- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Kata-j rzyna odwróciBa si i skinBa rk: Porozmawiamy kiedy indziej powiedziaBa swoim zwykBym gBosem, jakby przed :hwil nie okazaB, |e ledwie dostrzega jej obec- Oko ju| jej nie widziaB, drzwi znów drgnBy i wypu[ciBy dyrektora szkoBy, a potem w szybkim trzaskaniu wypuszczaBy innych nauczycieli, ka|de trza[niecie podrywaBo go z | Bawki
- Matka sucho zaszlochała: – Niech odda pieniądze, łobuz jeden! Niech odda, Heniek, ty mu powiedz...
- I król, wtedy ucałowawszy dopiero dzieci swoje, pytał ptaszka, azali jeszcze i matka ich żyje, na co gdy mu ptaszek powiedziałi że ją dotąd anioł żywi i napawa, pospieszył król z...
- - Jak Kot z Cheshire w Alicji w krainie czarów - powiedziała panna Muggins, przysuwając się bliżej do panny Skivvy - tylko że po Kocie z Cheshire zostawał uśmiech...
- Mogę jednak powiedzieć wam tyle: białe żyłki są z tego samego materiału co niebieska reszta, tyle że mają inną barwę...
- Zaproponował mi także pensję w wysokości dwustu tysięcy dolarów rocznie w gotówce, bez żadnych podatków, i powiedział, że mogę dalej pobierać moje wynagrodzenie w Centurionie...
- — Ruszajmy więc — powiedział — a na pewno czeka nas niemało przygód i niemało trudności, które razem będziemy pokonywać...
- Chociaż nie jesteśmy zbytnio przekonane do projektu Gildii-Ix, pozostaje zawsze szansa, że się on powiedzie, i dlatego będziemy o nim donosić w miarę rozwoju wypadków...
- Przytaczam to tylko jako argument, bo kiedy później ludzie będą oceniać mnie surowo, chcę, abyś mógł powiedzieć: Znałem go – nie był zły...
- W dni świąteczne, kiedy wszyscy, jak wyżej powiedziano, przed świtem na mszę się udawali, przychodzili do kościoła rodzice Leonory i rozmawiali z nią w obecności Filipa...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Jeżeli rzeczywiście macie do czynienia z Ziemią Niczyją, to dlaczego nie mielibyście zacząć strzelać? – Chodź, moja droga – odezwała się Dee. Drzwi sali obrad zamknęły się za nimi. Po tych słowach w pokoju zapadła głęboka cisza. – Dlaczego pozwala pan, panie burmistrzu, aby te dzieci się tak marnowały? – zapytał Amalfiego Miramon. – Dlaczego postępuje pan z nimi w taki sposób? Dlaczego nie zgodzi się pan na to, aby wypełnić ich umysły faktami, których potrzebują? Wie pan przecież, jakie to proste. Sam kiedyś nauczył nas pan, jak to robić... – U nas już przestało to być takie proste – odrzekł Amalfi. – Jesteśmy o wiele starsi od was i już nie podzielamy waszego zainteresowania tym, co stanowi istotę rzeczy. Długo trzeba byłoby tłumaczyć, dlaczego od tego odeszliśmy. Teraz myślimy o czymś całkiem innym. – Jeśli tak sprawy wyglądają, to doprawdy nie chcę słyszeć o tym ani słowa więcej – powiedział Miramon bardzo cicho. – W przeciwnym wypadku musiałbym zmienić swoje zdanie o panu. Tego zaś nie mogę zrobić, gdyż wówczas wszyscy bylibyśmy zgubieni. – Niekoniecznie. – Amalfi uśmiechnął się z przymusem. – Nic nigdy nie jest aż tak ostateczne. W jakim punkcie jesteśmy? Jesteśmy zaledwie na początku końca. – Nawet gdyby wszechświat miał trwać wiecznie, panie burmistrzu – odrzekł Miramon – to i tak nigdy pana nie zrozumiem. I w taki to sposób zdrada stała się ostatecznie faktem. Web i Estelle nigdy nie usłyszeli ostrej wymiany zdań między Amalfim i Hazletonem, jaka miała miejsce poprzez tryliony mil ziejącej pustką przestrzeni oddzielającej He i Nową Ziemię. W jej wyniku Hazleton został zmuszony nakazać swojej żonie powrót, zanim będzie mogła zantagonizować Hewian jeszcze bardziej. Dzieci nigdy też nie były w stanie zrozumieć, dlaczego powrót Dee miał oznaczać także ich odwołanie. Po prostu odleciały, ciche i zasmucone, tylko milczeniem – jedyną bronią jaką miały – wyrażając swój sprzeciw wobec niezrozumiałej dla nich logiki świata ludzi dorosłych. W głębi duszy były przekonane, że zabroniono im pierwszej rzeczy, na jakiej im – poza własnym towarzystwem – naprawdę zależało. A czas uciekał. ROZDZIAŁ PIĄTY Dżihad Ta rozmowa była niezwykle trudna i dla Amalfiego, pomimo wielowiekowego doświadczenia, jakie nabył podczas sprzeczek z Hazletonem. Sprzeczki te kończyły się zazwyczaj wymuszeniem posłuchu u podwładnego, o ile Amalfi nie potrafił przekonać go w inny sposób. Jednak to ostatnie starcie zrobiło na Amalfim szczególnie niemiłe wrażenie. Dobrze wiedział, że przyczyna tkwiła w beznadziejnym, późnym i bezowocnym romansie z Dee. Naprawdę uważał, że odesłanie jej do męża to konieczność. Mogło to być jednak uznane za akt zemsty wobec osoby obdarzanej kiedyś uczuciem, którego w tej chwili już nie żywił. Amalfi zdawał sobie sprawę, że czasami takie rzeczy przytrafiały się zakochanym. Miał jednak tak dużo spraw na głowie, że wkrótce zapomniał o dzieciach i o Dee, którzy odlecieli specjalnie wezwanym statkiem. Nie dane mu było jednak zapomnieć o nich na długo. Prawdę mówiąc, mógł myśleć o czymś innym zaledwie przez trzy tygodnie. Dyskusja na temat nadciągającego kataklizmu wkraczała ostatecznie w takie stadium, w którym nie dało się dłużej ignorować przeciwnych znaków gradientów entropii, istniejących w obydwu tych wszechświatach. Był to etap, w którym same słowa już nie wystarczały – prawdę mówiąc, można było obejść się w ogóle bez nich. W rezultacie udział niektórych osób w dyskusji stał się po prostu symboliczny. Do tych osób należeli przede wszystkim inżynierowie i urzędnicy jak Miramon lub Amalfi oraz filozofowie, do których zaliczał się doktor Bonner. Dyskusja przeniosła się do gabinetu Retmy. Amalfi zaglądał tam, gdy czas mu pozwalał, i przysłuchiwał się prowadzonym rozmowom. Nigdy nie wiedział, kiedy Retma, Jake albo doktor Schloss zejdą z niebosiężnych wyżyn fizyki i matematyki, by powiedzieć coś, co byłby w stanie zrozumieć i wykorzystać. W gabinecie Retmy panowała tego dnia ciężka atmosfera