- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- PrzesBuchanie dokonywaBo si w atmosferze, jaka odtd miaBa towarzyszy wszystkim posiedzeniom - krzyków i oskar|eD rzekomo zauroczonych dziewczt, które tak|e na sali do[wiadcza miaBy diabelskich sztuczek swoich prze[ladowczym Sarah Osborne i Sarah Good twierdziBy stanowczo o swojej niewinno[ci, natomiast Tituba po krótkim zaprzeczaniu nie tylko przyznaBa si do spiskowania z diabBem, ale oskar|yBa o to tak|e pozostaBe kobiety
- Wiatr jest nie tylko wtedy, kiedy na zewnątrz rzeczywiście mocno dmucha, wiatr powstaje również wtedy, gdy jedziecie samochodem i są otwarte okna; jest on także, kiedy...
- Mamy naukę wielkiego Hariego Seldona, która dowodzi, że od nas tylko zależy, czy powstanie przyszłe Imperium Galaktyczne - iż drogi, która prowadzi do tego Imperium, nie możemy...
- W kalendarzu liturgicznym Kościołów chrześcijańskich niewielkiej tylko zmianie uległ termin obchodzenia świąt Paschalnych, które chrześcijanie, jak i Żydzi, obchodzą,...
- A jednak każdy krok w stronę linii białych kolumn, która ciągnęła się na północ i południe przez wzgórza południowego Manganaru, tylko zwiększał moje poczucie oddalenia od...
- Idealna kajuta na podróż poślubną -w którą po ślubie nie wyruszyli - chociaż widząc to wnętrze zbytkowne i wygodne, chciałoby się zajmować je przez cały rok, a nie tylko przez...
- Jak do tego przyszło, iż z wielkiego przyjaciela i sługi króla jegomości przeszedł do obozu jego wrogów, trudno tłumaczyć inaczej, tylko wielkimi dobrodziejstwy, jakich za...
- Marksizm potrzebny nam był nie tylko poto, ażeby otrząsnąć się z wpływu ludowców, który ledwo nas dotknął, ale przedewszystkiem poto, żeby rozpocząć nieubłaganą walkę z...
- - Jak Kot z Cheshire w Alicji w krainie czarów - powiedziała panna Muggins, przysuwając się bliżej do panny Skivvy - tylko że po Kocie z Cheshire zostawał uśmiech...
- Byłem głęboko przekonany i dałem temu wyraz w rozmowie z Aniołkowskim, że gdy tylko podamy do publicznej wiadomości skład osobowy komitetu, wszyscy jego członkowie zostaną...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Co mi przyjdzie z portretu? Potrzebny mi jest afisz. Proszę cię Henryku. Te występy w Londynie znaczą dla mnie wszystko. Jeżeli będę miała powodzenie, mój impresario obiecuje mi na przyszły rok angaż w Nowym Jorku. Zresztą twoje afisze przynoszą szczęście. Weź na przykład Yvette Guilbert. Czy myślisz, że zaszłaby tak daleko, gdyby nie twój afisz? A Loie Fuller? A May Milton? A ten irlandzki wycirus, May Belfort? Cała jej sztuka polega na tym, że chodzi po scenie w nocnej koszuli z kotkiem na ręku i piszczy: "Mam małego, czarnego kotka! Mam małego, czarnego kotka!". Z czego się śmiejesz? - Z niczego - krztusił się chwilę. - Myślałem właśnie, że byłoby bardzo cicho na świecie, gdyby kobiety przestały sobie wydrapywać oczy. A teraz - ciągnął dalej, gdy kelner postawił na stole wazę - zapomnij o May Belfort i jedz zupę, póki gorąca. Zmrużonymi przyjaźnie oczami patrzył, jak nalewa sobie zupę na talerz. - Ujechałaś kawał drogi przez tych kilka lat, prawda, Jeanne? Pomyśl tylko! Zaledwie pięć czy sześć lat temu tańczyłaś w "Moulin Rouge", a teraz, w dwudziestym dziewiątym roku życia, jesteś wszechświatową gwiazdą. Szybko podniosła oczy znad talerza. - Nie w dwudziestym dziewiątym, tylko w dwudziestym piątym. - Jak to? Czy to możliwe? Powiedziałaś, że urodziłaś się w 68 roku. - Wszystko mi jedno. Mam dwadzieścia pięć lat. - I dodała z rozbrajającym uśmiechem: - Już czwarty rok mam dwadzieścia pięć lat i zamierzam jeszcze jakiś czas zachować ten sam wiek. Byli starymi przyjaciółmi, toteż rozmowa od razu potoczyła się łatwo. Wspominali "Moulin Rouge", "Folies", "Casino de Paris" i wiele innych music_hallów, gdzie Jeanne pracowała przygodnie w swojej zygzakowatej drodze do kariery gwiazdy. Jedli powoli przerywając raz po raz, żeby kiwnąć ręką albo zamienić parę słów ze znajomymi przy sąsiednich stolikach. - W zeszłym tygodniu byłam z przyjaciółmi na Montmartre. - Poczekała, aż kelner poda jajecznicę. - Jedz, Henryku, nawet jeśli nie jesteś głodny. Wszystko tak się zmieniło, że się prawie zorientować nie mogłam. Sami turyści i cudzoziemcy. - Wiem. Gdyby nie pani Loubet, pewnie bym się stamtąd wyprowadził. Ale oboje za długo tam mieszkamy. - O, idzie ta mała szelma - szepnęła Jeanne Avril kiwając przyjaźnie ręką May Belfort, która wchodziła do kawiarni w towarzystwie dostatnio wyglądającego pana. - Ma przy sobie swoje konto bankowe. Henryk nie odwrócił głowy i w zamyśleniu wpatrywał się w talerz. Tak, Montmartre zmienił się. Stał się odpychający i kosmopolityczny. Stał się miejscem nocnych rozrywek nie tylko Paryża, ale całego świata, czymś w rodzaju jarmarku skomercjalizowanej rozpusty, dokąd właściciele kabaretów i domów publicznych ze wszystkich zakątków kuli ziemskiej zjeżdżali po towar. "L.ely" było zamknięte tak jak większość dawnych lokali. Na ich miejsce powstała cała mgławica nocnych barów: panował w nich sprzyjający półmrok, spotykali się tam zboczeńcy obu płci, kokainiści, morfiniści. - O czym myślisz? - zapytała go Jeanne. - Jedz jajecznicę. Głos jej wyrwał go z marzeń. - Czy wiesz, Jeanne - powiedział myśląc głośno - gdybym miał wszystko zacząć od nowa, nie wiem, czybym zrobił afisz dla "Moulin Rouge". Zidler zbił na nim majątek, ale tak w ogóle afisz zrobił dużo złego. Pamiętam... - Gdzie jest Georges? - zaniepokoiła się Jeanne patrząc niecierpliwie na zegar. - Mieliśmy się spotkać po przedstawieniu