Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Tajfuny z Tutshill {Tutshill Tornadoes} Tajfuny mają błękitne szaty z podwójnym granatowym T na piersi i plecach. Drużyna została założona w 1520 roku, a swój najświetniejszy okres przeżywała na początku XX wieku, kiedy dowodzona przez swojego kapitana, szu- kającego Rodryka Plumptona, pięć razy z rzędu zdobyła mistrzostwo ligi. Jest to rekord wśród drużyn brytyjskich i irlandzkich. Rodryk Plumpton grał dwadzieścia dwa razy w reprezentacji Anglii jako szukający. Należy do niego re- kord w szybkości schwytania znicza: uczynił to w trzy i pół sekundy po gwizdku rozpoczynającym mecz (w 1921 roku, przeciw Katapultom z Caerphilly). Wędrowcy z Wigtown {Wigtown Wanderers} Ten klub z kresów angielsko-szkockich został założony w 1422 roku przez siedmioro latorośli pewnego czarodzie- ja-rzeźnika, Waltera Parkina. Czterech braci i trzy siostry utworzyli wspaniale zgraną drużynę, która rzadko prze- grywała mecze. Złośliwi twierdzą, że do owych zwycięstw przyczyniał się ich ojciec, obserwujący mecz z różdżką w jednej ręce, a toporem rzeźnickim w drugiej. W ciągu następnych stuleci w drużynie Wędrowców często spoty- ka się potomków Parkinów, a na pamiątkę swojego po- chodzenia członkowie drużyny noszą krwistoczerwone szaty ze srebrnym toporem na piersi. Zjednoczeni z Puddlemere {Puddlemere United} Ta założona w 1163 roku drużyna jest najstarszą w całej li- dze. Ma na swym koncie dwadzieścia dwa tytuły mistrzów ligi i dwa mistrzów Europy. Hymn zespołu {Beat Back Those Bludgers, Boys, and Chuck That Quaffle Here}10, został niedaw- 10 Po rozegranym w 1995 r. meczu towarzyskim Zjednoczonych z Puddlemere z Goblinami z Grodziska polscy kibice zaczęli śpiewać ten hymn, dopingując swoich zawodników. Na użytek mugoli podaję pierwszą zwrotkę: Odbijajcie tłuczki, chłopcy, migiem podajcie kafla. Dla was rozbić nosów siedem, to jak dla nas schrupać wafla. My chcemy goola! Gooola! no nagrany przez czarownicę Celestynę Warbeck; dochód ze sprzedaży zasili konto Kliniki Magicznych Chorób i Urazów Szpitala św. Munga. Drużyna z Puddlemere nosi granatowe szaty z emblematem klubu: dwoma skrzyżowanymi złotymi łodyżkami sitowia. Rozdział ósmy Quidditch na świecie Europa W XIV wieku quidditch był już dobrze znany w Irlandii, jak wynika z opisu meczu rozegranego w 1385 roku, który pozostawił nam Zachariasz Mumps. „Drużyna Magów z Cork przyleciała do Lancashire, by zagrać w quidditcha z miejscową drużyną. Magowie ciężko obrazili gospodarzy, spuszczając ich bohaterom tęgie lanie. Irlandczycy wyczy- niali różne sztuczki z kaflem, których w Lancashire nigdy przedtem nie widziano. W końcu musieli umykać z wioski przed rozwścieczonymi widzami, którzy powyciągali różdż- ki i ruszyli za nimi w pościg". Różne źródła świadczą, że od początku XV wieku zaczę- to grać w quidditcha również w innych częściach Europy. Zanim zloty zabłyśnie znicz! Strzelajcie goola! Gooola! Lecz nie dajcie sobie go wbić! (przyp. tłum.) Wiemy, że w owym czasie gra pojawiła się w Norwegii (może wprowadził ją tam Olaf, kuzyn Goodwina Kneena?), o czym świadczy urywek poematu napisanego na początku owego stulecia przez norweskiego poetę Ingolfa Jambicz- nego: Och, cóż za dreszcz rozkoszny pod niebem mnie wita, Gdy drżący płomyk znicza nade mną zaświta, Śmigam ku niemu rączo, gawiedź wrzask podnosi, Lecz wtem tłuczek przebrzydły na ziemię mnie kosi. Mniej więcej w tym samym czasie francuski czarodziej Malecrit umieścił w swojej sztuce Helas, Je me suis Trans- figure Les Pieds {Biada mi, transmutowałem swoje stopy} następujący dialog: GRENOUILLE: Nie mogę dzisiaj iść z tobą na targ, Crapaudzie. CRAPAUD: Ależ Grenouille, sam nie zagonię tam krowy! GRENOUILLE: Przecież wiesz, że mam być dzisiaj obrońcą. Kto powstrzyma kafla, jeśli mnie zabraknie? W 1473 roku rozegrano pierwsze mistrzostwa świata w quidditchu, choć wzięły w nich udział wyłącznie drużyny europejskie. Brak reprezentacji bardziej odległych państw można tłumaczyć różnie. Być może zawiodły sowy roz- noszące zaproszenia, może zaproszeni obawiali się tak długiej i niebezpiecznej podróży, a może po prostu woleli zostać w domu. Finałowy mecz między Transylwanią i Flandrią prze- szedł do historii jako najbardziej brutalna gra w dziejach quidditcha. Po raz pierwszy doszło do wielu fauli, o któ- rych przedtem nigdy nie słyszano, by wymienić choćby transmutowanie ścigającego w tchórzofretkę, próbę pozba- wienia obrońcy głowy za pomocą obosiecznego miecza czy wypuszczenie przez kapitana Transylwańczyków spod sza- ty stu krwiożerczych nietoperzy-wampirów. Od tego czasu mistrzostwa świata rozgrywano co cztery lata, choć drużyny pozaeuropejskie pojawiły się na nich do- piero w XVII wieku. W 1652 roku ustanowiono mistrzo- stwa Europy, rozgrywane co trzy lata. Spośród wielu znakomitych klubów europejskich chyba najbardziej znana jest drużyna Sępów z Vracy {Vratsa Vul- tures}. Gra tych siedmiokrotnych mistrzów Europy wzbu- dza zachwyt na całym świecie. To oni wprowadzili strzały z dystansu (spoza pola bramkowego), znani są również z braku oporu przed wystawianiem nowych zawodników, by dać im szansę zdobycia rozgłosu. We Francji częstym mistrzem ligi są Pogromcy Kafla z Quiberon {Quiberon Quafflepunchers}