- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Podzieliły nas języki: Kerala była dla ludzi mówiących malajalam, jedynym językiem świata o palindromicznej nazwie; w Karnatace trzeba było mówić po kanaryjsku; amputowany...
- Nic w tym dziwnego; mity opowiadały o mnóstwie zwierząt obdarzonych mową i rozumujących na sposób ludzki; było więc rzeczą naturalną, że uczyniono' je bohaterami opowiadań...
- Obywatele Dżahilijji snuli się po coraz bardziej niebezpiecznych ulicach, na których zabójstwo za drobną opłatą było na porządku dziennym, na których gwałcono i rytualnie...
- - A co myślicie o tego rodzaju pchnięciach, wy, znawcy szermierki i mistrzowie szpady? Ogólne przekonanie było, że wszelkie nadzwyczajne pchnięcia są wierutnym...
- Pomieszczenie było typową facjatką, miało ukośny sufit i oferowało zaledwie kilka miejsc, w których człowiek przeciętnego wzrostu mógłby stanąć wyprostowany...
- Związek Radziecki - podobnie jak powojenne Niemcy - stał w obliczu poważnego problemu, jakim było uporanie się z własną przeszłością; jednakże wielu dawnych przywódców...
- Krzysztof wezwany został na tę konfrontację zaraz po zjawieniu się w redakcji, serce mu biło, ręce drżały, szczęściem stary ględził tak długo, że można się było uspokoić...
- Dla starej gwardii stalinowskiej ważne było zarówno osłabienie wrażenia, jakie wywołał referat Chruszczowa, oraz zawężenie kręgu oskarżeń, jak również odcięcie się od...
- 488 W nauce i praktyce prawa cywilnego stosowanie obiektywnych wzorców dla oceny, czy zachowanie sprawcy szkody było niedbałe, znajduje o wiele szersze zastosowanie niż w...
- Cała nadzieja była na panu Czarnieckim, chociaż ludzie przebąkiwali, że dobry on był w polu, gdzie trzeba było napaść, urwać, stłuc i zaraz się rzucić gdzieindziej, a nie w...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Za to nad moją matką już zupełnie nie dawało się zapanować, czułem, że z tym trzeba coś zrobić, poza tym musiałem zatroszczyć się o swoją rodzinę. Nie wziąłem z Irene formalnego ślubu, ale żyliśmy jak mąż i żona. Jednocześnie zaczynałem już lepiej kapować, jak baby kombinują z facetami. No i na serio przemyśliwałem już o tym, żeby wynieść się z St. Louis i zamieszkać w Nowym Jorku. Na bramce w Rhumboogie pracowała często Marghuerite Wendell, później pierwsza żona Willie Maysa26. Przyjaźniliśmy się. Pochodziła z St. Louis i była jedną z najszykowniejszych lasek, jakie znalem. I ona często opowiadała mi, że jej koleżanki uważają mnie za cholernie przystojnego gościa. Ja na takie pieprzenie nie zwracałem uwagi. Myślały, suki jedne, że w ten sposób łatwiej zaciągną mnie do wyra. Rozumiecie? Pamiętam taką jedną, nazywała się Ann Young, jak się okazało, siostrzenica Billie Holiday27. Podeszła do mnie kiedyś wieczorem i powiedziała, że chce zabrać mnie do Nowego Jorku i kupić mi nową trąbkę. Ja na to, że mam już nową trąbkę i że nie musi mnie nikt zabierać do Nowego Jorku, bo tak czy siak się tam wybieram. Ta szmata z miejsca się wkurwiła, jak nie wiem, i powiedziała Marghuerite, że jestem głupi. A Marghuerite tylko się roześmiała, bo dobrze mnie znała. Innym razem, kiedy jeszcze grałem u Eddiego Randle'a, pojawiła się taka tancerka, Dorothy Cherry, cudna jak