- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Naruszyli oni stare obyczaje czasów pokoju i czasów wojny i cho sumy byBy niewielkie, honor Angyarów cierpiaB wielce, |e musieli pBaci podatki, danin na wojn, jak WBadcy Gwiazd mieli stoczy z jakim[ dziwnym wrogiem, gdzie[ w pustych przestrzeniach midzy gwiazdami, kiedy[ na koDcu czasu
- Puścili cwałem swoje śmigłe konie i dalej w las! Przez krótki czas jechali razem, ale że w tej okolicy na zwierzynie nie zbywało, Lech już po paru chwilach ujrzał wspaniałego...
- Czuję ten zapach i chociaż nie znam go jeszcze dobrze, przeczuwam rzeczy, o których nie mogę wiedzieć, jeśli mam dalej beztrosko pędzić przez okolicę w wietrze i...
- Teraz jednak nie miała żadnych oporów przed zadawaniem mu osobistych pytań; okoliczności sprawiły, że stali się sobie bliżsi, niż mogła się tego spodziewać...
- Tak, tajemnice, bo mecenas dość szybko zorientował się, że poczynania policji w tej sprawie są co najmniej dziwne, chwilami niejasne, a chwilami...
- U końca grani, niedaleko siodełka między Cerro Doblado a kota 2675 metrów, drogę przeciął nam niespodzianie skalny co najmniej pięćdziesięciometrowy uskok...
- Ach, Gambetti, powiedziałem do niego, chcemy wszystko ująć i pojąć, i przyciągnąć do siebie, a w najmniejszej mierze nie mamy takiej możliwości...
- Wprowadzenie regulaminu pracy jest obowiązkowe, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 20 pracowników, a sprawy objęte jego treścią nie są regulowane postanowieniami...
- Budziła tym zawiść wśród sztywnych, nudnych markiz i hrabianek, brakowało jej także powiernicy, z którą mogłaby rozważać plany na najbliższe dni, a teraz dziwny los...
- Było oczywiste, że powrócili tam, by korzystając z wyniosłości gruntu lepiej się przyjrzeć mrocznej okolicy...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Raport Maligi w pewnym sensie pokrywał się z opowiadaniem redaktora. Sprzedawczynie z kiosku Ruchu i "beczki" podały rysopis napadniętego mężczyzny. Odpowiadał rysopisowi profesora Rawy. Kto się mylił, a kto mówił prawdę? A może też w Katowicach przebywał ktoś bardzo podobny do wynalazcy? Logiczny umysł oficera śledczego sprawnie segregował zbieżności i różnice w raportach. Rawa nie mógł jednocześnie przebywać w Londynie i w Katowicach. Sąsiadka była krótkowidzem, jej słowa były mało znaczące, lecz redaktor Kalicki osobiście znał wynalazcę. Czy napad przy "beczce" był tylko zbiegiem okoliczności, czy też ktoś dokonał go ze względu na podobieństwo owego osobnika do Rawy? To właśnie najbardziej niepokoiło oficera. Wadowski prosił kiedyś Rawę o konsultację w sprawie skomplikowanego zamka elektronicznego, instalowanego w instytucji państwowej. Przy okazji rozmawiał z profesorem na temat jego niezwykłych osiągnięć naukowych. Wynalazki Rawy były zdumiewające. Na pewno posiadał niejedną tajemnicę. "Ostrożność nie zawadzi - mruknął oficer. - Jedynie bezpośrednia rozmowa z Rawą może rozstrzygnąć wątpliwości". Doszedłszy do takiego wniosku, ujął słuchawkę telefonu. Gdy zgłosiła się centrala, rzekł: - Proszę zamówić rozmowę z Royal Hotel w Londynie z przywołaniem profesora Piotra Rawy z Katowic. Nieoczekiwana pomoc Nastał wtorek siedemnastego lipca. Maciek i Bożena przybiegli wczesnym rankiem do swych przyjaciół. Byli niezmiernie ciekawi, czy robot zdołał podsłuchać w Orbisie rozmowę tajemniczych mężczyzn. Marek jeszcze raz odczytał spisaną na kartce relację Roba. Domorośli detektywi rozpoczęli gorączkową naradę. Cóż to za skarb w pancernej kasie profesora Rawy mógł nęcić złoczyńców?! Według zapewnień Andrzeja ojciec nie trzymał w domu pieniędzy. Czyżby więc chodziło o jakiś jego wynalazek? - Musimy natychmiast zawiadomić milicję - bojaźliwie doradzała Bożena. - Ci złodzieje są bardzo niebezpieczni! Nie mogę zapomnieć tego okropnego napadu na Roba! - A może zwierzymy się naszej mamie? - podsunął Maciek. - Szkoda, że ojciec przebywa na wczasach, on wiedziałby, jak należy postąpić. - Nie, nie, nie przerażajmy cioci - zaoponował Andrzej. - W tej sprawie jedynie milicja może nam pomóc. - Z podsłuchanej rozmowy wynika jasno, że oni nie odważyliby się na napad, gdyby pan profesor był w domu - wtrącił Marek. - Na pewno nigdy nie widzieli twego ojca. Dlatego nie poznali go w Orbisie! - Marek ma rację! Kelnerka, która prawdopodobnie często widywała prawdziwego wujka w kawiarni, od razu mówiła do sztucznego sobowtóra "panie profesorze" - potwierdziła Bożena. - Przegapiliśmy świetną okazję! - denerwował się Marek. - Przecież w szatni Orbisu znajduje się telefon! Mogliśmy wtedy zatelefonować do kawiarni i poprosić pana profesora Rawę. - Jaka szkoda, że wcześniej nie wpadłeś na ten pomysł - żałował Andrzej. - Tak, w ten sposób tamci mężczyźni dowiedzieliby się, kto siedzi obok nich... - I pozostawiliby nas w spokoju - dokończył Maciek. - Teraz już nic nie możemy zrobić, musimy jak najszybciej zawiadomić milicję - nagliła Bożena. - Rozmowa utrwalona na taśmie magnetofonowej stanowi chyba wystarczający powód do aresztowania - powiedział Marek. - Poza tym będziemy mieli fotografie. - Złodziejaszki obawiają się milicji. Może nawet są notowani w kartotece kryminalnej - zawołał Maciek. - Milicja na pewno pozna któregoś z nich na fotografii! - Tak, tak, oczywiście, lecz przede wszystkim musimy wywołać błonę fotograficzną - zauważył Andrzej. - Wczoraj wieczorem wyjąłem ją z aparatu Roba. - Spieszmy się, spieszmy - ponaglała Bożena. - A więc do roboty! Nieraz już wywoływałem błony filmowe. Gdzie urządzimy ciemnię? Czy masz wywoływacz i utrwalacz? - zapytał Marek. - W pracowni jest mała ciemnia fotograficzna. Tam znajdziemy konieczne aparaty i przybory - wyjaśnił Andrzej. Nim minęło półtorej godziny taśma filmowa znajdowała się w suszarce. Oczekując na wyschnięcie filmu, czwórka detektywów-amatorów naradzała się w pokoju Andrzeja. Naraz nad drzwiami rozbłysła czerwona lampka