Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
wielkim peniten-cjarzem i prefektem Kongregacji Indeksu. Posiadał dużo doświadczenia duszpasterskiego, był głęboko wierzący, polityką zajmował się niewiele. Był bliski grupie „zelanti", ale też wykazywał zrozumienie dla polityki kard. Consalviego i temu pozostał wierny jako papież. W duchu tej polityki wydał brewe Litteris altera (1830) w sprawie małżeństw mieszanych w Prusach, uznał Ludwika Filipa I królem Francji po rewolucji lipcowej, złagodził nieco reżim swego poprzednika, a dla unickich Ormian utworzył arcybiskupstwo w Konstantynopolu. Z inspiracji „zelanti" ponowił potępienie masonerii (1829), przyjął legi-tymistyczną postawę wobec nowo powstałych państw w Ameryce Łacińskiej, podobnie jak nie ukrywał swej dezaprobaty wobec powstań w Belgii i Irlandii. Politykę kościelną Stolicy Apostolskiej prowadził sekretarz stanu kard. G. Albani, opowiadający się za Świętym Przymierzem. W Państwie Kościelnym okazał wiele troski ubogim i biednym, przeprowadził reformę szpitali rzymskich i pensji dziewczęcych, zreformował pocztę. Baczniejszą uwagę 15 kował katolicki liber a także fideizm ks. L tępił również powsta rzynów, oponując su dlu niewolnikami. W hierarchii kościelnej, Zrobił bardzo wi okręgi kościelne i kłć rozbudował hierarchii dla nauki i sztuki (M logiczny w Rzymie), J. Mezzofantiego (t twórców sztuki (J. F. brat zakonny, a nie j; § 234. Kościół katolh 1. Katolicka restaurai Po powtórnej kap w 1814 r. powróciła (1814-1824). On to pi cenią niedzieli, podj uprzednio dóbr kościt wrócił prawa urzędn szkolnictwo i wychów mowy na temat przy po trzech latach trudu (11 VI 1817). Znosił < wracał skasowane pn kowany ze względu ni 1905 r. obowiązywał J organicznymi. W roku 1822 liczb z 10 do 14, do którycl wstały kapituły katei przez sulpicjanów; ol Zezwolono również n; i szpitalnictwie. Liczb; amdzeniach do 24 995 zasługują Bracia od W poświęcił Kościołowi w Ameryce Północnej i Kanadzie. Zmarł po 20-mie-sięcznym pontyfikacie, uznany „jako mąż wielkiej wiedzy, głębokiej pobożności i pokory" (J. Hergenróther). Rok śmierci papieża Piusa VIII był rokiem zwrotnym w dziejach Europy. Był to rok rewolucji lipcowej we Francji oraz powstań w Belgii, Polsce, Irlandii, Piemoncie, Farmie i Modenie, a także w Państwie Kościelnym. Kardynałowie „politicanti" pragnęli zapewnić stabilizację Państwu Kościelnemu przy współpracy z Austrią, rządzoną przez ks. Metternicha, podczas gdy „zelanti" działali na rzecz niezależności Kościoła od potęg politycznych. Konklawe, które trwało tym razem 52 dni, wyniosło na tron papieski 2 II 1831 r. kard. B. A. Capellari, który rządził Kościołem pod imieniem Grzegorz XVI (2 II 1831-1 VI 1846). Urodził się 18 IX 1765 r. w Belluno w północnych Włoszech, w 1783 r. wstąpił do kamedułów a po przyjęciu święceń kapłańskich w 1787 r. - w czasie dalszych studiów teologicznych w Rzymie -ogłosił książkę pt. // trionfo delia Santa Sede e delia Chiesa contro gli assalti dei Novatori (1799). Książka ta, opublikowana w roku śmierci papieża Piusa VI (1799) w więzieniu w Valence n. Rodanem we Francji, wywarła poważny wpływ na uformowanie się ruchu ultramontańskiego. W roku 1814 papież Pius VII mianował go konsultorem różnych kongregacji rzymskich, papież Leon XII w 1826 r. kreował go kardynałem i prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. Na