Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
W latach pięćdziesiątych, by posłużyć się sformułowaniem Lenina, “wewnętrzne sprzeczności" w ramach jego własnej ideologii zaczęły przeważać nad sprzecznościami w obrębie ideologii, którą zamierzał obalić. Po raz pierwszy stało się wówczas jasne, że Związek Radziecki i jego sojusznicy mogą utrzymać autorytarny system rządów - podstawowy warunek w państwach typu marksistowsko-leninowskiego - jedynie stosując środki, które zwiększają niewydolność gospodarczą. Reformy zmierzające do przywrócenia konkurencyjności podważały autorytet władzy, zarówno w skali państwa, jak i międzynarodowego ruchu komunistycznego. Było w tym, jak się okazało, coś więcej niż sprzeczność: był to objaw śmiertelnej choroby. I Podczas drugiej wojny światowej ani amerykańscy, ani radzieccy przywódcy nie zdawali sobie sprawy, jak nieprzystające będą ich systemy ekonomiczne. Rosjanom, walczącym dosłownie o przetrwanie, brakowało czasu i środków, aby skupiać się na takich kwestiach: całe radzieckie planowanie dotyczące powojennych instytucji wydaje się improwizacją, jeśli porównamy je z $prezycją Stalina w odniesieniu do powojennych roszczeń terytorialnych. Amerykanie woleli myśleć raczej o strukturach niż o ustaleniach. Tendencja przeciwna, jak się obawiali, mogłaby naruszyć wojenne sojusze oraz rodzimy dwupartyjny system polityczny.10 Projektowane przez Amerykanów organizacje międzynarodowe miały w swoim zamyśle, bez wyjątku, obejmować zarówno Związek Radziecki, jak i zwycięskie państwa kapitalistyczne.11 Należał do nich między innymi tak zwany system Bretton Woods, określający mechanizm kierowania międzynarodową ekonomiką w czasie pokoju. Jeden z głównych projektodawców planu, podsekretarz skarbu Harry Dexter White, dość jasno wyłożył sposób rozumowania: “Na pokładzie okrętu nie powinna znaleźć się nie przywiązana armata, ponieważ [Rosjanie] mogą narobić wiele szkód, jeśli zostaną pominięci".12 Radzieccy przedstawiciele aktywnie uczestniczyli w konferencji w Bretton Woods w lipcu 1944 roku, podczas której utworzono Bank 246 Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy, lecz także — co ważniejsze - ustalono zasady dotyczące powojennej odbudowy. Obejmowały one stabilizację cen przez wprowadzenie stałych kursów wymiany, zniesienie ograniczeń w handlu międzynarodowym oraz integrację rynku z rządowym planowaniem.13 Rosjanie mogli nie rozumieć celowości tych ustaleń - które miały uzdrowić kapitalizm - nie zastanawiali się też specjalnie, jak dostosować do nich własną nakazową gospodarkę. Zasadniczym przedmiotem ich zainteresowania zdawała się być pożyczka na odbudowę zniszczeń wojennych, jaką obiecywali im Amerykanie w zamian za uczestnictwo, i prawdopodobnie także zapewnienie swemu krajowi statusu wielkiego mocarstwa.14 Z punktu widzenia Moskwy, to przede wszystkim obawy o przyszłość kapitalizmu kazały Amerykanom postawić kwestię pożyczki: stąd dziwaczna oferta, z jaką w imieniu swego rządu wystąpił Mołotow kilka miesięcy później, wyrażając gotowość przyjęcia pożyczki wysokości sześciu miliardów dolarów, przeznaczonej na zakup dóbr inwestycyjnych w Stanach Zjednoczonych, aby ułatwić Amerykanom przestawienie się z produkcji wojennej na pokojową. Jako bankier - stwierdził później ambasador W. Averell Harriman - byłem wielokrotnie proszony o pożyczki, nigdy jednak nie spotkałem się z bardziej osobliwą prośbą niż przedstawiona przez Mołotowa".15 Harriman miał zamiar “zignorować niecodzienny charakter [propozycji Mołotowa] i... zapisać to na karb nieznajomości normalnej procedury prowadzenia interesów i dziwnych wyobrażeń Rosjan na temat handlu".16 Incydent ten ujawnił jednak ogromny rozdźwięk w oczekiwaniach. Amerykanie, rozumując, jak to mieli w zwyczaju, w kategoriach multilateralnych, pragnęli włączyć Związek Radziecki do swych planów restrukturyzacji powojennej gospodarki światowej. Wykluczenie jakiejkolwiek części groziło, jak sądzili, powrotem do rywalizacji z lat trzydziestych. Celem była jeszcze wówczas integracja, a nie powstrzymywanie: wspólne interesy ekonomiczne powinny przezwyciężyć wszelkie różnice geopolityczne oraz ideologiczne, jakie mogły się pojawić. Rosjanie, myśląc swoim zwyczajem w kategoriach marksistowsko-leninowskich, interpretowali zachowanie Amerykanów jako wyraz niepewności, nie zaś wiary we własne siły, oznakę tego, jak bardzo boją się oni powojennego kryzysu. Czy w innym przypadku oferowaliby kredyty na odbudowę niekapitalistycznego państwa? Obie strony oczekiwały, że ekonomia będzie kształtować politykę, miały jednak całkowicie odmienne poglądy na to, jak powinien przebiegać ów proces. W roku 1945 stało się, rzecz jasna, coś zupełnie przeciwnego: polityka zaczęła kształtować ekonomię. Narastające radziecko-amerykańskie nieporozumienia na tle Europy Wschodniej zmniejszały szansę na zatwierdzenie rosyjskiej pożyczki przez Kongres, z chwilą zaś, gdy skończyła się wojna, odradzający się izolacjonizm — którego wyrazem stała się 247 niechęć do zaciągania powojennych finansowych zobowiązań wobec kogokolwiek - oznaczał, że nawet proponowana pożyczka dla Wielkiej Brytanii nie zostanie uchwalona bez dużych oporów. Rząd radziecki, rozgniewany niepotrzebnie bezceremonialną formą, w jakiej administracja Trumana zakończyła Lend-Lease, przestawił się na wyciąganie reparacji od Niemiec oraz ich byłych satelitów, traktując to jako podstawowe źródło środków na odbudowę ze zniszczeń wojennych.19 Pozostawały jednak porozumienia z Bretton Woods, które przyszli uczestnicy musieli ratyfikować do końca roku. Jak już obecnie wiemy, w ostatnim tygodniu grudnia 1945 roku urzędnicy radzieckiego ministerstwa handlu i ministerstwa spraw zagranicznych doradzali ratyfikację, wysuwając argument, że ułatwi to zdobycie kredytów na odbudowę: “W razie odmowy uczestnictwa... ZSRR może znaleźć się w izolacji... co wpłynie na warunki uzyskania międzynarodowego kredytu w okresie powojennym".18 W ostatniej chwili Stalin osobiście sprzeciwił się radzieckiemu członkostwu