- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Kata-j rzyna odwróciBa si i skinBa rk: Porozmawiamy kiedy indziej powiedziaBa swoim zwykBym gBosem, jakby przed :hwil nie okazaB, |e ledwie dostrzega jej obec- Oko ju| jej nie widziaB, drzwi znów drgnBy i wypu[ciBy dyrektora szkoBy, a potem w szybkim trzaskaniu wypuszczaBy innych nauczycieli, ka|de trza[niecie podrywaBo go z | Bawki
- A jednak każdy krok w stronę linii białych kolumn, która ciągnęła się na północ i południe przez wzgórza południowego Manganaru, tylko zwiększał moje poczucie oddalenia od...
- Od słowa do słowa i zanim się spostrzegłem, Aszan wyłaził przez okno, moje zęby chwiały się jak sosny na wietrze, a Pensimer zjadała wszystko, co jej wpadło w rękę...
- Zamiast jednak przebić się przez linię otaczających iH> wrogów, zawiódł oczekiwania; wpadł między groźne szeregi 1 iuronów, lecz zaraz ostro skręcił i nim dosięgną! go choć...
- Coś w tym jest, ale przecież z biedą, bo z biedą, lecz przez ponad dwadzieścia lat jakoś się goliłem i przestałem to robić dopiero wtedy, gdy szczenięcy puch na pysku Psa...
- Naruszyli oni stare obyczaje czasów pokoju i czasów wojny i cho sumy byBy niewielkie, honor Angyarów cierpiaB wielce, |e musieli pBaci podatki, danin na wojn, jak WBadcy Gwiazd mieli stoczy z jakim[ dziwnym wrogiem, gdzie[ w pustych przestrzeniach midzy gwiazdami, kiedy[ na koDcu czasu
- Użycie owych anegdot w metodzie koanów zostało zapoczątkowane przez Yiian-wu (1063-1135) i jego ucznia Ta-hueia (1089--1163) w dziesiątym lub jedenastym pokoleniu po...
- Gdy brat Aleksandra, wielki książę Andrzej, zbiegł z kraju w roku 1252, po tym jak jego wojska zostały rozgromione przez oddziały mongolskie przysłane z Saraju, Batu--chan...
- Puścili cwałem swoje śmigłe konie i dalej w las! Przez krótki czas jechali razem, ale że w tej okolicy na zwierzynie nie zbywało, Lech już po paru chwilach ujrzał wspaniałego...
- Nigdy nie bał się śmierci, traktował życie jak najlepszą przygodę, a teraz Luthien, ten naiwny młodzieniaszek znaleziony przez niego na drodze, kolejny raz otworzył mu oczy...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Jeszcze w kilka lat po wojnie oglądać można było na ścianie ślady kuł, które ogarnięci paniką niemieccy żołnierze wystrzelili w kierunku zjawy. Jeżeli sroga, a wyrastająca ponad przeciętność białogłowa wzbudziła wasze zainteresowanie, odwiedźcie ją. Dojazd z Krakowa pociągiem lub autobusem PKS. Przed wybraniem się na zamek radzimy zwiedzić zabytkowy kościół z początku XVII wieku, obejrzeć budynek plebani, zbudowany w 1630 roku i pokrzepić siły w słynnej karczmie “Rzym”, mieszczącej się to zabytkowym budynku z przełomu XVIII i XIX wieku, gdzie spróbować można regionalnych przysmaków beskidzkich (bardzo smaczny jest np. żurek stryszawski). Dla zmotoryzowanych turystów w pobliżu karczmy czynny jest parking strzeżony i stacja benzynowa. W miasteczku są dwa hotele: “Turystyczny” przy ulicy Mickiewicza 27, tel. 27-31 oraz “Podhalański” przy Rynku 20, tel. 20-19. Istnieje również możliwość znalezienia noclegu w kwaterach prywatnych (recepcja w hotelu “Turystycznym”). Upiorny Kardynał z Nieborowa W odległości 80 kilometrów od Warszawy, a 9 od Łowicza, na starym piastowskim szlaku łączącym niegdyś Poznań z Mazowszem, leży wieś Nieborów. W ostatnich latach XVII wieku kardynał prymas Michał Radziejowski wybudować tu kazał piękny barokowy pałac, według projektu sławnego w owych czasach architekta - Tylmana z Gameren. Dziś w pałacu mieści się Oddział Muzeum Narodowego w Warszawie. Nieborowskie muzeum i idylliczny park francuski w Arkadii, założony przed dwustu niemalże laty przez słynną elegantkę i intelektualistkę doby stanisławowskiej, Helenę z Przeździeckich Radziwiłłową, odwiedza co roku wiele tysięcy gości - jednakże tylko nieliczni spośród nich wiedzą, że w miejscu tym można nocami spotkać duchy. Na pierwszym piętrze mieści się pałacowa biblioteka. Niewiele się tam zmieniło od czasów, gdy kardynał-bibliofil spędzał nad książkami długie godziny. Te same meble z ciemnego drewna, purpurowe obicia naśladujące