- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Obserwacje wielu psychologów pozwoliły stwierdzić, że wrażliwość matki na sygnały pochodzące od dziecka i reagowanie przez nią na wszelkie próby podejmowane przez dziecko...
- Czasami na jedno miejsce było wielu kandydatów, a kiedy indziej z kolei uważano, że mimo potrzeby nie było ani jednego odpowiedniego, który by spełniał wymagane warunki...
- Na stoliku nocnym obok pryczy leżał stos plotkarskich magazynów, niżej stał mały telewizor, wideoodtwarzacz i sporo kaset z powtarzającym się w wielu tytułach słowem: miłość...
- Miklasz namyślać się zdawał, wreszcie, choć go wielu towarzyszów stojąc mu na drodze zaczepiało słowy i oczyma, milczący poszedł do konia, siadł nań i ludziom znak dał, aby za...
- Listy Seneki dostarczają wielu przykładów owej uwagi poświęcanej zdrowiu, reżymowi, niedomaganiom i wszelkim niepokojom, które mogą pojawić się między ciałem a duszą60...
- Związek Radziecki - podobnie jak powojenne Niemcy - stał w obliczu poważnego problemu, jakim było uporanie się z własną przeszłością; jednakże wielu dawnych przywódców...
- W Generalnej Guberni, a tym bardziej na ziemiach wcielonych do Rzeszy, nie istniało żadne pole manewru, nawet dla tych, którzy w wielu elementach swego programu ideowego...
- Jeżeli ze- chcemy uniknąć dylematów daimoniona, co rozmy- ślnie lub niechcący robi wielu terapeutów poma- gając pacjentowi przystosować się do społeczeństwa, ucząc...
- - Biskup uśmiał się do łez i zaczaj przepytywać wysłannika parafii, który musiał przyznać, że zbyt wielu zaprawdę parafian kończy nieszczęsną śmiercią w Aix...
- Jak można przypuszczać, w wielu republikach ZSRR truciznę podawano w potrawach narodowych - od pikantnych zup Buriatów do baraniego gulaszu Tadżyków...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Twórczość rzeźbiarska oraz wieloletnia działalność pedagogiczna J. miały wpływ na ukształtowanie się nowoczesnej tradycji rzeźbiarskiej w środowisku warszawskim. Współczesna rzeźba polska. A. Osęka, W. Skrodzki Warszawa 1977. Johns [dżons] Jasper, ur. 1930, amer. malarz, rzeźbiarz i grafik, przedstawiciel pop-artu. Początkowo pracował w Nowym Jorku, jako dekorator okien wystawowych. W 1955 odniósł spektakularny sukces dzięki indywidualnej wystawie, zorganizowanej w nowojorskiej Galerii Leo Castelli. Ówczesne prace J. to malowane frontalnie i płasko, banalne dwuwymiarowe przedmioty - flagi, tarcze, mapy, plansze z cyframi (Trzy flagi. Tarcza). Na początku lat sześćdziesiątych J. wykonał malowane odlewy z brązu puszek po piwie (Malowany brąz) oraz ręcznej latarki. Prace J. podejmowały problematykę Judd związków między sztuką i rzeczywistością, zacierały różnice między dziełem artystycznym a funkcjonalnym znakiem. J. zajął się również grafiką, przyczyniając się do odrodzenia tej dziedziny sztuki w Stanach Zjednoczonych. U. Czartoryska Od pop-artu do sztuki konceptualnej, • Warszawa 1973. Jones [dżounz] Inigo, ur. 1573, zm. 1652, architekt ang. Podróżował po Europie, m.in. dwukrotnie był we Włoszech, gdzie podziwiał i studiował dzieła A. Palladia. Od 1605 działał w Londynie, w 1615 został mianowany inspektorem budowli królewskich. Wprowadził do architektury ang. klasyczne formy palladiańskie, przerywając długotrwałą tradycję gotycką. W Londynie wzniósł Banqueting House w rezydencji królewskiej White Hali, kaplicę królewską w pałacu Saint James, zaprojektował założenie i zabudowę londyńskich placów: Lincoln's Inn Fields i Covent Garden; w Greenwich