- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Idealna kajuta na podróż poślubną -w którą po ślubie nie wyruszyli - chociaż widząc to wnętrze zbytkowne i wygodne, chciałoby się zajmować je przez cały rok, a nie tylko przez...
- Misa urodziła córeczkę, mała jest taka śliczna, powinieneś koniecznie ją zobaczyć! - Ach, co ty mówisz! Dziewczynkę? Tak bardzo chciałem, żeby to była dziewczynka!...
- - Wasza wielmożność, chciałbym zwrócić uwagę waszej wielmożności, że czcigodni pa- nowie ze straży nie są już niezbędni teraz, skoro wilkprzestępca będzie wywieziony z...
- Kiedy sięgnął, żeby popieścić jej uda, otworzyła się dla niego i poczuł tak silne pragnienie, że mógłby ją wziąć natychmiast, ale chciał, żeby to trwało...
- Wypadała droga oznaczona do Łęczycy tak, iż mało i niewiele znaczących osad dotykała; idąc nie zamieszkanymi stronami - książę chciał może uniknąć grabieży, którą prawem...
- A ponieważ ich kochał i chciał oszczędzić im cierpień, nigdy nie pokazywał, że nadal czuje się dziwnie niepełny albo że czasami późno w nocy nachodzi go pragnienie, by poznać...
- Bardzo chciał otworzyć ją i rozkoszować się jej skarbami, lecz wiedział, że czekają go długie tygodnie studiów, zanim będzie mógł przeczytać nowe zaklęcia, a co dopiero...
- I one pierwsze zaczynają współczuć nauczycielce: K6: "Pani profesor za bardzo chciała, żeby ta lekcja była na szóstkę z plusem, więc zrobiła się nerwowa atmosfera...
- Cały zaś naród chciał wraz z królem iść naprzód, do coraz większej cywilizacyi, potęgi i chwały, żeby był mocarstwem europejskiem i wielkim narodem...
- - To znaczy, jak? - Ze zrezygnował z tematu, bo chciał twojej matce oszczędzić przykrości? - Tak ci powiedział? - Nic mi nie powiedział...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Nie ruszyła się jednak, bo wiedziała, że satrapa nie zna pojęcia łaski. Przełknęła ślinę. Nie potrafiła mu odpowiedzieć. Miała nadzieję, że władca we właściwy sposób zrozumie jej milczenie. - Bardzo dobrze. Pamiętaj, Serillo, że sama dokonałaś wyboru. Mogłaś zostać ze mną. Otworzył drzwi. Za nimi stał marynarz. Za drzwiami Cosga zawsze czuwał któryś z marynarzy. Serillą podejrzewała, że kapitan rozkazał pilnować młodego satrapy. Cosgo oparł się o framugę i poklepał marynarza przyjaźnie po ramieniu. - Dobry człowieku, zanieś wiadomość kapitanowi. Postanowiłem mu podarować jedną z moich kobiet. Zielonooką. - Odwrócił się chwiejnie i uśmiechnął do Serilli. - Ostrzeż go, że pani ta ma dość przykre usposobienie, a mimo to znajdzie w niej słodką klaczkę. - Zmierzył ją lubieżnym wzrokiem od góry do dołu i jego wargi wykrzywił okrutny uśmieszek. - Niech przyśle po nią kogoś. 3 WIEŚCI Althea westchnęła nagle i odsunęła się od stolika tak gwałtownie, że Malta mimowolnie zrobiła długą kreskę piórem. Dziewczynka obserwowała ciotkę, która przetarła oczy i odeszła od stolika zarzuconego rachunkami. - Muszę wyjść - oznajmiła. Ronica właśnie weszła do pokoju z koszem ciętych kwiatów w jednej ręce i dzbanem wody w drugiej. - Doskonale cię rozumiem - przyznała. Nalała wody do wazonu i zaczęła układać w nim kwiaty, tworząc bukiecik ze stokrotek, hiacyntów, róż i liści paproci. - Księgowanie naszych długów nie jest wesołym zajęciem. Nawet ja muszę co kilka godzin odpoczywać... Jeśli masz ochotę popracować na dworze, trzeba zadbać o grządki kwiatowe przy frontowych drzwiach. Althea niecierpliwie potrząsnęła głową. - Muszę pójść do miasta. Przejdę się, odwiedzę przyjaciół. Wrócę przed kolacją. - Widząc, jak matka marszczy brwi, dorzuciła: - Potem zajmę się rabatką. Obiecuję! Ronica zacisnęła wargi i nic już nie powiedziała. Malta odprowadzała Altheę wzrokiem niemal do samych drzwi. Nagle spytała ciekawie: - Zamierzasz się znowu spotkać z tą jubilerką? - Może - odparła ciotka spokojnie, lecz dziewczynka usłyszała w jej głosie powstrzymywaną irytację. Babcia mruknęła, jakby zamierzała przemówić. Althea odwróciła się do niej i spytała ze znużeniem: - No co? Ronica Vestrit lekko wzruszyła ramionami. W rękach nadal trzymała kwiaty. - Nic. Po prostu wolałabym, żebyś nie spędzała z nią tak dużo czasu. I nie tak otwarcie. Wiesz przecież, że twoja przyjaciółka nie pochodzi z naszego miasta. Niektórzy mówią, że nie jest lepsza od Nowych Kupców. - Jak słusznie zauważyłaś, Amber jest moją przyjaciółką - odparła stanowczo Althea. - Podobno nielegalnie pomieszkuje na żywostatku Ludlucków. Biedny “Paragon” nigdy nie był przy zdrowych zmysłach, a twoja Amber tak mu pomieszała w głowie, że dostał szału i przegonił wysłanych przez rodzinę ludzi, którzy mieli ją wyrzucić. Zagroził, że jeśli spróbują wejść na pokład, powyrywa im ręce ze stawów. Wyobrażasz sobie chyba, jak paskudnie się poczuła Amis. Kupcowa od lat stara się nie zbrukać dobrego imienia Ludlucków skandalami. A z winy twojej przyjaciółki odżyły dawno zapomniane opowieści o “Paragonie”, który zwariował i wybił w pień całą swoją załogę. Amber nie powinna się mieszać w sprawy Pierwszych Kupców. - Matko - mruknęła jej córka, tracąc powoli cierpliwość - historia “Paragona” nie jest wcale taka prosta. Jeśli chcesz, opowiem ci ją ze szczegółami, lecz później. Kiedy w pokoju zostaną sami dorośli. Malta natychmiast napadła na ciotkę. - Jubilerka ma w Mieście Wolnego Handlu zastanawiającą reputację - warknęła. - Och, wszyscy przyznają, że jest cudowną artystką, ale cóż... artystów powszechnie uważa się za dziwaków. Amber żyje z kobietą, która przebiera się za mężczyznę i tak samo się zachowuje. Wiedziałaś o tym, ciociu? - Jęk pochodzi z Królestwa Sześciu Księstw albo z jakiegoś innego barbarzyńskiego kraju - tłumaczyła Althea