tym stanowisku zapoznał się dobrze z sytuacją Kościoła w Ameryce Łacińskiej, a także w protestanckich państwach Europy. W chwili wyboru na papieża nie miał jeszcze sakry biskupiej. Był to mąż uczony, zamiłowany w nauce, zwłaszcza w archeologii chrześcijańskiej, dobry teolog i kaznodzieja, pobożny i przystępny, choć ostry, surowy i wymagający. Znał tylko język włoski i łaciński. Prześladowany za młodu przez rewolucję bał się jej ustawicznie, a jako mnich kamedulski nie posiadał zbyt wielkiego doświadczenia w polityce. W kontaktach międzyludzkich, zwłaszcza ze świeckimi był trudny. Ten surowy mnich i papież, który swą wiedzę czerpał nade wszystko z uczonych ksiąg, nie był w stanie zrozumieć i ogarnąć nowych prądów społecznych i politycznych. Był człowiekiem tradycji. Jego pontyfikat określono jako „wielki w służbie konserwatywnych ideałów" (Ch. Pouthas). Źródło zła w ówczesnym świecie upatrywał w istnieniu tajnych organizacji. W celu zapewnienia Kościołowi niezależności od przewagi państwowej podjął akcję o wolność nominacji biskupów, o stosowanie przepisów prawa kanonicznego przy zawieraniu małżeństw mieszanych, przy równoczesnym podkreśleniu autorytetu Stolicy Apostolskiej. Pod przemożnym naciskiem wielkich mocarstw (Memorandum - 31 V 1831) przedsięwziął szereg reform w Państwie Kościelnym, ale w polityce pozostawał pod wpływem konserwatywnych sekretarzy stanu, tj. kard. T. Bernetti i L. Lam-bruschini. Niepokoje w Państwie Kościelnym wpłynęły na utrwalenie się konserwatyzmu w Rzymie. W roku 1832 encykliką Miravi vos papież skryty- 16 kował katolicki liberalizm, w 1834 r. potępił poglądy ks. F. R. Lamennais'a, a także fideizm ks. L. E. Bautaina, a rok później błędy ks. G. Hermesa. Potępił również powstanie listopadowe w Polsce. Wystąpił też w obronie Murzynów, oponując surowo w 1839 r. przeciwko istnieniu niewolnictwa i handlu niewolnikami. W Ameryce Łacińskiej rozpoczął na wielką skalę budowę hierarchii kościelnej, uznając nowo powstałe państwa. Zrobił bardzo wiele na odcinku misji kościelnych, tworząc liczne, nowe okręgi kościelne i kładąc nacisk na wychowanie tubylczego kleru. Wydatnie rozbudował hierarchię kościelną w Stanach Zjednoczonych. Zrobił też wiele dla nauki i sztuki (Muzeum Egipskie i Etruskie, Niemiecki Instytut Archeologiczny w Rzymie), popierał uczonych, a wielkiego znawcę języków ks. J. Mezzofantiego (t 1849) kreował kardynałem. Był też mecenasem dla twórców sztuki (J. F. Overbeck, B. Thorvaldsen). Zmarł l VI 1846 r. „jako brat zakonny, a nie jak panujący". 234. Kościół katolicki w krajach romańskich Europy 1. Katolicka restauracja we Francji Po powtórnej kapitulacji cesarza Napoleona Bonaparte na tron francuski w 1814 r. powróciła dynastia Burbonów w osobie króla Ludwika XVIII (1814-1824). On to przywrócił katolicyzmowi rangę religii państwowej, święcenia niedzieli, podjął kroki w celu zwrócenia Kościołowi skasowanych uprzednio dóbr kościelnych, wstrzymał rozwody cywilne, proboszczom przywrócił prawa urzędników stanu cywilnego i zamierzał oddać w ich ręce szkolnictwo i wychowanie młodzieży. Nawiązane ze Stolicą Apostolską rozmowy na temat przywrócenia kościelnych stosunków przedrewolucyjnych, po trzech latach trudnych pertraktacji, przyniosły kompromisowy konkordat (11 VI 1817). Znosił on niektóre postanowienia konkordatu z 1801 r. i przywracał skasowane przezeń 42 diecezje