jakiejś młodej dziewczyny nie ma w pokoju przez całą noc. w grę musi koniecznie wchodzić generał? Czy nie mógłby to być raczej młody frajter? — Frajter!!! — krzyknęła pani Wilhelmina spontanicznie, jak gdyby ktoś najszlachetniejszego burgunda rozcieńczył parszywą wodą z wodociągu. — Czy wolno zapytać, co pana skłania do tego rodzaju przypuszczenia? — Od czasu do czasu rozmawiam z moim pisarzem, niejakim Otto-Otto. — Czy zwykł pan z tym osobnikiem mówić również o sprawach prywatnych? — Tylko o prywatnych, łaskawa pani. Nie zwykłem rozmawiać z moimi podwładnymi o sprawach służbowych. — Bardzo słusznie — wtrącił się von Seydlitz-Gabler, który odczuł potrzebę zaznaczenia, że jest obecny. — Kiedy jesteśmy na służbie, zwykliśmy jedynie wydawać rozkazy i instrukcje. — Jest mi to wiadome, drogi Herbercie — powiedziała pani Wilhelmina nie spuszczając oczu z Kahlenberga. — Natomiast nie wiem