Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
B. Hebb, 1981Ď). Te wczesne doświadczenia sensoryczne, uwarunkowane kulturowo, odgrywają zapewne rolę pierwowzorów formujących przebieg procesów percepcyjnych i ich bardziej złożone struktury. Te zaś, raz ukształtowane, stają się wewnętrznymi schematami aktywności percepcyjnej danej jednostki. Sprawia to, iż gromadzony przez jednostkę zasób doświadczeń percepcyjnych (wzrokowych, słuchowych itp.) wraz z towarzyszącymi im przeżyciami emocjonalno-wartościującymi czyni ją wrażliwą na takie a nie inne układy bodźców, właściwe dla danych konwencji kulturowych, oraz zdolną do ich rozpoznania, różnicowania i odczytywania przenoszonych przez nie znaczeń. Zawiera się w tym ukierunkowanie selektywne (w sensie zarówno selekcji pozytywnej jak i negatywnej) czynności i preferencji w sferze percepcyjnej, a na wyższym poziomie preferencji w sferze kultury artystycznej. Ukształtowane pod wpływem kultury nawyki percepcyjne zwiększając wrażliwość na pewne typy stymulacji sensorycznej (np. na pewien typ muzyki) utrudniają zarazem odbiór i przeżywanie satysfakcji w kontakcie z innymi jej rodzajami, właściwymi dla odmiennych od rodzimej i znanej konwencji kulturowej. Opanowanie systemów znakowych i symbolicznych prowadzi do ukształtowania się tzw. czynności symbolicznych jednostki, tzn. tej kategorii jej własnej aktywności, w której przedmiotem odbioru, opracowania (transformacji) i przekazywania są znaki i przenoszone przez nie znaczenie. We wczesnych fazach rozwoju dziecka czynności te mają charakter uzewnętrzniony (mowa, zabawy iluzyjne) i odbywają się w kontakcie interpersonalnym. W miarę postępów rozwoju indywidualnego sfera aktywności symbolicznej rozrasta się, a zarazem interioryzuje, wypełniając przestrzeń, która - według E. Cassirera - rozciąga się między działaniem receptorów i efektorów. Uzewnętrznione czynności symboliczne to różne formy odbioru i transformacji przekazów (informacji) przy użyciu znaków i symboli charakteryzujące aktywność wewnątrzpsychiczną, która - w zależności od bogactwa i charakteru tych procesów - osiąga różny stopień skomplikowania, jakość, ukierunkowanie i poziom oryginalności. "W tej strefie - jak pisze A. Kłoskowska - dokonują się operacje tworzenia - zgodnie z określeniem Osgooda - znaków przypisanych, które na drodze symbolicznej informacji wyprzedzają doświadczenie lub umożliwiają obcowanie z pseudodoświadczeniem mającym za przedmiot osoby, rzeczy i znaczenia wyobrażone. W tej sferze - czytamy dalej - za pomocą znaków i symboli, ludzie formułują oceny i normy oraz szukają przeżyć, które nie wiążą się ze świadomym dążeniem do osiągnięcia jakiegoś praktycznego celu, lecz są kierowane pragnieniem samego doświadczenia wartości" (A. Kłoskowska, 1981, s. 171Ď). W ten sposób sfera aktywności symbolicznej jednostki nie tylko się rozrasta, ale w znacznym stopniu usamodzielnia, a człowiek osiąga dzięki temu status określony mianem Homo symbolicus (E. Cassirer, 1971Ď; J. Kmita, 1975Ď). Jest to możliwe dzięki zgromadzeniu przez jednostkę odpowiednio wielu zakodowanych symbolicznie doświadczeń w zasobach pamięci trwałej. Owo kodowanie wszakże może się dokonać przez przyporządkowanie doświadczeniu i przeżyciom jednostki określonych, zgodnych z konwencją społeczno-kulturową znaków. To z kolei pozwala zainteresować je i włączyć w zasób doświadczenia indywidualnego, gdzie przybierają postać zakodowanych neurofizjologicznych wzorów rzeczywistości będącej przedmiotem doświadczeń jednostki. Opanowane kody symboliczne stosuje człowiek wielorako, a znaczna część jego aktywności symbolicznej polega na poszukiwaniu różnych możliwych ich zastosowań, czego najczystszym przykładem jest sztuka, której rozwijanie można uznać za stałe dążenie do sprawdzenia granic kombinacji w obrębie danego systemu symbolicznego. W znacznym stopniu odnosi się to także do zabaw dziecięcych. Różne systemy symboliczne nadają się jednak lepiej do pewnych zadań niż do innych. Stąd człowiek w świecie kultury, podobnie jak artysta, stale poszukuje nowych możliwych sposobów zastosowania systemów symbolicznych do swego potocznego doświadczenia. Systemy symboliczne pozwalają też, jak można sądzić, na uruchomienie metaprocesorów w sferze transformacji informacji, co staje się warunkiem stałej reorganizacji, lub - jak można wyrazić to dokładniej - restrukturacji doświadczenia w kategoriach systemu symbolicznego, którym posługuje się jednostka. Jest to istotny warunek rozszerzenia granic rozwoju indywidualnego człowieka. Doświadczenie jednostek i grup ludzkich ulega przetworzeniu, opracowaniu i uogólnieniu w tej specyficznej sferze aktywności człowieka i jej wytworów, jaki stanowi sztuka. Ta zaś z kolei, oddziałując na następne partycypujące w niej i współtworzące ją generacje i jednostki, przenika niezwykle głęboko w psychikę człowieka, w sferę psychicznych czynności świadomych, a także - jak twierdzą psychoanalitycy, a zwłaszcza C. G. Jung - kształtuje treści podświadomości jednostkowej i grupowej (C. G. Jung, 1979Ď). Sztuka dla dzieci, jako specyficzna postać kultury symbolicznej (w węższym znaczeniu - artystycznej) wyłaniająca się z ogólnego obszaru kultury symbolicznej danego społeczeństwa, stanowi sektor społecznej semiozy na stawiony na dialog, przekaz wartości, akulturację czy inaczej socjalizację do kultury społecznej, w tym także wdrożenie do społecznie wypracowanego systemu wartości, m.in. artystycznych i estetycznych. W tym też szerokim rozumieniu bywa ona traktowana instrumentalnie, jako środek socjalizacji kulturowej wstępujących generacji. Może mieć wszakże, i nierzadko miewa, także wartość autoteliczną, wówczas gdy wykorzystując specyfikę komunikacji kulturowej z odbiorcą dziecięcym - tworzy i aktualizuje swoiste wartości artystyczne, które nie służą socjalizacji do świata kultury dorosłych, ale wzbudzają u odbiorcy przeżycia zarówno zwrócone ku właściwościom samego dzieła, jak i dążenia do przeżycia wartości