- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Obrany z łusek czosnek, umytą nać" pietruszki i liście selera drobno posiekać, przyprawić solą i pieprzem, dodać oliwę (zostawić łyżkę oliwy) i sok z cytryny; wszystko...
- Gdy zapytali chłopca, czy mogą coś dla niego zrobić, Francisco Javier Fumero zapytał ich z kolei, czy może zostawić sobie strzelbę, bo jak dorośnie, to chciałby zostać...
- Wieści o tym, że żyje gdzieś w górach Arkadii syn Kresfonta, prawy następca tronu, krążyły między ludem Messenii i w końcu doszły do uszu Po-lifonta...
- Wydało się w końcu, że Nobby stosował pewien podstęp, narzucając worek na kurzy łeb tak, że "kurczak milkł o pomocy bez kłopotów" albo w każdym razie - bez hałasu...
- Kiedy, przestępując fragmenty zwalonych skał i starając się w miarę możności omijać z daleka gigantyczne, pokruszone, naszpikowane otworami ściany, dotarliśmy w końcu...
- Pytał o zwykłą rzecz, a mianowicie: „Standing, czy tu jesteś?” Pukał szybko, korzystając z faktu, że dozorca był w drugim końcu korytarza, w którym znajdowały się cele...
- Zimowe dni są krótkie i nie zostawiają wiele czasu na długą jazdę, w związku z czym chciałem wyruszyć jak najwcześniej i odpowiednio wcześnie też znaleźć się w łóżku...
- Szwejk przyłączył się tedy na końcu kolumny do sanitariuszy i wygodnie jechał na dwukółce, aż dojechali wreszcie na miejsce wyznaczone na odpoczynek, gdzie żołnierze...
- Uznałem w końcu, że najlepiej dla mnie będzie, jeśli wsiądę w samochód i wyjadę, skoro słońce tylko zajdzie...
- Zostawiasz ją samą? - Nie, mieszka z nami moja mama i Rory zostaje pod jej opieką...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Z tej to sztuczki Wielki Sułtan, który opodal używał przechadzki, uśmiał się do rozpuku. Wkrótce potem Rosja zawarła pokój z Turkami, zostałem- wypuszczony z niewoli i wraz z innymi jeńcami odesłany do Petersburga. Wziąłem abszyt4 z wojska i opuściłem Rosję w czasie wielkiego spisku, kiedy to nieletni car wraz z ojcem, matką, księciem brunszwickim, marszałkiem Münchem i wielu innymi został na Sybir wysłany. W całej Europie wtedy ścisnęły tak ostre mrozy 5 że i słońce od nich ucierpiało i po dziś dzień jeszcze słabuje. W powrotnej drodze do mego kraju rodzinnego doznałem niemałych przykrości, większych, niż gdym do Rosji podróżował. Ponieważ mój litewski rumak pozostał był w Turcji, zmuszony byłem powracać karocą pocztową. Zdarzyło sję, że jechaliśmy po wąskiej drodze, obsadzonej wysokimi cierniowymi krzakami, zwróciłem więc pocztylionowi uwagę, że powinien trąbić na rogu swoją pobudkę, aby się na tym wąskim trakcie z jakimś, z przeciwnej strony nadjeżdżającym pojazdem, nie zderzyć. Chłopak wzniósł róg do ust i zadął weń ze wszystkich sił, ale na nic poszedł cały jego trud: ani jeden dźwięk — rzecz nie do pojęcia — nie wydobył się z rogu! Było to prawdziwe nieszczęście, gdyż rzeczywiście wnet nadjechał z przeciwnej strony powóz. Nie mogliśmy się już niestety z nim wyminąć i wpadliśmy na siebie. Nie bacząc jednak na nic, wyskoczyłem i, wyprzągłszy najsampierw konie, pochwyciłem karocę wraz z jej czterema kołami i tobołami podróżnymi na ramiona, po czym dałem z nią susa poprzez rów i przydrożne cierniowe krzaki, na pięć stóp mniej więcej wysokie — wprost na pole! Nie była to zaiste drobnostka, zważywszy ciężar karocy. Gdy obcy pojazd potoczył się dalej, skoczyłem z powrotem na drogę, podbiegłem do naszych koni, chwyciłem każdego z nich pod jedno ramię i podobnym sposobem — dwukrotnym skokiem tam i z powrotem — powróciłem z nimi na miejsce. Po czym rozkazałem pocztylionowi zaprząc i zajechałem szczęśliwie do gospody. Dodać trzeba, iż jeden z koni, wielce rączy cztero-latek, dopuścił się przy tej okazji pewnej zdrożności: parskał i wierzgał tak, iż w gwałtownym wstrząsie wymknęło mu się coś nieprzystojnie. Ukróciłem jednak jego humory wsadziwszy obie jego tylne nogi w kieszeń mego kabata. W gospodzie przyszliśmy wkrótce wszyscy do sił po naszych przygodach. Pocztylion zawiesił róg na ścianie opodal kuchennego ogniska, ja zaś usiadłem naprzeciw niego. A teraz — posłuchajcie, panowie, co się stało! Z nagła zabrzmiało: Tra-ra! Tra-ra-ra! — Otworzyliśmy oczy szeroko i nagle pojęliśmy, w czym rzecz: pocztylion wtedy nie mógł wydobyć ze swego rogu ani jednego dźwięku, te bowiem zamarzły w rogu, a teraz, tając po trochu, wydobywały się zeń jasne i czyste, ku niemałej chwale pocztyliona. Poczciwa dusza bawił nas teraz przez czas dłuższy, nie przykładając nawet rogu do gęby, piękną muzyką. Usłyszeliśmy tedy marsz pruski i „Ach, bez miłości i bez wina...", „Gdy legnę na całunie", „Był tu u nas kum Michał, gdy słoneczko zaszło" — i wiele innych śpiewek, a nawet i pieśń wieczorną: „Usnął już bór...", co zakończyło ten odtajały koncert, a także kończy opowieść o mojej rosyjskiej podróży. Niektórzy podróżni widzą niekiedy więcej niż to, co — rzecz ściśle biorąc — naprawdę istnieje. Nie dziwcie się więc, gdy poniektórzy słuchacze czy czytelnicy skłaniać się będą ku niejakim wątpliwościom. Gdyby zaś ktoś z tej zacnej kompanii wątpił w moją prawdomówność, żałuję go serdecznie, tudzież proszę, aby się oddalił, nim prawić zacznę o moich żeglarskich przygodach. Te są bowiem jeszcze bardziej niezwykłe, choć równie prawdziwe. Pierwsza przygoda morska Pierwszą moją w życiu podróżą była podróż morska: wybrałem się w nią na długo przed podróżą do Rosji, o której opowiedziałem wam co nieco ciekawostek. Jeszcze wtedy, jak zwykł dowcipkować mój wuj, czarnowłosy brodacz, pułkownik huzarów, byłem niewypierzony i trudno było orzec, czy jasny meszek na mojej twarzy to puszek rosnących piórek, czy kiełkująca broda, gdy już marzeniem mego serca były podróże