zbudował Queen's House, a w Wiltshire - pałac Wilton House. Po raz pierwszy w Anglii (w Oxfordzie) zastosował techniczne i scenograficzne osiągnięcia wł. teatru barokowego (m.in. malowane na płótnie dekoracje zw. telari). Projektował oprawę plastyczną widowisk zw. maskami. Jego klasycyzująca architektura o spokojnych, zrównoważonych, harmonijnych formach była źródłem inspiracji dla późniejszych architektów ang., np. dla Ch. Wrena. Jordaens [jordans] Jacob, ur. 1593, zm. 1678, malarz flam.; działał w Antwerpii. Uczył się w pracowni malarza flam. A. van Noorta, w 1615 został przyjęty do cechu. W 1645 przyjął kalwinizm. Początkowo ulegał wpływom caravaggionizmu oraz ozdobnemu stylowi malarzy flam. XVI w. Około 1625 w twórczości J. przejawiły się wyraźne wpływy P.P. Rubensa. J. tworzył portrety, odznaczające się wiernością modela i prostotą ujęcia (Rodzina van Noorta, Rodzina Jordaensa). Malował obrazy rei. (Męczeństwo sw. Apolonii, Triumf Eucharystii), często traktowane w myśl flam. tradycji jak sceny rodzajowe (Ewangeliści, Chrystus u Marty i Marii, Święta Rodzina). Tworzył też liczne obrazy mit., wykorzystując chętnie motywy dionizyjskie, umieszczane w scenerii bujnej przyrody, dekoracyjne i tchnące zmysłowością (Pan i Syrinks, Edukacja Jupitera, Bachus i Wenus, Atalanta, Alegoria plodnosci). Malował liczne warianty trzech tematów: Satyr i wieśniak (epizod z bajki Ezopa), Koncert rodzinny (ilustracja flam. przysłowia "Jak śpiewali starzy, tak gwiżdżą młodzi") i Król pije (temat z tradycji ludowej). Realizował dzięki nim charakterystyczne sceny rodzajowe, będące pochwałą obfitości i żywiołowej radości życia: huczne uczty, których uczestnicy reprezentują przeciwstawne typy ludzkie; oddają się oni szalonej radości, pijaństwu, a nawet wyuzdaniu. Obrazy te odznaczają się czystą, jaskrawą kolorystyką dużych plam barwnych (cynobru, zieleni, błękitu, żółci), silnym, kontrastowym światłem. J. malował też kartony do tapiserii, w których ujawnił w pełni swój zmysł dekoracyjny (Wielkie konie, Historia Achillesa, Sceny wiejskie). Wykonał również, poprzedzoną licznymi szkicami dekorację malarską pałacu książąt orańskich Huis ten Bosch w Hadze - Triumf księcia Fryderyka Henryka. Judd [dżud] Donald, ur. 1928, rzeźbiarz amer. Studiował w kilku amer. szkołach artystycznych. Do 1960 zajmował się malarstwem, pisał również artykuły o sztuce do "Art News" i "Arts Magazine". W 1960-62 w sztuce J. nastąpiła przemia- Judd na malarstwa w rzeźbę. Artysta przeszedł od malowanych płaskich reliefów do pierwszych trójwymiarowych reliefów ściennych oraz do wolno stojących form układanych na podłodze. Jego kompozycje składają się z identycznych, precyzyjnie wykonanych, metalowych pudeł, pojedy nczych bądź ustawianych względem siebie w równej odległości. Są one często konstruowane z zastosowaniem barwnego pleksiglasu oraz malowane jednym kolorem. Ascetyczna, operująca powtarzalnym modułem sztuka J. stanowi reprezentatywny przykład minimal artu. K Kallikrates. żył ok. połowy V w. p.n.e., architekt gr.; działał w Atenach. Współpracował z Iktinosem przy budowie Parteno-nu na Akropolis ateńskiej. Działał również przy budowie tzw. długich murów, łączących Ateny z Pireusem oraz przy pracach remontowych murów obronnych Akropolis. K. był autorem świątyni Nike Apteros na Akropolis ateńskiej; przypisuje mu się również budowę jońskiej świątyni nad Ilissosem w Atenach oraz doryc-kiej świątyni Apollina na Delos. Kamsetzer [kamzecer] Jan Chrystian, ur. 1753 w Dreźnie, zm