skurwysyn. Rany, faceci słali jej co wieczór róże, taka była niesamowita. Każdy chciał ją bzyknąć. Uprawiała taniec egzotyczny, a my w Rhumboogie przygrywaliśmy jej podczas występu. No i któregoś wieczoru przechodzę koło jej garderoby, a ona mnie woła, żebym wszedł. Miała suka piaski tyłeczek, długie nogi, włosy spływały jej po plecach, no, cudna laska w typie indiańskim. Ciemna, kapitalne kształty, piękna buzia. Ja musiałem mieć wtedy z siedemnaście lat, a ona dwadzieścia trzy albo cztery. I ona mówi, żebym potrzymał jej lusterko pod cipką, jak sobie będzie golić włosy łonowe. Zgodziłem się. Trzymałem jej to lusterko, ona się goliła, a mnie nic innego do łba nie przyszło. Nagle dzwonek, że już koniec przerwy, zespół musiał znów zagrać. Opowiedziałem naszemu perkusiście, co się stało, a on popatrzył tak na mnie z rozbawieniem i mówi: „No i co zrobiłeś?". Powiedziałem, że przytrzymałem jej to lusterko. A on: „Co? Tylko tyle?". 26 Willie Mays (ur. 1931) — znany baseballista, najlepsze lata spędzit w San Francisco Giants. 27 Billie Holiday (wlaśc. Eleanora Fagan Goughy, 1915-1959) — jedna z największych wokalistek jazzowych. 44 |;i na to: „Tak, tylko tyle. A co miałem niby jeszcze zrobić?". Perkusista, ilwudziestosześcio- albo dwudziestosiedmioletni facet, pokręcił głową, wybuchnął śmiechem, po czym mówi: „W kapeli aż, kurwa, kipi od sek-Miholików, a ona właśnie tobie daje lusterko do potrzymania? Rany go-scia, co za kurewstwo!". I zaraz musiał o tym komuś jeszcze opowiedzieć. I'i zez jakiś czas koledzy z zespołu patrzyli na mnie z lekkim ubawem. A ja uważałem, że tak właśnie jest w show-biznesie, każdy każdemu pomaga. Ale potem zacząłem się zastanawiać — ta prężna laska każe mi potrzymać lusterko, ja się gapię prosto w jej cudną cipę, i co ona sobie kombinowała? Nie skapowałem. Pamiętam, że spoglądała na mnie chytrze, jak zawsze patrzą kobiety na niewinnych facetów. Jakby ciekawiło je, czy by i.ikiego nie nauczyć tego wszystkiego, co same już umieją. Ale ja wtedy byłem z babami kompletny bałwan — z wyjątkiem Irene — i nigdy nie wiedziałem, kiedy strugają ze mnie dupka. Wreszcie skończyłem szkołę i mogłem robić dokładnie to, co chcę • przynajmniej przez jakiś rok. Postanowiłem dostać się do Juilliard School of Music w Nowym Jorku. Ale przed wrześniem było to niemożliwe, poza tym najpierw musieliby mnie przesłuchać. Zdecydowałem wi\x, ze przed Juilliard będą grał i jeździł, ile się tylko da. W czerwcu 1944 roku odszedłem z zespołu Eddiego Randle'a i przyłączyłem się do grupy spod Nowego Orleanu pod nazwą Adam Lambert's Six Brown Cats. Grali nowoczesny swing, a śpiewał z nimi nieznany jeszcze wtedy wielki wokalista jazzowy Joe Williams28. Ich trębacz, Tom Jefferson, zatęsknił za Nowym Orleanem, kiedy grali w Springfield w Illinois, I wrócił do domu. Zostałem polecony jako jego następca, zapłacili mi nie-i\e. ! /. nimi pojechałem do Chicago — pierwszy raz w życiu. l\> kilku tygodniach wspólnego grania wróciłem jednak, bo nie podo-bfll.1 mi się ich muzyka. I wtedy właśnie do St. Louis przyjechał Billy Ecks-luir /. zespołem, a jąmiałem okazję grać z nimi przez dwa tygodnie. I wtedy lc/. ostatecznie utwierdziłem się, że chcę jechać do Nowego Jorku i zdawać " i [miliard