They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Linki

an image

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Głębokie konflikty wewnętrzne wywodzące się z naszych popędów pierwotnych i gwałtownych uczuć są całkowicie nieobecne w większości współczesnej literatury dziecięcej i przez to dziecko jest w tej dziedzinie całkowicie pozbawione pomocy. Tymczasem miewa ono rozpaczliwe poczucie, że jest samotne i opuszczone oraz często doświadcza śmiertelnego lęku. Na ogół nie umie wyrazić swoich uczuć w słowach albo może je wyrazić tylko pośrednio: poprzez lęk przed ciemnością, przed jakimś zwierzęciem, poprzez niepokój, jaki budzi w nim własne ciało. Ponieważ spostrzeganie takich doznań u dziecka budzi złe samopoczucie rodziców, starają się oni ich nie dostrzegać lub pomniejszają lęki przez nie wyrażane, sprowadzając je do wymiarów własnego niepokoju i sądząc, że tym samym uśmierzają lęki dziecka. Baśń, przeciwnie, traktuje owe egzystencjalne lęki i dylematy całkowicie poważnie i zawiera bezpośrednie odniesienia do nich: do potrzeby, aby być kochanym, i lęku, że się jest uważanym za kogoś pozbawionego wartości; do miłości życia i lęku przed śmiercią. Co więcej, baśń ofiarowuje rozwiązania tego rodzaju, że są one dziecku dostępne na jego poziomie rozumienia. Wnosi na przykład problem ludzkiego pragnienia, aby żyć wiecznie, wprowadzając takie za- 32 kończenie: "I jeśli nie umarli, to żyją do dziś." Inne zakończenie baśniowe: " I żyli odtąd długo i szczęśliwie" - ani na chwilę nie wprowadza dziecka w błąd, że można żyć bez końca. Wskazuje jednak, że istnieje coś, co może złagodzić ból wywoływany krótkością naszego życia na ziemi: przynosząca prawdziwe satysfakcje więź z drugim człowiekiem. Baśń powiada, że jeśli uda nam się więź taką stworzyć, osiągamy najgłębsze poczucie bezpieczeństwa emocjonalnego, jakie możliwe jest dla człowieka, oraz maksymalną trwałość więzi, i że jest to jedyna rzecz, która może rozproszyć lęk przed śmiercią. Baśń powiada, że w prawdziwie dojrzałej miłości spełnia się to, co jest źródłem tęsknoty za życiem wiecznym. Taki jest sens końcowej formuły wielu baśni: "A potem jeszcze długo w szczęściu żyli." Osoby mało obeznane z baśniami przypisują podobnym zakończeniom nierealistyczny charakter życzeniowy, nie dostrzegając wcale, jak doniosły przekaz kierują one do dziecka. Baśnie te mówią mu, że nawiązanie prawdziwej więzi międzyosobowej wyzwala z dręczącego lęku przed odłączeniem (który stanowi osnowę fabuły wielu baśni, ale zawsze w zakończeniu zostaje rozproszony). Baśnie te powiadają nadto, że - wbrew temu, co dziecko sądzi i czego pragnie - nie wyzwoli się ono z tego lęku, jeśli będzie się wiecznie trzymało matki. Jeśli będzie usiłowało uwolnić się od lęku przed odłączeniem i od lęku przed śmiercią, czepiając się kurczowo rodziców, spotka je los Jasia i Małgosi, w okrutny sposób zmuszonych do opuszczenia domu. Jedynie wkraczając w świat bohater baśniowy (dziecko) może odnaleźć siebie; jedynie wkraczając w świat oraz odnajdując siebie może on spotkać inną istotę ludzką, z którą będzie mógł żyć długo i szczęśliwie, to jest nie doznając już nigdy lęku przed odłączeniem. Baśń skierowana jest ku przyszłości i skłania dziecko - w sposób przemawiający zarówno do świadomej, jak do nieświadomej sfery jego umysłu - aby zrezygnowało z dziecięcej potrzeby zależności i osiągnęło egzystencję niezależną, przynoszącą więcej zadowolenia. W dzisiejszych czasach dzieci nie chowają się już w zapewniających bezpieczeństwo, wielopokoleniowych i rozgałęzionych rodzinach czy w ściśle zintegrowanych społecznościach lokalnych. Toteż obecnie jest rzeczą jeszcze ważniejszą niż w czasach, kiedy baśnie Cudowne i pożyteczne 33 powstały, aby dostarczać dziecku obrazów, w których bohater, zmuszony samotnie wyruszyć w świat i nie wiedząc początkowo nic o tym, co najważniejsze, znajduje w świecie bezpieczne miejsce, do którego zdążał właściwą drogą z głęboką wewnętrzną pewnością. Podobnie jak współczesne dziecko, które często czuje się osamotnione, bohater baśniowy przez pewien czas również jest osamotniony. Wspiera go bliski kontakt z tym, co pierwotne - z drzewem, zwierzęciem, całą przyrodą; podobnie dziecko bliższe jest tej sferze niż większość dorosłych. Los owych bohaterów przekonuje dziecko, że może czuć się - podobnie jak on - odrzucone i opuszczone w świecie, błądząc w nim po omacku, ale że będzie - również jak on - krok po kroku prowadzone w życiu i otrzyma potrzebną pomoc. Współcześnie, w jeszcze większej mierze niż dawniej, dziecko potrzebuje dodających odwagi obrazów, w których istota ludzka mimo swego osamotnienia może nawiązać z otaczającym światem więzi pełne dla niej znaczenia i wartości