Boisz si� czego�? Poroz- mawiaj ze mn� o swoim ojcu...

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Opowiedz mi o... - Czas na Majora Musicka - powtarza ma�y, wyra�nie wymawiaj�c ka�d� sylab�, jakby Devon by� przyg�upim dzie- ciakiem lub wystraszonym idiot�. Wypuszcza z r�ki pi�k� i wraca na swoje miejsce przed telewizorem. Devon zatrzymuje go. Trzymaj�c ch�opczyka d�o�mi za ramiona, zagl�da w jego okr�g�e oczka. Ze zdumieniem do- strzega w nich strach, chocia� maty stara si� odwraca� g�o- w�. Przez chwil� Devon nie wierzy w�asnym oczom, woli 132- uzna� to za jaki� nowy podst�p Alexandra. Zlituj si� nade mn�, biednym niewinnym i wystraszonym dzieckiem, po- rzuconym przez ojca. Jednak ma�y za bardzo stara si� ukry� strach. Nie chce okaza� l�ku przed Devonem, tak samo jak Devon nie zamierza� mu m�wi�, �e si� ba�, gdy Alexander zamkn�� go w tamtym pokoju. Czego jednak m�g� si� ba�? Devon ma wra�enie, �e ch�o- piec robi pewne rzeczy wbrew sobie, jakby nie z w�asnej woli. Mo�e szale�stwo, jakie Ceci�y dostrzega w swoim ma- �ym kuzynie, to pot�piane przez nauczycieli z�e zachowa- nie, nie by�o win� malca, lecz kogo� innego. - W porz�dku, Alexandrze - m�wi Devon. - Czasem nale�y si� ba�. Wszyscy czasem obawiamy si� czego�. Po- wiedz mi, o co chodzi. Mo�e zdo�am ci pom�c. - My�lisz, �e mo�esz mi pom�c? - pyta malec, �miej�c si� chrapliwie i arogancko. - Naprawd� my�lisz, �e mo�esz? - Mog� spr�bowa�. A rozmawiaj�c o tym... - Nie mog� o tym rozmawia�! On mi nie pozwoli! Ch�opczyk trz�sie si�. Gor�czkowo rozgl�da si� po po- koju. - Kto, Alexandrze? Kto ci nie pozwoli? Malec milczy. - Czy to Jackson Muir, Alexandrze? Jego si� boisz? Alexander przeszywa go wzrokiem. - Dlaczego mia�bym si� obawia� Jacksona Muira? Devon uwa�nie mu si� przygl�da. Oczy ch�opca s� jak dwa roz�arzone w�gle. Jego usta wykrzywia grymas, kt�ry dziwnie wygl�da na g�adkiej, dzieci�cej buzi. To wyraz twa- rzy doros�ego, cynicznego, rozgoryczonego m�czyzny. - Pu�� mnie - m�wi spokojnie Alexander. Devon puszcza go. Ch�opczyk z powrotem opada na sw�j fotel. Pilotem zmienia program na Majora Musicka. Devon staje za jego plecami i patrzy. -133- Na ekranie cztery rz�dy dzieci o ot�pia�ych spojrzeniach siedz� w amfiteatralnej sali. Klaszcz�, wszystkie razem, jak ma�e roboty lub nakr�cane ma�pki. Kamera przesuwa si� po szarych maskach ich twarzy. Zatrzymuje si� na jednej z nich. Szczup�y ch�opiec ma w�osy ostrzy�one na rekruta, a na twarzy mn�stwo br�zowych pieg�w. W tym momencie pojawia si� Major Musick, wychodz�c zza zas�ony z wystrz�pionego czerwonego aksamitu. - Cze��, ch�opcy i dziewcz�ta - warczy. - Co dzi� za- �piewamy? Co te� takiego ma w sobie to stworzenie, co tak poci�ga Alexandra? Devon patrzy, jak ma�y chciwie wpatruje si� w ekran. Major Musick zaczyna �piewa� jak�� zwariowan� piosenk� o wielkich czarnych ptakach kr��cych nad domem. Devon patrzy na pomalowane usta, bulwiasty czerwony nos i ruchliwe oczka, otoczone ogromnymi bia�kami. - On jest odra�aj�cy - m�wi do Alexandra. Jednak Alexander nie zwraca na niego uwagi, tylko wt�- ruje klaunowi, cienkim dziecinnym g�osikiem �piewaj�c o czarnych ptakach. Devon wzrusza ramionami, odk�adaj�c dalsze pytania na p�niej, i zostawia Alexandra na pastw� klauna. Przede wszystkim chce jak najszybciej wydosta� si� z tego pokoju. J emu jest potrzebny psychiatra - m�wi Ceci�y, gdy id� do stajni pod ciemniej�cym niebem. Na horyzoncie czai si� nast�pna burza. - Jego matka by�a stukni�ta. Widocznie to dziedziczne. - Ceci�y, wiem, �e twoim zdaniem duchy tego domu s� nieszkodliwe, ale ja nie jestem tego taki pewien. - Och, Devonie, daj spok�j. Dziewczyna odsuwa rygiel i otwiera drzwi. Devon wdy- 134. cha g�ste powietrze stajni, przesycone zapachem s�omy i na- wozu. Ko� Ceci�y, Pearlie Mae, to wy�cigowy rumak o ster- cz�cych r�owych uszach i szeroko rozstawionych oczach. Devon czule klepie bok klaczy. - Czy Alexander je�dzi konno? - pyta. Ceci�y �mieje si�. - �artujesz? Ta ma�a kupa sad�a? On tylko przesiaduje przed tym swoim przekl�tym telewizorem i przez ca�y dzie� ob�era si� balonikami. - Dziewczyna kr�ci g�ow�. - Kie- dy ojciec zostawi� go tutaj, pr�bowa�am si� z nim zaprzy- ja�ni�, ale on jest po prostu beznadziejny. - Martwi� si� o niego - m�wi Devon. - I s�usznie. Taka dieta mo�e zabi�! Devon u�miecha si� ze znu�eniem. - Nie m�wi�em o batonikach. - A o czym? - Nie jestem pewien - odpowiada. Ko� parska. - No dobrze. Chyba wiem. - Devon milczy przez chwil�. - O Jacksonie Muirze. Ceci�y przysuwa si� do niego. - Och, Devonie. Mo�e za bardzo nabili�my ci g�ow� ty- mi naszymi opowie�ciami. Nasze duchy nie s� gro�ne. Bar- dzo szybko si� do nich przyzwyczaisz. Wtapiaj� si� w t�o, jak wyblak�a tapeta. - Wyci�ga r�ce i zarzuca mu ramiona na szyj�, przyci�gaj�c go do siebie. - Dzisiaj w pizzerii by- �e� taki m�ski. Ca�uj� si�. Ko� r�y i smaga boki ogonem. Devon puszcza Ceci�y i delikatnie uwalnia si� z jej obj��. - Ceci�y - m�wi - bardzo ci� lubi�. Jednak odk�d tu przyjecha�em, wci�� widz� duchy - musz� si� dowiedzie�, co si� tu dzieje. - O czym ty m�wisz? Wzdycha. -135- - W porz�dku. Spr�buj� ci co� pokaza�. Nie wiem, czy mi si� uda, ale zamierzam spr�bowa�. Ona patrzy na niego ze zdziwieniem. Devon zamyka oczy i koncentruje si�. Kiedy�, aby zro- bi� wra�enie na Suze, pr�bowa� podnie�� volkswagena. Nie uda�o si�. Teraz jednak nie chce robi� wra�enia na Ceci�y, ale zyska� w niej sojusznika, kt�rego potrzebuje, aby sku- tecznie walczy� z tym czym�, co grozi jemu i by� mo�e ma- �emu Alexandrowi. Wyobra�a sobie drzwi stajni. S� otwarte na o�cie�, tak jak je zostawi�. Koncentruje si� na nich i... Drzwi zamykaj� si� z trzaskiem. - Ooo! - m�wi Ceci�y. - Jak to zrobi�e�? - Ja po prostu... robi� takie rzeczy - odpowiada Devon i zaraz dodaje: - Czasami. Dziewczyna patrzy na niego z podziwem. - Zr�b jeszcze co�. - Nie wiem, czy mi si� uda. - To sk�d mam wiedzie�, �e to nie wiatr? Wzdycha. Rozgl�da si�. Jego spojrzenie pada na wierz- chowca Ceci�y. Koncentruje si