- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- PrzesBuchanie dokonywaBo si w atmosferze, jaka odtd miaBa towarzyszy wszystkim posiedzeniom - krzyków i oskar|eD rzekomo zauroczonych dziewczt, które tak|e na sali do[wiadcza miaBy diabelskich sztuczek swoich prze[ladowczym Sarah Osborne i Sarah Good twierdziBy stanowczo o swojej niewinno[ci, natomiast Tituba po krótkim zaprzeczaniu nie tylko przyznaBa si do spiskowania z diabBem, ale oskar|yBa o to tak|e pozostaBe kobiety
- A przecież wszystkie południki i równoleżniki zostały wyciągnięte czysto tuszem, podziałka wyraźna, liczby oznaczające równoleżniki wypisane tuszem, jak nadrukowane...
- Nie miał zwyczaju mówić źle o zmarłych, lecz fakty pozostawały faktami, a wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły mu, że zmarły Parker Grant Senior był niekompetentnym...
- — Cicho, cicho — szepnął znowu traper — pozostawmy to naturze i temu chłopcu! — Przysięgłam na imię Tego, który stworzył wszystko, cokol-wiek jest dobrego czy to w...
- A jeśli nie dojdzie do Rewolucji Światowej, jeśli moja wspaniała ojczyzna nie rzuci się w napadzie szału na wszystkich swych sąsiadów, to moje wykłady nie przyniosą nikomu...
- Od słowa do słowa i zanim się spostrzegłem, Aszan wyłaził przez okno, moje zęby chwiały się jak sosny na wietrze, a Pensimer zjadała wszystko, co jej wpadło w rękę...
- Obrany z łusek czosnek, umytą nać" pietruszki i liście selera drobno posiekać, przyprawić solą i pieprzem, dodać oliwę (zostawić łyżkę oliwy) i sok z cytryny; wszystko...
- Ale być może jest tak, że te wszystkie rzeczy, o których zakładam, że nimi nie jestem, bo ich nie znam, faktycznie wcale nie są czymś różnym ode mnie takiego, jakiego znam...
- Żeńska część rodziny wynosiła gdzieś wypchane skórzane worki i w chwili, kiedy żałobnicy przełknęli ostatni kęs mięsa, chata była doszczętnie ogołocona, a wszystkie...
- Pewnej nocy, kiedy siedzieli u loża Musseta, wsunęła Pagellowi li- ścik, który podsumowywał jak gdyby wszystkie jej emocjonalne obawy i nadzieje (choć zapewne skierowany...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Kwota okupu została zmniejszona dzięki staraniom przybyłego do Lwowa z wojskami szwedzkimi Stanisława Leszczyńskiego. Jako nowy władca Rzeczypospolitej został on uroczyście powitany przez mieszkańców miasta. Stanisław Leszczyński był ostatnim królem Polski, który gościł we Lwowie. Po Szwedach miasto okupowali przez dwa lata Rosjanie, znienawidzeni przez dumnych i niegdyś bogatych mieszczan lwowskich. Coraz większe zubożenie dające się we znaki wszystkim lwowianom spowodowało, że winą za wszystkie niepowodzenia zaczęto obarczać Żydów. W II połowie XVII w. kilkakrotnie dochodziło do gwałtownych rozruchów antyżydowskich. Wytoczono również proces rabinom i skazano ich na okrutną kaźń. Bracia Chaim i Jozue Raicesowie „Sąd uznał winnymi braci Chaima i Jozuego Raicesów oraz rabina szczerzeckie-go i skazał ich na następującą karę: »aby im języki z gardła powyrywano, następnie, by im ręce spalono, nadto by ich stojących pod pręgierzem żywcem ćwiartowano, a na koniec na stosie spalono«. Rabin szczerzecki uciekł do Chocimia, Jozue Raices w więzieniu się udusił, tak że można było wyrok w całości wykonać na Chaimie. Jezuita ks. Żółtowski, przydzielony przez swe kolegium, próbował nawrócić go na wiarę chrześcijańską, obiecując mu darowanie kary, lecz na próżno odprowadzał go aż pod słup straceń, ustawiony koto stosu. Sed nihil evicit in obstinato pectore (lecz nic nie zyskał w zatwardziałym sercu) i Chaim z cierpliwością męczennika przebył wszystkie katusze, by potem skonać na stosie obok trupa brata swego. Żydzi wykupili popioły obu braci i pochowali je w jednym grobie, ozdobionym pomnikiem w kształcie wielkiej płyty. A na tej płycie wyryte słowa świadczą do dzisiaj o strasznym ich skonie: »l cały Izrael płakał nad pożarem, który wzniecił Pan«. Wyrok wykonano w wigilię święta tygodni, dnia 13. maja 1728 r. Majątki ich skonfiskowane przeszły prawem kaduka na starostę, który je przekazał miastu na poprawę fortyfikacji. Wypadek był na owe czasy tak niezwykły, że po dwakroć są o nim wzmianki w »Gazette« wychodzącej w Paryżu". Majer Bałaban, Dzielnica żydowska, jej dzieje i zabytki W 1722 r. wygnano większość Żydów ze Lwowa, Ci, którym pozwolono zostać, mogli mieszkać tylko przy jednej ulicy — Żydowskiej. W ten sposób miasto pozbyło się bogatych inwestorów, bankierów i setek mądrych, wykształconych ludzi. Skorzystały na tym okoliczne miasteczka, gdzie osiedlili się wygnani ze Lwowa Żydzi. Największe znaczenie uzyskały Brody, które w niedługim czasie stały się stolicą polskiego judaizmu i prężnym ośrodkiem gospodarczym. Pogarszająca się sytuacja polityczna zmusiła króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do wyrażenia zgody na ponowne zajęcie Lwowa przez wojska rosyjskie. Podczas ich nieobecności, w 1769 r. na miasto uderzyły oddziały konfederatów barskich. Lwowianie okazali jednak wierność królowi, odpierając ten atak. Austriacki Lemberg Po zawarciu układów rozbiorowych w 1772 r. oddziały rosyjskie wycofały się ze Lwowa, a ich miejsce zajęły wojska austriackie dowodzone przez generała Andrzeja Hadika, które od prawie trzech miesięcy stacjonowały w niedalekiej odległości od miasta. W wyniku I rozbioru Polski Austria zagarnęła południową część województw krakowskiego, sandomierskiego i bełskiego, prawie całe województwo ruskie oraz Podole. Austriaccy zaborcy uzasadniali zajęcie tych ziem XIII--wiecznymi pretensjami władców węgierskich (panujący w Austrii Habsburgowie uważali się za ich spadkobierców) do księstwa ha-licko-włodzimierskiego. Sięgnęli również po pochodzący z tamtych czasów tytuł rex Galiciae et Lodo-jneriaeąue (król Halicza i Włodzimierza). Bardzo szybko pojawiła się oficjalna nazwa „Galicja i Lo-domeria" (Polacy przerobili ją później na „Golicja i Głodome-ria"). Aż do odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r. ziemie zabrane przez Austrię powszechnie nazywano Galicją. Gubernatorem Lwowa został baron Antoni Pergen. Zamieszkał on w pałacu Lubomirskich, a nowi urzędnicy zajęli budynki kolegium jezuickiego