siedemnastowieczne kurdybany. Naprzeciwko drzwi wisi nadnaturalnej wielkości portret prymasa, który w roku 1698 kazał malować się włoskiemu artyście Giovanniemu Palloni. Kardynał siedzi na tle biblioteki w głębokim fotelu, jedną rękę oparł na rzeźbionej poręczy, drugą sięga po srebrny dzwonek stojący na stole. Kurator nieborowskich zbiorów opowiadał nam, że dźwięk tego dzwonka słyszeli niejednokrotnie pracownicy muzeum i osoby, którym przyszło wieczorami przesiadywać w pałacowej bibliotece. Pewnego wieczoru, przebywający w Nieborowie profesor Stanisław Lorentz, dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie, pisał artykuł, korzystając z nieborowskiego księgozbioru. Zatopiony w pracy nie spostrzegł, że zbliża się północ... Naraz usłyszał dźwięk dzwonka - najpierw z sąsiedniego pokoju, potem całkiem blisko... Jednocześnie jakaś niewidzialna ręka rozkołysała ciężki kryształowy żyrandol, wiszący nad jego głową. Sławny uczony uznał, że... najwyższy czas udać się na spoczynek. Jeszcze bardziej zdumiewająca historia wydarzyła się w Nieborowie pewnej lipcowej nocy 1973 roku. W muzeum zamknięto już wszystkie okna, na drzwiach założono plomby. Przy wejściu usiadł dyżurny strażnik... Wszędzie było cicho i ciemno. Dochodziła już chyba godzina pierwsza po północy, gdy naraz pałacem wstrząsnął straszliwy huk dochodzący z biblioteki. Strażnik szybko otworzył drzwi i zapalił światła. Na podłodze leżało roztrzaskane zwieńczenie wielkiego, stojącego zegara, a z portretu zniknęła wyniosła postać kardynała... Przerażony tym strażnik szybko zbiegł na dół, wołając kolegę. Obudzono kustosza i wszyscy trzej pospieszyli na pierwsze piętro. Jeden ze strażników był blady, ręce mu drżały, mówił coś szybko i bezładnie, nie chciał przekroczyć progu biblioteki. Kustosz wszedł więc tam z drugim strażnikiem; wszystkie meble stały na swoich miejscach, kardynał Radziejowski spoglądał z portretu, ale... masywne, ważące ponad 80 kilogramów zwieńczenie angielskiego zegara, rzucone jakąś tajemniczą siłą, leżało na posadzce. Rano przeprowadzono wizję lokalną - zegar przymocowany był do ściany metalowymi zaczepami, dla bezpieczeństwa zaklinowanymi. Zwieńczenie ważyło ponad 80 kg i - aby je zdjąć - trzeba by dwu silnych mężczyzn. Strażnik, zabrany do szpitala w stanie nerwowego szoku, twierdził, że widział w kącie biblioteki wysokiego mężczyznę w purpurowych szatach i w piusce na głowie... Innego ducha nieborowskiego pałacu spotkał pewnego zimowego wieczoru 1966 roku, pracujący od wielu lat w muzeum, pan Jan B. Miała się wówczas odbyć w Nieborowie jakaś konferencja czy zjazd i nasz rozmówca otrzymał polecenie napalenia w przeddzień w piecach. Dokładał właśnie do pieca, gdy naraz spostrzegł, że w korytarzu pojawił się nie wiadomo skąd mały, dziwacznie ostrzyżony piesek. Pan Jan zdziwił się, ponieważ do pałacu psów wprowadzać nie wolno, ale wyciągnął doń rękę i zaczął wabić psa do siebie. Wtem otworzyły się drzwi do Czerwonego Salonu i w progu stanęła kobieta. Piesek podbiegł do niej, a ona - wysoka, w szerokiej, ciemnej krynolinie - sunęła bezszelestnie w kierunku przerażonego człowieka, który rzucił się ku schodom i bez tchu zbiegł na dół. - Poznałem ją od razu - twierdził pan Jan - pracuję przecież w pałacu od pięćdziesięciu lat. To była Anna Orzelska, której portret wisi w Salonie Czerwonym. Słyszałem, jak jeszcze za czasów Radziwiłłów opowiadano, że można ją czasem ujrzeć na drugim piętrze, ale sam spotkałem się z mą po raz pierwszy. Prawdziwość tych opowieści sprawdzić trudno, ponieważ nieborowskie duchy pojawiają się wieczorem lub nocą, gdy pałac - obecnie Oddział Muzeum Narodowego w Warszawie - jest już zamknięty dla zwiedzających. Anusia Orzelska, słynna piękność doby baroku, naturalna a ukochana córka Augusta II Mocnego i winiarki ze Starego Miasta, Hennetty Duval, spaceruje ponoć po korytarzach drugiego piętra. Kardynał pojawia się w bibliotece. Warto jednak odwiedzić Muzeum w Nieborowie i Arkadii Najpiękniej jest w Nieborowie wiosną, na przełomie maja i czerwca, gdy przed pałacem rozkwitają hodowane w cieplarni drzewa pomarańczowe