Wydano rozkazy...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Fregata zwolni�a bieg, posuwaj�c si� ostro�nie, aby nic obudzi� czujno�ci swego przeciwnika. Cz�sto zdarza si� spotka� na pe�nym oceanie wieloryby g��boko u�pione i wtedy mo�na �atwo na nie napa��. Ned Land niejednego ubi� w taki spos�b. Kanadyjczyk stal jak pos�g, niewzruszony na swym stanowisku, got�w do natychmiastowego dzia�ania. W pewnej chwili zobaczy�em jak wielorybnik podnosi w g�r� sw� niebezpieczn� bro�. Zaledwie dwadzie�cia st�p dzieli�o go od nieruchomego zwierz�cia. Jednym szybkim ruchem wyci�gn�� nagle r�k� i wyrzuci� harpun. S�ysza�em uderzenie or�a trafiaj�cego w jakie� twarde cia�o. �wiat�o�� elektryczna zgas�a i dwa pot�ne s�upy wody spad�y na pomost fregaty. Jak wzburzony potok przelewa�y si� od dziobu ku rufie, przewracaj�c ludzi i porywa�y wszystko, co napotka�y po drodze. Da�o si� odczu� gwa�towny wstrz�s - a ja, przerzucony przez barier�, nie maj�c czasu uchwyci� si� czegokolwiek, zosta�em wrzucony do morza. ROZDZIA� VII Wieloryb nieznanego gatunku Chocia� wpad�em do morza ca�kiem niespodziewanie, nie straci�em jednak przytomno�ci. Pogr��y�em si� pocz�tkowo na przesz�o dwadzie�cia st�p. Jestem dobrym p�ywakiem - a cho� nic rywalizowa�bym z Byronem i Edgarem Poe, kt�rzy byli mistrzami w tej sztuce, jednak dwoma silnymi ruchami wydoby�em si� na powierzchni�. Z pocz�tku szuka�em wzrokiem fregaty. Czy spostrze�ono, �e mnie brakuje? Czy kapitan kaza� spu�ci� ��dk� na morze? Czy mog�em spodziewa� si� ocalenia? G��boka ciemno�� pokrywa�a wszystko dooko�a. Widzia�em jak przez mg�� ogromn� czarn� mas� uciekaj�c� na wsch�d; jej �wiat�a nikn�y w oddali. By�a to fregata. Czu�em, �e jestem zgubiony. - Ratunku! - wo�a�em, p�yn�c rozpaczliwym wysi�kiem za okr�tem. Przeszkadza�o mi ubranie, kt�re przemok�o i przylgn�o mocno do cia�a, parali�uj�c wszystkie moje ruchy. Ton��em, krztusi�em si�... - Ratunku! By� to ostatni krzyk, usta wype�ni�a mi woda, ci�ar bezw�adnego cia�a ci�gn�� mnie w g��bin�... Nagle silna d�o� pochwyci�a mnie za ubranie i szybko wyci�gn�a na powierzchni�; us�ysza�em nast�puj�ce s�owa: - Niech pan si� wesprze na moim ramieniu, b�dzie panu du�o wygodniej p�ywa�. Uchwyci�em za r�k� mego wiernego Conseila. - To ty! - wo�a�em - ty! - We w�asnej osobie - odpowiedzia� Conseil - na rozkazy. - Wstrz�s wyrzuci� ci� razem ze mn� w morze? - Nie. Poniewa� jestem s�u��cym pana profesora, pozwoli�em sobie pod��y� za nim. Poczciwy m�odzieniec uwa�a� to za rzecz ca�kowicie naturaln�. - A fregata? - zapyta�em. - Fregata! - odrzek� Conscil, okr�caj�c si�, aby m�c p�yn�� na grzbiecie - wydaje mi si�, �e nie warto na ni� liczy�. - Co ty m�wisz? - M�wi�, �e w chwili kiedy wskoczy�em za panem do wody, s�ysza�em, jak na pok�adzie wo�ano: ��ruba i ster strzaskane!..." - Strzaskane? - Tak! Strzaskane z�bem potwora. Innego uszkodzenia �Abraham Lincoln" chyba nie dozna�. W ka�dym razie, na nasze nieszcz�cie, fregata nie ma steru i nie mo�e si� zwr�ci�, dok�d zechce. - Wi�c jeste�my zgubieni. - By� mo�e - spokojnie odpowiedzia� Conseil. - Jednak�e mamy jeszcze kilka godzin czasu, a przez kilka godzin wiele mo�na zdzia�a�. Zimna krew s�u��cego i jego ufno�� doda�y mi odwagi. P�yn��em z wi�ksz� si��, lecz wkr�tce os�ab�em - ubranie ci��y�o mi jak o��w. Spostrzeg� to Conseil. - Przepraszam, ale musz� zrobi� ci�cie. To m�wi�c, wsun�� otwarty n� pod moje ubranie, jednym poci�gni�ciem rozpru� je od g�ry do do�u; kiedy �ci�gn�� je ze mnie, p�ywa�em za dw�ch. Z kolei odda�em t� sam� przys�ug� Conseilowi i wtedy swobodnie unosili�my si� na falach jeden obok drugiego. Jednak nasze po�o�enie by�o okropne. Mo�e nie dostrze�ono na statku naszej nieobecno�ci! A gdyby nawet zauwa�ono j�, fregata bez steru nie mog�a p�yn�� pod wiatr na nasz ratunek. Mo�na wi�c by�o liczy� tylko na lodzie. Conseil, bior�cy rzeczy praktycznie, u�o�y� odpowiedni plan. Zadziwiaj�ca natura! Ten flegmatyczny osobnik czu� si� w oceanie swobodny jak w domu. Poniewa� jedyna szansa naszego zbawienia by�a w doczekaniu si� lodzi wys�anych z fregaty, wi�c wypada�o tak si� urz�dzi�, aby�my na nie jak najd�u�ej mogli czeka�. Postanowi�em, zatem podzieli� nasze si�y tak, aby�my nie wyczerpywali ich jednocze�nie. Jeden z nas k�ad� si� na grzbiecie nieruchomo z r�kami na piersiach, a drugi, p�yn�c, popycha� go przed sob�. Tak zmieniaj�c si� co dziesi�� minut, mogliby�my p�ywa� jeszcze kilka godzin, a mo�e nawet i do rana. Ma�a to wprawdzie by�a szansa, ale nadzieja tak g��boko jest zakorzeniona w sercu cz�owieka! Zreszt�, by�o nas dw�ch; ponadto, chocia� ratunek wydawa� si� nieprawdopodobny, nie mog�em straci� wszelkiej otuchy, nie mog�em �rozpacza�"