- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Przyznam, iż cały ten przegląd gospodarczy znudził mnie, lecz skoro Karol — może pod wpływem własnych doświadczeń na farmie — tak bardzo interesował się sprawą, uzbroiłem się w...
- I dlatego jeżeli w sprawach religii przyznamy urzędowi świeckiemu tak wielką władzę, jak to, dajmy na to, ma miejsce w Genewie, na podstawie której będzie miał obowiązek w drodze...
- Nie znał się na takich sprawach, ale podejrzewał, że wiele godzin trwało układanie tych słonecznych loków spadających jej na ramiona, delikatnie, jakby od niechcenia...
- Sprawa była oczywista - to właśnie tu prowadził podziemny kanał przemytników, ludzie zaś, którzy zabrali ciało Suydama ze statku sprowadzili je do domu...
- Z kolei bomby neutronowe wymagają bardzo dużych ilości trytu (20-30 g na sztukę), którego produkcja z kolei wymaga poważnych ilości plutonu (do wytworzenia każdego...
- To nie jest wcale sprawa tej czy innej tradycji liberalnej a raczej ich niechęci do nazywania rzeczy po imieniu...
- My sami oślepiliśmy ten świat, bo byliśmy przekonani, że fizjologia ludzka jest naszą prywatną sprawą...
- Uznano, że sprawa usprawiedliwia interwencję, nastąpiły więc wypadki, które są znane...
- ZdumiaBo mnie, |e tyle czasu z ni spdziBem, a tak naprawd o intymnych jej sprawach nic nie wiem
- Postawiony przed osąd publiczny wobec tak poważnego gremium, ze skruchą muszę się wytłumaczyć z paru żartów i przyznać do paru grzechów...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
— A cóż mam czynić, mój Chariklesie? Demades słusznie powiedział, że najtrudniej bronić się przed głupimi zarzutami, Ja tylko sobie nie chcę mieć nic do zarzucenia, a miałbym, gdybym ze strachu naraził miasto na represję Antypatra. Fokion nie wiedział, że w chwili gdy to mówił, Antypater już nie żył, a przed śmiercią opiekę nad królem Archidaiosem, a wraz z nią i władzę przekazał Polysperchonowi. Kassandros, który bezskutecznie usiłował wymóc na ojcu zmianę zarządzenia, nie zamierzał jednak podporządkować się. Jak długo potrafił, trzymał śmierć ojca w tajemnicy i natychmiast w jego imieniu wysłał rozkaz do Menillosa, by wracał do kraju, a warownię w Munichii przekazał Nikanorowi. Przybycie Nikanora, jednego z dziewięciu synów Antypatra, na czele znacznie liczniejszej załogi, wywołało w Atenach niepokój i poruszenie. Do Menillosa i jego ludzi Ateńczycy już przywykli, nie mieli powodów żalić się na ich zachowanie; zmiana mogła być tylko na gorsze. Fokion również jej nie rozumiał, a zwłaszcza dlaczego Antypater nie uprzedził go, iż zmienia dowódcę załogi, którego sam uznał za najodpowiedniejszego, załogę zaś powiększa wiedząc, że Ateny z trudem dźwigają koszty utrzymania dotychczasowej. Me-nillos, który przyszedł pożegnać Fokiona, również nie umiał niczego wyjaśnić, Nikanor nie zjawił się, by Fokiona powitać. W spra- 264 265 wie było coś niejasnego, wódz zaniepokoił się. Nie czekając udał się do Munichii, by zasięgnąć języka. Nikanor przyjął go uprzejmie, tłumaczył się nawet, dlaczego sam nie pośpieszył z powitaniem: musi zapoznać się z warownią i jej położeniem, wydać zarządzenia dla jej zabezpieczenia, a także odpocząć po pośpiesznym marszu. Fokion dalej nie rozumiał, co oznacza ten pośpiech i zarządzenia obronne. Zapytał o zdrowie Antypatra oraz czy Nikanor nie przywiózł od niego listu. Nikanor odparł: — Mogę ci wyjaśnić, jeżeli zatrzymasz wiadomość w tajemnicy, dopóki nie będzie znana powszechnie. — Sądzę, że masz powód, by żądać milkliwości. Ja mogę ci tylko być wdzięczny za zaufanie. — Ojciec zmarł — powiedział Nikanor. — Sam rozumiesz, że to sposobność dla naszych wrogów, by znowu wzniecić niepokoje, tym bardziej że, jak wiemy, lud zaczyna zwracać się przeciw tobie. Chcemy utrzymać Ateny w posłuchu także i dla twego bezpieczeństwa, bo nie wątpię, że będziesz naszym przyjacielem, tak jak byłeś nim dla naszego ojca. Fokion zamyślił się smutno, zanim odpowiedział: — Chciałbym, by przyjaźń była dziedziczna. Z twoim ojcem zawarliśmy ją jako efebowie. Jeżeli dotrwała do śmierci, to dlatego, że on nigdy nie zapominał, że jestem Ateńczykiem. Nawet gdy walczyliśmy po przeciwnych stronach, nie było między nami nieszczerości ni podstępu. — I ja będę się starał o tym pamiętać, a że chcę być wobec ciebie szczery, dowód masz, że zdradzam ci to, czego nie powiedziałem nawet Menillosowi. — Wierzę ci — rzekł Fokion. — I mam do ciebie prośbę, która zarazem będzie radą: nie pozwól swym ludziom wałęsać się bez potrzeby po mieście, staraj się z miejsca przychylnie usposobić lud, najlepiej urządzając zawody z nagrodami. To najpewniejszy sposób, by motłoch odciągnąć od politykowania, a głodnego kupić za kawałek chleba. — Posłucham twej rady, Fokionie, postaram się zjednać sobie Ateńczyków, a wzajem od ciebie oczekuję poparcia. — Możesz na mnie liczyć — odparł Fokion i pożegnał się, zadowolony, że zmiana obędzie się bez tarć. 266 Zrazu nic ich nie zapowiadało. Ugoszczony i ubawiony przez Nikanora demos ateński uspokoił się. Ponadto Nikanor okazał się przystępny i hojny, odwiedzając wielu znaczniejszych obywateli, zwłaszcza zamieszkałych w Pireusie, i obdarzając ich. Zdać się mogło, że wróciły dobre czasy, gdy Filip kupował sobie w Atenach stronników; zrazu jednak pogłoska, a potem wieść o śmierci Antypatra, znowu wprawiła miasto w podniecenie. Dla Fokiona nie była nowiną, toteż gdy przybiegł z nią zaniepokojony Kallimedon, powiedział obojętnie: — Wiem o tym. Nas to nie dotknie, jeżeli nie będziemy się mieszać w wewnętrzne sprawy Macedonii. — Ale nie wiesz, że kto żyw ciągnie do Pireusu, dokąd przybył herold Polysperchona, który odczytać ma jakieś ważne pismo króla do wszystkich Hellenów. Fokiona zastanowiło, dlaczego herolda wysłał Polysperchon, a nie Kassandros, a zwłaszcza dlaczego sam zwołuje obywateli ateńskich, zamiast zgłosić się do władz z tym żądaniem. Pominięcie ich nie mogło być przypadkowe, może za rządcę miasta uważa dowódcę macedońskiej załogi. Należało wyjaśnić, czy Nikanor wie o tym, jak również dowiedzieć się, co zawiera pismo Archidaiosa. Fokion zebrał się i ruszył w stronę portu. Istotnie, ciągnęły tam tłumy