- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- PrzesBuchanie dokonywaBo si w atmosferze, jaka odtd miaBa towarzyszy wszystkim posiedzeniom - krzyków i oskar|eD rzekomo zauroczonych dziewczt, które tak|e na sali do[wiadcza miaBy diabelskich sztuczek swoich prze[ladowczym Sarah Osborne i Sarah Good twierdziBy stanowczo o swojej niewinno[ci, natomiast Tituba po krótkim zaprzeczaniu nie tylko przyznaBa si do spiskowania z diabBem, ale oskar|yBa o to tak|e pozostaBe kobiety
- A przecież wszystkie południki i równoleżniki zostały wyciągnięte czysto tuszem, podziałka wyraźna, liczby oznaczające równoleżniki wypisane tuszem, jak nadrukowane...
- A jeśli nie dojdzie do Rewolucji Światowej, jeśli moja wspaniała ojczyzna nie rzuci się w napadzie szału na wszystkich swych sąsiadów, to moje wykłady nie przyniosą nikomu...
- Od słowa do słowa i zanim się spostrzegłem, Aszan wyłaził przez okno, moje zęby chwiały się jak sosny na wietrze, a Pensimer zjadała wszystko, co jej wpadło w rękę...
- Obrany z łusek czosnek, umytą nać" pietruszki i liście selera drobno posiekać, przyprawić solą i pieprzem, dodać oliwę (zostawić łyżkę oliwy) i sok z cytryny; wszystko...
- Ale być może jest tak, że te wszystkie rzeczy, o których zakładam, że nimi nie jestem, bo ich nie znam, faktycznie wcale nie są czymś różnym ode mnie takiego, jakiego znam...
- Żeńska część rodziny wynosiła gdzieś wypchane skórzane worki i w chwili, kiedy żałobnicy przełknęli ostatni kęs mięsa, chata była doszczętnie ogołocona, a wszystkie...
- Tak czy inaczej nie jest jasne, w jakiej mierze wszystkie te poglądy na kobiecość przejawiały się w rytuałach owych wspólnot i czy oddawano w nich cześć świętej kobiecości...
- [8] Skoro więc według opisów świata wszystkie wielkie rzeki wypływają z północy, a równiny afrykańskie leżące na południu pod torem słońca kryją wilgoć głęboko pod ziemią i...
- Jak kiedy gromada krów nasyconych paszą wraca do obory, a na gumnie cielęta wszystkie razem skoczą im naprzeciw i porzucając koszary z przeciągłym beczeniem obiegają swe matki —...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Ogar powinien dostać w dniu wyścigu tylko jeden lekki posiłek rano, więc zwróciłem się do człowieka, który trzymał to zwierzę. – Czy pies był karmiony przed godziną czy dwiema? – Nie – odparł. – Od śniadania nic nie jadł. Gdy ponownie położyłem dłonie na brzuchu psa, miałem wrażenie, że kilku widzów przygląda mi się z niezwykłą uwagą. Uznałem to jednak za przywidzenie i zająłem się następnym zwierzęciem. Numer czwarty był faworytem, ale już na starcie został w tyle. Skończył bieg jako ostatni i na ciemnych trybunach podniósł się chóralny ryk. Dotarło do mnie kilka głośniejszych uwag. „Otwórz te cholerne oczy, weterynarzu!” – tak brzmiała jedna z nich. Gdy usiadłem w długim i jasno oświetlonym barze, widziałem, jak ludzie na mój widok trącają się łokciami. Wpadłem w gniew. Może niektórzy z tych panów liczyli, że skorzystają z nieobecności Stewiego. Zapewne uznali mnie za naiwniaka. Moją następną wizytę na padoku powitały przyjazne uśmiechy i ukłony ze wszystkich stron. Panowała niezwykle sympatyczna atmosfera. Badanie przebiegało pomyślnie, dopóki nie zająłem się numerem piątym; tym razem nie mogłem się mylić. Pod palcami wyczułem napięty żołądek, a zwierzę cicho warknęło, gdy nacisnąłem mocniej. – Musi pan wycofać psa z tej gonitwy – powiedziałem. – Ma pełny żołądek. – Nie ma mowy! – wybuchnął stojący obok właściciel. – On nic nie jadł! Wyprostowałem się i spojrzałem mu w oczy, ale unikał mojego wzroku. Znałem takie sztuczki; miska pokruszonego chleba i litr mleka – okruchy szybko pęcznieją. – Chce pan, żebym wywołał wymioty? Mam trochę sody w samochodzie, zaraz się przekonamy. – Nie, nie, nie chcę, żeby wyrabiał pan coś z moim psem. – Mężczyzna zamachał ręką. Obrzucił mnie złowrogim spojrzeniem i odszedł. Ledwie zdążyłem wejść do baru, kiedy usłyszałem komunikat: „Weterynarz proszony o zgłoszenie się w dyrekcji”. Pan Coker podniósł się zza biurka i przeszył mnie gniewnym spojrzeniem. – Wycofał pan psa z wyścigów! – Zgadza się, przykro mi, ale miał pełny żołądek. – A niech to szlag...! – Wycelował we mnie palec, opanował się i zmusił do udręczonego uśmiechu. – No, panie Herriot, musimy wykazywać w takich sprawach trochę rozsądku. Nie wątpię, że zna pan swój fach, ale nie uważa pan, że to mogła być pomyłka? – Niedbale pomachał cygarem. – W końcu każdy może się pomylić, więc może zechce pan to ponownie rozważyć. – Na jego twarzy znowu pojawił się uśmiech. – Nie, przykro mi, panie Coker, ale to niemożliwe. Zapadło długie milczenie. – A więc to pańskie ostatnie słowo? – Tak. Uśmiech zniknął, zastąpiony groźnym grymasem. – Niech pan słucha. Popsuł pan wyścig, a to poważna sprawa. Nie chcę, żeby to się powtórzyło, rozumie pan? – Gniewnie zdusił cygaro. – Mam nadzieję, że nie będzie już takich kłopotów. – Ja też, panie Coker – powiedziałem i wyszedłem. Droga na padok wydała mi się dłuższa niż przedtem. Było całkiem ciemno i jeszcze wyraźniej słyszałem pomruk tłumu, okrzyki bukmacherów oraz George’a i jego ukulele. Och, niech nie wieje tak zimny wiatr! – zawodził. Tym razem był to pies z numerem drugim. Badając go, znów wyczułem napięty i pełny brzuch. – Ten nie biegnie – zawyrokowałem. Napotkałem kilka ponurych spojrzeń, ale nie było żadnych sprzeciwów. Powiadają, że złe wieści szybko się rozchodzą, więc ledwie ruszyłem z powrotem, wyłączono George’a, a megafony poprosiły mnie o zgłoszenie się w biurze dyrektora. Pan Coker już nie siedział za biurkiem. Przechadzał się tam i z powrotem, a kiedy mnie zobaczył, jeszcze raz przemierzył pokój, zanim przystanął. Miał groźną minę i najwidoczniej postanowił mnie przestraszyć. – W co, do cholery, pan sobie pogrywa! – warknął. – Próbuje pan przerwać te wyścigi? – Nie – odparłem. – Po prostu wycofałem następnego psa, który nie nadawał się do wyścigu. Na tym polega moja praca. Po to tu jestem. – Nie sądzę, żeby pan wiedział, po co pan tu jest. – Poczerwieniał jak burak