- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Drugie, w postaci jedynie mo|no[ci biernej, mianowicie |eby z przed istniejcej materii mogBo by uczynione przez Boga: I w ten to sposób - wedBug Augustyna - ciaBo czBowieka przedistnieje w dzieBach sze[ciu dni w postaci zarodków powodujcych (ni|ej, z
- A jednak każdy krok w stronę linii białych kolumn, która ciągnęła się na północ i południe przez wzgórza południowego Manganaru, tylko zwiększał moje poczucie oddalenia od...
- Od słowa do słowa i zanim się spostrzegłem, Aszan wyłaził przez okno, moje zęby chwiały się jak sosny na wietrze, a Pensimer zjadała wszystko, co jej wpadło w rękę...
- Zamiast jednak przebić się przez linię otaczających iH> wrogów, zawiódł oczekiwania; wpadł między groźne szeregi 1 iuronów, lecz zaraz ostro skręcił i nim dosięgną! go choć...
- Pełne światło z otwartego, na obszerną łąkę okna pada teraz na jego zgarbioną i znędzniałą postać Stoi tak przez chwilę, mnąc w ręku stary pilśniowy kapelusz, a chude...
- Coś w tym jest, ale przecież z biedą, bo z biedą, lecz przez ponad dwadzieścia lat jakoś się goliłem i przestałem to robić dopiero wtedy, gdy szczenięcy puch na pysku Psa...
- Kilka minut później, około trzeciej po południu, kiedy pluton przechodził przez ulicę Mickiewicza, niemiecki czołg otworzył ogień i Olek został trafiony w czoło...
- Użycie owych anegdot w metodzie koanów zostało zapoczątkowane przez Yiian-wu (1063-1135) i jego ucznia Ta-hueia (1089--1163) w dziesiątym lub jedenastym pokoleniu po...
- Gdy brat Aleksandra, wielki książę Andrzej, zbiegł z kraju w roku 1252, po tym jak jego wojska zostały rozgromione przez oddziały mongolskie przysłane z Saraju, Batu--chan...
- Puścili cwałem swoje śmigłe konie i dalej w las! Przez krótki czas jechali razem, ale że w tej okolicy na zwierzynie nie zbywało, Lech już po paru chwilach ujrzał wspaniałego...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Mae znalazła dla niej czarną woalkę, spod ciemnej mgiełki złote włosy Perfy spływały luźną falą na ramiona. Mały, ogrodzony białym płotkiem cmentarz mieścił się na zboczu nad rzeką. Osłaniały go dwa krzepkie rozłożyste buki. Był tam pochowany Edward Buchanan, zapewne ojciec Bena. Pośród innych grobów jeden, co dziwne, oznaczony był tylko gładkim krzyżem bez nazwiska. Diamond spostrzegła z ulgą, że Perfy nie zwróciła uwagi na nowy marmurowy pomnik, stojący na lewo od bramy. Był on poświęcony pamięci Darcy'ego, którego pochowano w Brisbane. Zaraz po pogrzebie Perfy zemdlała i Diamond pozwolono odprowadzić ją do domu. Doktor Palfreyman był bardzo uprzejmy i troskliwy. Mieszkał w Charters Towers, lecz nie spędzał tam zbyt wiele czasu. Objeżdżał po kolei wszystkie rancza, zwykle wszakże wiadomo było, gdzie go szukać. Miejscowy "telegraf bez drutu", jak określił to pastor, sprawiał, że wiadomości rozchodziły się lotem błyskawicy. Diamond słyszała, jak mówił do pani Buchanan: - Dziewczyna nie wygląda dobrze. - Oczywiście że nie! - odparła Cornelia. - Czego pan oczekuje? Trzeba czasu, żeby doszła do siebie. - Zajrzę znów do niej za kilka dni. Proszę ją tu zatrzymać. Wiem, że martwi się o matkę, ale nie jest jeszcze w stanie podróżować. - Nigdzie nie znajdzie lepszego miejsca na rekonwalescencję niż Caravale - oznajmiła dumnie pani Buchanan. - Naturalnie - mruknął lakonicznie doktor. Diamond była innego zdania. W tym domu wyczuwało się stałe napięcie, które nieco słabło, gdy w pobliżu kręcili się pracownicy rancza. Zwłaszcza rano gwar i ruch rozpraszał jej obawy, mężczyźni pokrzykiwali i żartowali, ustawiając się w kolejce po śniadanie, potem dosiadali koni i ruszali do pracy. Diamond z utęsknieniem czekała wieczora, kiedy zjeżdżali się z powrotem. Miała uczucie, jak gdyby ona i Perfy były bezpieczniejsze w obecności wszystkich tych nieznajomych ludzi. Stan Perfy się nie poprawiał. Po powrocie Palfreyman stwierdził u niej żółtą febrę. Była bardzo słaba i doskwierały jej potworne bóle głowy, oprócz tego coraz bardziej chudła. I właśnie teraz, kiedy naprawdę potrzebowała Diamond, tej zakazano wstępu do domu. - Jeszcze zobaczymy! - rzekła ze złością i pobiegła boso przez zakurzony majdan do sadu. Obeszła dom i cicho wspięła się na werandę pod otwartym, sięgającym podłogi oknem Perfy. Siatkowe firanki zwisały smętnie, jakby im także dokuczał upał. Perfy leżała nieruchomo na łóżku, przykryta tylko prześcieradłem. - Gorąco mi - poskarżyła się głosem tak słabym, jakby mówienie sprawiało jej zbyt wielki wysiłek. Diamond położyła jej rękę na czole. - Owszem, ma panienka gorączkę. A poza tym dziś jest straszna duchota. Zmoczyła ściereczkę w wodzie z dzbanka na umywalni i otarła twarz Perfy. Potem zauważyła na stole butelkę białego octu. Wiedziała, że biali używają octu do chłodzenia pacjentów w gorączce, toteż wlała pół butelki do miski z wodą i zabrała się do roboty. Obmyła całe ciało Perfy. Pani Beckman też tak robiła, kiedy Diamond była chora. Później wytarła Perfy do sucha ręcznikiem. Dziewczyna poczuła się nieco lepiej. - Proszę, połóż mi mokry okład na oczach - rzekła. - Głowa mi pęka. Biedna mama, zupełnie sama w Bowen. Jak myślisz, czy już wie o tatusiu? - Ona nie jest sama, panienko Perfy. Ma przyjaciół i sąsiadów. Zaopiekują się nią. Pani Tolley na pewno jej pomoże. Proszę też nie zapominać o Herbercie i kapitanie Cavourze. - Gdybym się nie uparła, żeby tu przyjechać, tatuś wciąż by żył! - załkała Perfy. - Proszę tak nie mówić. Pan Middleton sam chciał tu przyjechać. To nie wina panienki, ot, po prostu wola Boża. Diamond powtórzyła to, co mówiły białe kobiety, choć nie bardzo rozumiała, co ma z tym wspólnego Bóg. Już prędzej złe duchy, a tych było tu mnóstwo. Kiedy Perfy zapadła w nieco zdrowszy sen, Diamond wymknęła się z powrotem na werandę. Nagle podskoczyła ze strachu: czyjaś dłoń spadła jej na ramię