Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Wybaczono mu później i sprowadzono z powrotem na Olimp, ale kulał i musiał wspierać się na złotych laskach.2 c. Hefajstos był brzydki i porywczy, ale miał potężne ramiona i bary, a dzieła jego rąk odznaczają się nieporównywalnym kunsztem. Pewnego razu zrobił ze złota komplet mechanicznych kobiet, które pomagały mu w kuźni. Potrafiły nawet mówić i wykonywały najtrudniejsze zadania. Ma także ustawiony wokół swego warsztatu komplet trójnogów ze złotymi kołami, które same potrafią biec na spotkanie bogów i potem same wracają.3 1. Homer, Iliada, XV111.394-409 2. Ibid.,1.586-594. 3. Ibid., XVIII.368 i nast. l. Hefajstos i Atena mieli wspólne świątynie w Atenach, a imię Hefajstosa może być zniekształconą z czasem formą "hemero-phaistos", czyli "ten, który świeci w dzień" (tzn. słońce), podczas gdy Atena była boginią księżyca, "tą, która świeci w nocy", patronką sztuki kowalskiej 90 23.1- 24.a i wszelkich rzemiosł mechanicznych. Nie zawsze się pamięta, że każde narzędzie epoki brązu, każda broń i przyrząd miały właściwości magic2ne i że kowal był kimś w rodzaju czarownika. Tak na przykład spośród trzech osób księżycowej triady Brigit (zob. 21. 4) jedna patroriowała poetom, druga kowalom, trzecia zaś lekarzom. Po zdetronizowaniu bogini bogiem został kowal. Tradycja kulawego boga-kowala jest bardzo rozpowszechniona i spotyka się ją w rejonach tak odległych, jak na przykład Afryka Zachodnia i Skandynawia. W czasach pierwotnych być może celowo kaleczono kowala, by nie mógł uciec i przejść na stronę nieprzyjacielskich plemion. Wykonywano również taniec kulejącej kuropatwy podczas erotycznych orgii związanych z misteriami sztuki kowalskiej (zob. 92. 2), a ponieważ Hefajstos miał za żonę Afrodytę, być może kaleczono go raz do roku, podczas obrzędów wiosennych. Metalurgia dotarła do Grecji z Wysp Egejskich. Import kunsztownych wyrobów z brązu i złota tłumaczy może mit o Hefajstosie strzeżonym w jednej z grot na Lemnos przez Tetydę i Eurynome ; są to tytuły bogiń morskich, które stworzyły wszechświat. Dziewięć lat, które Hefajstos spędził w grocie, dowodzą, że był podporządkowany księżycowi. Upadek jego, podobnie jak upadek Kefalosa (zob. 89j), Talosa (zob. 92.2), Skirona (zob. 96f), Ifitosa (zob.135b) i innych świadczył o powszechnym losie świętych królów w wielu częściach Grecji, gdy kończyło się ich panowanie. Złote laski miały prawdopodobnie unieść jego święte stopy nad ziemię. 2. Dwadzieścia trójnogów Hefajstosa jest prawdopodobnie tego samego pochodzenia co Gasterocheires, budowniczowie Tirynsu (zob. 73.3). Były to złote tarcze słoneczne o trzech nogach, przypominające herbowe znaki Isle of Man, niewątpliwie umieszczone wokół jakiegoś starożytnego obrazu przedstawiającego zaślubiny Hefajstosa i Afrodyty. Są one symbolem lat złożonych z trzech pór roku i oznaczają długość jego panowania. Hefajstos umiera na początku dwudziestego roku, gdy następuje znaczne zbliżenie czasu słonecznego i księżycowego. W Ate- nach cykl ten oficjalnie uznano dopiero pod koniec piątego wieku przed Chr., ale odkryty został kilka wieków wcześniej (White Goddess, s. 284 i 291). Hefajstosałączonozkuźniami Wulkanana wulkanicznych Wyspach Liparyjskich, ponieważ Lemnos, siedziba jego kultu, jest wyspą wulkaniczną, a także ponieważ od stuleci płonął równym płomieniem strumień naturalnego gazu asfaltowego wydobywający się ze szczytu góry Moschylos (Tzetzes, O Likofronie, 227; Hesychios pod hasłem "Moschylos"). Podobny strumień, opisany przez biskupa Metodego w czwartym wieku po Chr., płonął na górze Lemnos w Licji i widoczny byłjeszczew 1801 roku. Hefajstos miał sanktuarium na obu tych górach. Lemnos-(prawdopodobnie od leibein, "wylewająca") było imieniem Wielkiej Bogini tej matriarchalnej wyspy (Hekatajos cytowany przez Stefana z Bizan- cjum pod hasłem "Lemnos" - zob.149.1). 24 NATURA I POCZYNANIA DEMETER a. Chociaż kapłanki Demeter, bogini łanów zbożowych, zapoznają panny młode i panów młodych z tajemnicami łoża małżeńskiego, sama bogini nie ma małżonka. W młodości swej lekkomyślnie przystała na nieślubny związek ze swym bratem Zeusem oraz urodziła Korę i krzepkiego lakchosa.l Urodziła również tytanowi Jazjosowi, albo Jazjonowi, syna Plutosa. W Jazjosie zako- chała się podczas wesela Kadmosa i Harmonu. Pijani nektarem, który lał się 24.a - 24.d 91 jak woda podczas uczty, kochankowie wymknęli się z domu i przespali się na trzykrotnie zaoranym polu. Po ich powrocie Zeus, domyślając się wszystkiego z ich min i śladów błota na ramionach i nogach oraz rozgniewany tym, że ů Jazjos śmiał dotknąć Demeter, zabił go piorunem. Niektórzy jednak utrzymu- ją, że Jazjosa zabił jego brat Dardanos, bądź też rozszarpały go własne konie.2 b. Demeter miała łagodne usposobienie. Jednym z niewielu ludzi, z który- ůmi postąpiła surowo, był Erysichton, syn Tropiasa. Na czele dwudziestu towarzyszy ośmielił się on wtargnąć do gaju, który Pelazgowie zasadzili dla niej w Dotion, i zaczął ścinać święte drzewa na budulec nowej sali bankieto- wej. Demeter przybrała postać kapłanki gaju, Nikippe, i grzecznie poprosiła Erysichtona, by sobie poszedł. Dopiero gdy zagrodził jej toporem, wystąpiła w całej swej okazałości i skazała go na wieczny głód, który nie ustępuje bez względu na to, ile by zjadł. Wrócił Erysichton do stołu i przez cały dzień żarł kosztem swych rodziców, ale stawał się coraz bardziej głodny i coraz bardziej chudy, aż wreszcie rodzice nie byli już w stanie dostarczać mu jedzenia. Został żebrakiem ulicznym i jadł wszelkie świństwo. Inaczej postąpiła z Kreteńczy- kiem Pandareusem, który ukradł złotego psa Zeusa mszcząc zabójstwo ' Jazjosa. Demeter obdarowała go po królewsku sprawiając, że nigdy nie cierpiał na bóle brzucha.3 c. Na zawsze straciła Demeter wesołość, gdy odebrano jej młodą Korę, zwaną później Persefoną. Hades zakochał się w Korze i prosił Zeusa, by mu zezwolił ją poślubić. Zeus bał się urazić niedwuznaczną odmową swego najstarszego brata, ale wiedział, że Demeter nigdy mu nie wybaczy, jeśli Kora zostanie zamknięta w Tartarze