Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Takie zjawiska obserwuje się w atmosferze i magnetosferze Ziemi po wysokościowych eksplozjach urządzeń jądrowych!... Tunguski wybuch spowodował jaskrawo odcinające się od reszty przebiegunowanie i namagnesowanie się gleby w promieniu 30 km od epicentrum eksplozji. To tak, jakby w tym rejonie wektor namagnesowania zmienił się z północno-południowego na południowo-północny lub znikał w ogóle! Co może spowodować takie anomalie magnetyczne, tego nie wie nikt do dnia dzisiejszego!!!... W problemie TM występują jeszcze dwa najważniejsze pytania: Jak to się stało? oraz: Co to było? Na pytanie pierwsze można odpowiedzieć mniej-więcej bazując na zebranych i udokumentowanych wcześniej faktach i materiałach, ale odpowiedź na pytanie drugie nie jest łatwa. Aby na nie odpowiedzieć, należy zapoznać się z wieloma hipotezami, wersjami i propozycjami, co jest tematem kolejnego rozdziału. 3. HIPOTEZY, INFORMACJE, PROPOZYCJE. 3.1. Po złotym jubileuszu Mówi się nierzadko, że o naturze i pochodzeniu TM sformułowano już ponad setkę hipotez. W rzeczywistości nigdy tych stu hipotez nie było, ponieważ nie wolno podnosić do rangi hipotezy naukowej jakichś fantastycznych propozycji czy wręcz rojeń związanych z TKC, a które nie są potwierdzone w jakiś sposób faktami, i nie ma żadnych możliwości ich zweryfikowania. W tym przypadku można mówić tylko o kilku - nie więcej niż trzech - hipotezach o pochodzeniu TM, z których każda ma kilka wariantów, zaś cała reszta to jedynie wersje i niesprawdzalne idee. Problem leży w tym, że naukowa hipoteza - jak uważają uczeni - powinna odpowiadać dwóm skrajnym kryteriom: 10 - nie sprzeciwia się faktom i prawom wiedzy współczesnej, i 20 - dopuszcza powtarzalność danego zjawiska i jego pełnej kontroli. Z wszystkich dotychczasowych hipotez, które będziemy detalicznie rozpatrywać w dalszej części tej pracy, tylko niektóre pretendują do miana pełnoprawnych teorii. Reszta, niestety, nie. Tym niemniej, w dalszym ciągu tego tekstu będę używał terminów „hipoteza” czy „teoria” w stosunku do pozostałych. Rozpatrywanie historii badań TM będziemy dokonywali w perspektywie czasowej. Zaczniemy od 50-lecia tunguskiej katastrofy. Chcąc zaintrygować Czytelników, popularyzatorzy problematyki tunguskiej kładli akcent na zawartych w niej niejasnościach. Czytelnik z tego odnosił wrażenie, że pomimo uporczywych wysiłków w ciągu 50 lat badań jeszcze niczego pewnego nie udało się ustalić. Tak nie jest, bo opierając się na zebranym materiale można śmiało nakreślić obraz fizykalnego mechanizmu tunguskiej eksplozji i orzec o jego np. meteorytowym pochodzeniu i naturze. Należy przy tym skonstatować, że w przedwojennych i powojennych latach ten pogląd nie stracił na aktualności. Sądzono, że TKC było ogromnym żelaznym czy kamiennym meteorytem, który spadł na powierzchnię Ziemi w postaci jednej czy kilku brył. Taki pogląd utrzymywał się aż do 1958 roku, chociaż już ekspedycje Kulika wykazały niewłaściwość tego punktu widzenia. Zgodnie z tą hipotezą, w epicentrum tego wybuchu powinien znajdować się astroblem, którego - jak wiadomo - nie udało się odnaleźć... Badania lat 1958-1959 pozwoliły dojść do wniosku: wybuch nastąpił nie na Ziemi, ale w jej atmosferze. W 1962 roku w czasie ekspedycji Fłorieńskiego (AN ZSRR) i Plechanowa (KSE) stało się oczywistym, że krateru poimpaktowego nie ma. Udowodniono zatem, że wybuch miał miejsce 5 - 7 km nad tajgą, co nijak nie wiązało się z jego meteorytowym pochodzeniem. Wydawałoby się zatem, że hipoteza meteorytowa odniosła kompletne fiasko, ale... nie spieszmy się. Powrócimy jeszcze do tego w tej pracy. Pośród rozlicznych hipotez o naturze TM najbardziej wiarygodna jest hipoteza o jego kometarnym pochodzeniu, którą po raz pierwszy sformułował w 1934 roku angielski meteorytolog dr F. Whipple, a za nim prof. I. Astapowicz z ZSRR. Jednakże, kiedy zapoznamy się z książką amerykańskiego astronoma H. Shapleya pt. „Od atomu do mlecznych dróg” (1930), to znajdziemy w niej udowodnienie tego, że w 1908 roku Ziemia zderzyła się z kometą P/Pons-Winneckego28. Przypuszczenie o kolizji z kometą P/Ponsa-Winneckego wysunął Kulik jeszcze w 1926 roku, ale hipoteza ta nie potwierdziła się i pierwszy badacz TF zdystansował się do niej. W latach 1961-1964 kometarną hipotezę odkurzył i uściślił prof. W. Fiesienkow twierdząc, że w tunguskiej tajdze eksplodowała nieduża kometa, która z ogromna prędkością weszła w gęste warstwy ziemskiej atmosfery. Wchodząc z przesłanek Fiesienkowa, znany gazodynamik dr K. Staniukowicz i doc. W. Szalimow rozpracowali schemat termicznej eksplozji lodowego jądra komety. Oni zinterpretowali wybuch, jako rezultat roztapiania i parowania kometarnego lodu, co doskonale wyjaśniło brak astroblemu i większych odłamków TKC.29 Patrząc z punktu widzenia kometarnej hipotezy, Fiesienkow wyjaśnił także nocne świecenie nieba w lipcu 1908 roku. Mogło być ono spowodowane rozpyleniem w atmosferze ogona (warkocza) komety, którego cząstki odchylały się ku zachodowi pod wpływem wiatru słonecznego. Prawda, i w tym wypadku nie udało się wyjaśnić wszystkich efektów fizycznych, ot, np. fizyczny mechanizm wybuchu nie został wyjaśniony do końca. Właśnie dlatego spróbowano objaśnić naturę TM z nietradycyjnych pozycji, najpierw w literaturze popularnej, a potem w naukowej. I tak np. znany geofizyk dr A