Pozostali giermkowie drzemali wtuleni w ich boki...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Relkin i Marco le�eli zwini�ci przy Nesessitas, lecz ten pierwszy nie spa�, rozpaczaj�c nad utraconym smokiem, b��dz�cym po nieznanym lesie. Nikt nie mia� poj�cia, co przytrafi�o si� Bazilowi Z�amanemu Ogonowi. Jego w�ciek�a szar�a przypiecz�towa�a ucieczk� wrog�w, a potem by� szale�czy po�cig przez las, po kt�rym sk�rzany smok z Quosh zagin��. Nie wiedzie� czemu, Relkin by� pewny, �e jego smok �yje. Gdyby zgin��, na pewno poczu�by co�, a niczego takiego nie zauwa�y�. Co nieuchronnie prowadzi�o do domys��w, �e by� mo�e le�y gdzie� w lesie �e z�aman� nog� lub otrzyma� ran� zbyt powa�n�, by si� porusza�. Czyjego smok umrze w samotno�ci, zdychaj�c z g�odu? Na tak� my�l �zy wype�ni�y mu oczy, cho� by� zahartowanym w bojach pi�tnastolatkiem. Bazil zgubi� si� i mog�o mu si� przytrafi� dok�adnie wszystko. Relkin by� wyczerpany, nie m�g� jednak zasn��. S�ysza� �piewn� przemow� Rosena Jaiba do zasypiaj�cego Vandera. Jego smok mia� paskudnie zranion� nog� - nie dotrzyma im kroku i b�dzie musia� wr�ci� do Argo, jak tylko b�dzie m�g� chodzi� o w�asnych si�ach. Obok niego pochrapywa�a cicho Nesessitas. Marco spa�, Heltifer tak�e. Nawet przys�ane przez Matugolina elfy-tropiciele drzema�y pokotem niedaleko smokowego. Nic nie odci�ga�o my�li Relkina od jego zaginionego smoka. Przewraca� si� z boku na bok, by wreszcie wsta� i pow��czy� si� Po innych ogniskach obozu. Zastanawia� si�, czy nie z�ama� rozkaz�w i nie wyprawi� do lasu na poszukiwania Bazila. Szuka�y go ju� elfy, lecz Relkin nie ufa� le�nemu ludowi, je�eli chodzi�o o smoki. Czy na pewno zameldowaliby im o rannym, umieraj�cym z g�odu smoku? Giermek podszed� do najwi�kszego ogniska, na kt�rym warzono wieczorn� straw�. Jedyny ocala�y kucharz, Rosso, spa� wyczerpany. Tak samo kowal Cowstrap. �o�nierze Marneri drzemali zakutani w koce. Relkin poszed� dalej, do ogniska talio�skich kawalerzyst�w, oddalonego nieco od pozosta�ych i otoczonego palikami z uwi�zanymi ko�mi. Tylko paru m�czyzn trzyma�o si� jeszcze na nogach. Wzmocnili porcje rumu flaszk� czarnego spirytusu, zdobytego na polu bitwy. Ciemna gorza�ka z Tummuz Orgmeen by�a s�odka i piek�ca, zaprawiona czarn� magi�, maj�c� podsyca� bitewny zapa�. P� kubka tego napoju, wmuszone w oporne gard�o, zamienia�o najbardziej tch�rzliwego impa w walecznego lwa. Oczy je�d�c�w b�yszcza�y mrocznym ogniem alkoholu. Przepocone, d�ugie w�osy opada�y bez�adnie na ramiona. Pomimo ch�odu nocy porozpinali p�aszcze. G�o�no prowadzili wulgarne rozmowy. Relkin przykucn�� nieopodal, ignorowany przez m�odych m�czyzn, w�r�d kt�rych niestrudzenie kr��y�a flaszka. Rozmowa zesz�a na narzekania na wied�my. U jednego z nich - Jorse�a, grubasa z Vo - przerodzi�o si� to w obsesj�. Kiedy kawalerzysta Menster poda� mu flaszk� �e s�owami - I na pohybel wszystkim czarownicom! - Jorse rykn�� w odpowiedzi - Przekl�ta racja, niech id� do piek�a! Po chwili jednak co� sobie przypomnia�. - Z jednym wyj�tkiem. Zatrzymamy sobie t� ma��, br�zow� dziwk� z Marneri. H�? H�? Zatrzymamy j�. M�wi�c to, szarpa� za d�ugie w�siska. Pozostali wybuchn�li �miechem, trzepi�c r�koma o uda. - O tak, Jorse ma dobry pomys�. Zatrzymamy j� sobie. - Pi�kna bestyjka. Na bog�w, sk�d one j� wytrzasn�y? - Tak, moi przyjaciele. Warto zakr�ci� si� wok� takiej myszki. - Oto szkatu�ka godna otworzenia, co? - Ha, ha. Warto by po�wi�ci� na to wiecz�r lub dwa. - Tak czy owak, ja ju� j� mia�em - o�wiadczy� Jorse. - Co? - zawo�ali z niewiar� inni. Jorse by� chwalipi�t�, lecz to by�o za wiele nawet jak na niego. - A owszem, przelecia�em j� w lesie tamtej nocy, kiedy obozowali�my z elfami. - Doprawdy? - dopytywa� si� Menster z przesadzon� trosk�. - A jak uchroni�e� j� przed elfami? Dostaj� ob��du, kiedy wyniuch�j� podniecon� kobiet�. - Um�wi�em si� z ich ksi�ciem, �e mo�e j� wzi�� po mnie. - Za�o�� si�, �e a� podskoczy� z rado�ci. - Zgadza si�. A ona by�a s�odziutka, s�odziutka i bardzo ch�tna. Czego oni ucz� te wied�my - to� to prawie zbrodnia! - Nie wierz�! - hukn�� Menster z niedowierzaj�cym u�miechem, zabarwionym jednak nutk� niepokoju