Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
..]". Dziedzina literaturoznawstwa ma w Polsce rozbudowany i logicznie uporządkowany zbiór bibliografii. Niemały w tym udział miały inicjatywy indywidualnych badaczy. Orientację w źródłach bibliograficznych umożliwia filologom kilka omówień o funkcji bibliografii bibliografii i podręcznika teorii bibliografii, bądź typu „guide to reference books", gdyż tworzone opracowania znacznie przekraczają metodyczne ramy historii bibliografii oraz przewodnika bibliograficznego. Nie tylko informują one o tytułach bibliografii, lecz także wskazują podstawowe synte- 288 zy historycznoliterackie, encyklopedie, słowniki biograficzne i terminologiczne, mówią o specjalizacji muzeów literackich oraz charakteryzują zasoby bibliotek. Wzór podręcznikowego i dokumentacyjnego ujęcia informacji niezbędnych poloniście opracował Jerzy Starnawski, profesor Uniwersytetu Łódzkiego, autor trzech kolejnych edycji dzieła, z których ostatnie ukazało się jako Warsztat bibliograficzny historyka literatury polskiej (Na tle dyscyplin pokrewnych) (Warszawa 1982). Przeglądem ważniejszych bibliografii obcych i polskich odnoszących się do literatur starożytnych i nowożytnych jest J. Starnawskiego Warsztat bibliograficzny historyka literatur obcych (Warszawa 1988). Do tej grupy opracowań należy dodać Jadwigi Czachowskiej i Romana Lotha Przewodnik polonisty. Bibliografie, biblioteki, muzea literackie (wyd. 3, Warszawa 1989). Autorzy bibliografii literaturoznawstwa, a także sięgający po bibliografię tej dziedziny, muszą pamiętać o tym, że zarówno w przeszłości, jak i współcześnie zmienia się rozumienie pojęcia „literatura". Niegdyś identyfikowano je z ogółem piśmiennictwa (czego dowodem F. Bentkow-skiego Historia literatury), lecz i dziś rozszerza się pole zainteresowań, mówiąc o paraliteraturze. Mówi się też o literaturze na wiele sposobów: tworząc zbiór utworów ^znanych w danej epoce za literackie i wyliczając ich tytuły; ponadto przedstawia literaturę, ukazując historię prądów literackich, cech charakterystycznych dla poszczególnych epok, preferowane rodzaje i gatunki literackich. Zwraca się uwagę na kanony literatury poczytnej, stereotypy literackie, tematy i wątki, obiegi literackie, odbiorcę wirtualnego i empirycznego oraz poziomy odbioru i recepcję. W strukturze dziedziny uwzględnia się metodologię dyscypliny (i jej związki z filozofią, psychologią, socjologią, historią kultury i oświaty); historię literatury, teorię i krytykę literacką; językoznawstwo, nauki pomocnicze, tekstologię i edytorstwo; związki literatury z teatrologią, fil-moznawstwem, czy teorią komunikacji społecznej. Literaturoznawstwo wymaga tworzenia bibliografii retrospektywnych, ujmujących całość spraw dyscypliny w jej historycznej zmienności, słowników biobibliograficznych referujących dane o pisarzach, osobowych bibliografii podmiotowo-przedmiotowych poszczególnych pisarzy, bibliografii wybranych gatunków literackich, bibliografii literackiej zawartości czasopism, bibliografii literatury dla dzieci, bibliografii przekładów literatury na języki obce, a także innych rodzajów bibliografii, wspomagających poznanie kultury literackiej, badanie literatury oraz języka narodowego70. 70 Niektóre z tych kategorii, nie omówione w tym miejscu - zob. J. Starnawski: Warsztat bibliograficzny historyka literatury polskiej. Wyd. 3. Warszawa 1982. 289 Instytut Badań Literackich PAN w Warszawie jest organizatorem warsztatu teoretycznego dla znawców literatury, ale prace bibliograficzne z dziedziny literaturoznawstwa podejmowane są w różnych ośrodkach, gdyż badaniom literatury towarzyszyć musi odpowiedni warsztat pomocniczy. Nawiązując do dzieła G. Korbuta, po II wojnie światowej z inspiracji Kazimierza Budzyka podjęto zespołowy wysiłek opracowania retrospektywnej Bibliografii literatury polskiej „Nowy Korbut" (druk zapoczątkowano w 1958 r.). Dzieło to uzyskało chronologię podmiotową od początków piśmiennictwa do roku 1918