Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Zadania te dadzą się podzielić na dwie kategorie: jedną - bardziej "neutralną", apołityczną, jaką jest czuwanie nad przebiegiem procedur decyzyjnych (przygotowawczych, uzgodnieniowych itp.) oraz koordynowanie działalności administracji centralnej, i drugą - typowo polityczną, w postaci wypracowywania propozycji w sferze polityki i czuwania nad realizacją połityki przyjętej przez premiera i rząd~9. Pierwszy sposób organizacji "centrum rządu" polega na powierzeniu, niemal w całości, przygotowania decyzji szefa rządu oraz rządu in corpore, jak również kontroli ich realizacji, fachowemu zespołowi stałych urzędników, przy minimalnej roli niewielkiego zespołu osobistych doradców politycznych szefa rządu. Jest to model tradycyjnie przyjęty w Niemczech, gdzie aparatem pomocniczym szefa rządu i całego rządu jest Urząd Kanclerza Federalnego (Bundeskanzleramt), Urząd ten, warto zaznaczyć, jest ogromną jednostką organizacyjną, zatrudniająca ~9 Zastosowane tu rozróżnienie, zgodne zresztą z terminologią wcześniej stosowaną, dostosowaną do tradycji językowej kontynentu europejskiego, przejęte zostato w znacznej mierze z godne_ uwagi pracy wybitnego francuskiego przedstawiciela porównawczej nauki administracji, Gerarda Timsita (Admżr:istration et Etats: Etude comparee, Paryż 1987, s. 61 i nast.). Warto jednak zauważyć, że w krajach anglosaskich podobny charakter ma rozróżnienie, obce językom kontynentalnym, aparatu zajmującego się policy (w znaczeniu "działania lub postępowania zgodnie z rozwagą i ocem korzyści bądź rozważanego z tego punktu widzenia") i aparatu "politycznego" (politżcal - w zna~ czeniu związanego ze sferą polityki; w kwestii znaczeń tych słów, por. Websters Encyclopedżc Unabridged Dictionary of the English Language, New York 1989, s. l 1 l3). ponad pięciuset funkcjonariuszy; co więcej, równolegle działa jeszcze liczniejs (ponad siedmiuset pracowników) Urząd Prasy i Informacji. Urzędem Kancler` skim kieruje szef, z reguły w randze ministra federalnego, przy pomocy dwóc ministrów stanu oraz sześciu dyrektorów generalnychz°. Kanclerz ma natomia do pomocy niewielki własny urząd, organizacyjnie wyłączony z Urzędu Kancler skiego, składający się z dwóch części: urzędu prywatnego, gdzie zatrudnieni s jego osobiści doradcy, oraz komórki ds. próśb i petycji. Charakterystyczną cechą RFN jest jednak nie tylko wielkość Urzędu Kanc~ lerskiego i jego urzędniczy charakter (przy, podkreślanym w innym miejscu, pc>~ litycznym statusie i charakterze pracy najwyższych urzędników). Zaznaczyć bo-~; wiem trzeba inną jeszcze cechę, z której zresztą w dużym stopniu wypływaj~ cechy poprzednie. Idzie o faktyczne ograniczenie zadań Urzędu do koordyns:i; eji, bez szerszego podejmowania kwestii bardziej politycznych, które są załatwi~~ ne poza jego strukturami, co nie oznacza, że bez udziału jego szefów, którzy s~` również osobistościami politycznymi. Po wtóre, można oddzielić zadania typu administracyjnego i prawniczego;°' wymagające fachowej wiedzy i rutyny, powierzając je stałemu aparatowi` urzędniczemu - od zadań typu politycznego, powierzonych osobnej jednoste~ organizacyjnej, złożonej z osób powołanych na zasadzie zaufania połitycznego: Jest to zarazem rozdział zadań koordynacyjnych i zadań w sferze kształtowania polityki, a także czuwania nad wcieleniem jej w życie. Rozwiązanie takie wystę-, puje - i to już od kilkudziesięciu lat - we Francji. Jednostką fachową i stałą jest Sekretariat Generalny Rządu, a jednostką polityczną- Gabinet Premiera. Sekretariat Rządu, jak wynika to nazwy, stanowi komórkę obsługow~ i premiera, i całego rządu. Związany jest jednak całkowicie z premierem. Podlega mu, na bieżąco pomagając w wykonywaniu konstytucyjnych zadań kierowania działalnością rządu. Z tego powodu szef Sekretariatu - Sekretarz Generalny Rzą-`; du co najmniej raz dziennie spotyka się z premierem. Podstawowym zadaniem Sekretariatu jest, jak określił to jeden z autorów francuskich, "zapewnienie intendentury i regularności działania rządu". Sekretariat zatrudnia do pięćdziesięciu pracowników merytorycznych. Wszyscy oni mają status właściwy państwowej służbie cywilnej. Zmieniają się bardzo rzadko. Od 1944 r. funkcjonowały we Franeji trzy różne systemy konstytucyjne, było siedmiu prezydentów i prawie czterdziestu premierów - a tylko ośmiu Sekretarzy Generalnych. Poprzedni Sekretarz Generalny, warto zauważyć; przestał pełnić tę funkcję, ponieważ został powołany na stanowisko wiceprzewodniczącego Rady Stanu - najwyższe w administracji francuskiej stanowisko o charakterze fachowym, a nie politycznym. Z° Dyrektorzy generalni zajmują się sprawami: (1) administracji, wewnętrznymi i prawnymi, (2) zagranicznymi obrony i bezpieczeństwa, (3) polityki społecznej, ochrony środowiska, transportu, rolnictwa i badań naukowych, (4) polityki gospodarczej i finansowej, (5) analiz społecznych i politycznych, (6) służb wywiadu. Ze względu na dużą rolę Sekretariatu w uzgadnianiu i redagowaniu aktów normatywnych, w praktyce zarówno Sekretarz Generałny, występujący jako główny doradca prawny premiera, jak i jego zastępca - w osobie Dyrektora Sekretariatu, są członkami Rady Stanu, najbardziej poważanego z "wielkich korpusów państwowych". Sekretarz Generalny Rządu odgrywa również - tym razem wspólnie z Sekretarzem Generalnym Urzędu Prezydenckiego - poważną rolę w przygotowywaniu cotygodniowych posiedzeń Rady Ministrów, jak również sporządza protokoły z jej obrad. Czasem nazywa się go "pamięcią państwa", co okazuje się szczególnie istotne w okresie poważnych zmian politycznych (co miało miejsce w 1958 r. i w 1981 r.). Po to, by mogło dojść do podjęcia decyzji przez premiera lub Radę Ministrów, sekretarz organizuje czynności uzgadniające, ściśle współpracując w tym zakresie z dyrektorem gabinetu premiera, zajmującym się stroną merytoryczną