Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Katz, 1973; Stone, 1974; Aronson i in., 1997) przyjmuje się, iż przywódcami zostają osoby o nieprzeciętnych przymiotach osobowościowych i intelektual- 91 nych. Na fakt ten zwrócił uwagę już Le Bon (1986), który po rozważeniu tego, Jfto ma szczególną moc oddziaływania na tłum, stwierdza, iż jest to wyłącznie osoba^ która cechuje się odpowiednio dużym prestiżem. Autor wyróżnia dwa rodzaje prestiżu. Jeden to prestiż nabyty, wynikający z nazwiska, posiadanych tytułów, tradycji rodzinnych, majątku, sławy, odniesionych sukcesów. Ten typ prestiżu można kreować. Sposobem najprostszym jest ubiór; np. mundur wojskowy wzbudza respekt, skłania ludzi do uległości, a nawet czołobitności. Analogiczny efekt może wywoływać drogie, eleganckie, wyrafinowane ubranie przywódców nie noszących uniformów. Zdaniem Le Bona przywódców najczęściej cechuje prestiż nabyty. Znacznie rzadziej oddziaływanie na ludzi oparte jest na jprestiżu osobistym, rozumianym jako wrodzony urok i moc wpływu. Jak twierdzi autor, prestiż osobisty „posiadają tylko nieliczne jednostki, wywierające czar prawdziwie magnetyczny na swe otoczenie [...] jednostki te narzucają pewne idee i uczucia; otoczenie ulega ich władzy, jak ulega dzikie zwierzę pogromcy, którego przecież w każdej chwili może unicestwić" (Le Bon, 1986, s. 135). Ten rodzaj prestiżu Le Bon przypisuje m.in. Napoleonowi, który już w początkach kariery wojskowej -jeszcze bez aury wojennych sukcesów -wzbudzał bezwzględny posłuch wśród współpracowników. Zgodnie z teorią Le Bona osoby mające prestiż (nabyty lub osobisty) wywołują u ludzi fascynację i podziw. Uczucia te sprawiają, iż opinie i działania przywódcy nie są poddawane dyskusji oraz krytyce. Prestiż upada, gdy przywódca zaczyna ponosić niepowodzenia. Jeśli znajdują się ludzie zaczynający wątpić w jego prestiż, to moc oddziaływania przywódcy się zmniejsza, a w skrajnych przypadkach zostaje on pozbawiony swej przywódczej roli. Za przykład posłużyć tu może postać Robespierre'a - przywódcy rewolucji francuskiej, który w chwili, gdy zmniejszył się jego prestiż, został obrzucony przez swych dotychczasowych zwolenników obelgami i ostatecznie stracony. Zjawisko, które Le Bon nazywał prestiżem, określane jest współcześnie przez pojęcie charyzmy. Termin ten, zaczerpnięty (w zmienionym sensie) z Nowego Testamentu, został wprowadzony do literatury socjologicznej przez Webera (por. Berger, 1997). Oznacza on „zespół cech charakteru umożliwiają; cy wywieranie ponadprzeciętnego wpływu na otoczenie" (Bankowicz, 1996). W teorii socjologicznej cechy te obejmują łatwość kierowania tłumem, narzucania mu pewnych haseł oraz idei, poczucie posłannictwa przywódcy i głębokie zaangażowanie w działalność polityczną (Berger, 1997). Natomiast przez psychologów charyzma jako cecha osobista danego człowieka (zob. też dalej o interakcyjnym ujęciu charyzmy) bywa definiowana w kategoriach nieprzeciętnej inteligencji, plastyczności zachowań, dobrego przystosowania społecznego, wrażliwości interpersonalnej1 i ogromnego uroku osobistego (Katz, 1973; Sto-ne, 1974; por. też opis cech przywódcy małych grup — Mika, 1981). Takie ujęcie charyzmy nie doczekało się empirycznych opracowań, z wyjątkiem twierdzenia o wysokiej inteligencji niektórych przywódców politycznych. I tak, testy inteligencji, którym poddano przywódców grup terrorystycznych, wykazały, iż 1 Por. obszernie m.in. o wrażliwości interpersonalnej — Jakubowska (1996). 92 cechuje ich znacznie wyższy iloraz inteligencji niż członków grup terrorystycznych (Aranda, 1997; patrz też: rozdział zatytułowany „Ekstremizm polityczny"). Zwolennicy omawianej koncepcji utrzymują, że człowiek charyzmatyczny znajduje uznanie i posłuch przede wszystkim w warunkach chaosu, zagroże-jiia oraz niepewności. Stan społecznych napięć oraz kryzysu dotychczasowych tradycji w państwie wymaga nowego zdefiniowania rzeczywistości. Pojawia się konieczność nadania jej jakiegoś porządku i sensu. Osoba charyzmatyczna, przekonana o konieczności wypełnienia tej misji, z pasją podejmuje działania zmierzające do transformacji definicji społecznej, skłaniając na ogół swych zwolenników do buntu przeciwko dotychczasowemu systemowi. Ludzie z łatwością zawierzają wówczas osobie aspirującej do przewodzenia i atrakcyjnej osobowościowo, obdarzając ją przywilejem władzy autorytarnej. Uległość ludzi jest tak duża, iż zatracają instynkt samozachowawczy - strajkują, ponosząc straty finansowe, wdają się w uliczne bijatyki, godzą się na uczestnictwo w wojnach i rewolucjach. Jednak znane są także przypadki, iż przywódca charyzmatyczny w sposób pokojowy zmieniał określony porządek społeczny, jak to uczynił Mahatma Gandhi (Berger, 1997). Człowiek charyzmatyczny w warunkach względnej stabilizacji ma mniejsze szansę na wejście w rolę przywódczą. W państwach demokratycznych kandydaci na przywódców politycznych poddawani są krytycznemu oglądowi; ocenia się ich pod względem merytorycznym, sprawdza posiadane kompetencje i umiejętności, po dojściu do władzy zaś działalność przywódcy jest społecznie kontrolowana