- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Gdy brat Aleksandra, wielki książę Andrzej, zbiegł z kraju w roku 1252, po tym jak jego wojska zostały rozgromione przez oddziały mongolskie przysłane z Saraju, Batu--chan...
- Książę przyjął go nader przyjaźnie i wydał tegoż dnia obiad na jego przyjęcie, na który zaprosił młodych panów i szlachetnych rycerzy...
- Wypadała droga oznaczona do Łęczycy tak, iż mało i niewiele znaczących osad dotykała; idąc nie zamieszkanymi stronami - książę chciał może uniknąć grabieży, którą prawem...
- Krąg zainteresowań Tzetzesa był wprost niezmierzony, a wiele jego prac powstawało w pośpiechu i bez należytego dostępu do książek...
- Nieco udobruchany, John wręczył jej parę książek, po czym przeprosił, tłumacząc, że musi iść na dół, do laboratorium serologii...
- Ale co do książek i pism prawniczych, to nienawidziłem ich teraz z całej duszy i chciałem to sobie głośno powiedzieć...
- Książę Henryk zapewne nie przeczuwał, że po rozstaniu z Gertrudą nastąpi wnet drugie, nierównie boleśniejsze...
- Książę Szczery w moim umyśle zachowywał całkowitą ciszę; czekał, obserwował, zyskiwał informacje...
- „Najczcigodniejszy Cesarzu oraz wy znakomici książęta i łaskawi panowie — rozpoczął swoje przemówienie...
- Szczegółowym przedmiotem polityki społeczne/ staje sic wiec po raz pierwszy kwestia społeczna, rozumiana jako zadanie zapewnienia nowożytnemu 4 Nowa encyklopedia...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Kryłoś może poszczycić się także Muzeum Historii Halicza, które mie- ści się w dawnym pałacyku należącym do metropolitów unickich (XVIII - XIX w.), a wzniesionym na miejscu średniowiecznych rezydencji wschodnich metropolitów halickich z wykorzystaniem budulca ze zrujnowanej cerkwi św. liii (XII - XIII w.). W muzeum eksponowane są znaleziska archeologiczne i makiety ruskiego Halicza. Drugim obiektem muzealnym jest zajmujący 4,5 ha skansen (Muzeum Architektury i Kultury Materialnej Podkarpacia) - znajdziemy tu przykłady budownictwa z obszaru Opola, Bojkowszczyzny, Huculszczy-zny i Pokucia. 3 km na zachód od obecnego Halicza, przy drodze na Stryj, w wiosce SZEWCZENKOWE (LUeeneHKoee), znajduje się najładniejszy obiekt całego rezerwatu, perełka architektury halickiej - cerkiew św. Pantalejmona. Została zbudowana na szczy- 196 jednak własne obwarowania. Po zajęciu ziemi halickiej przez wojska polskie cerkiew została zamieniona na kościół pw. św. Stanisława, a od 1596 r. opiekowali się nią zakonnicy reguły św. Franciszka. Około 1611 r. ukończono przebudowę świątyni, nadając jej rysy barokowej bazyliki. Obok wybudowano klasztor, zachowany w fundamentach, a całość otoczono wałem, w którym do wnętrza prowadziła bra-ma-dzwonnica. Wokół klasztoru Franciszkanów wyrosło osiedle nazywane, od patrona kościoła, Świętym Stani-sławem (dzisiejsze Szewczenkowe). Kompleks odnowiony był w latach 20. i 60 - 80. XX w. Po ustanowieniu wolnej Ukrainy został zrekonstruowany (do 1998 r.) i ponownie konsekrowany jako cerkiew greckokatolicka. Warto obejść bryłę świątyni i obejrzeć ślady po licznych przebudowach tego niezwykłego zabytku. Swoistymi znakami upływającego czasu są pochodzące z różnych epok liczne, wielojęzyczne graffiti zachowane na zewnętrznych ścianach. Pomiędzy Szewczenkowem a Haliczem, na wysokim brzegu Dnie-stru zachowała się wielka rzadkość na Ukrainie - cmentarz karaimski (żeby zobaczyć drugi taki, trzeba jechać na Krym). Najstarszy z 50 ocalałych nagrobków pochodzi z XVII w. Ukraińcy twierdzą, iż Karaimi w Haliczu pojawili się w XIII w., starsza literatura polska mówi o sprowadzeniu ści. Po naiicKiej Kenesie i^swiątym Ka-~ raimskiej), zburzonej w 1985 r., pozostała tylko nazwa ulicy, przy której stała - ul. Karaimska. Teraz podążamy do trzeciego, po Lwowie i Tarnopolu, największego miasta opisanego w naszym przewodniku. Jest nim leżące na przedgórzu Karpat, nad Bystrzycą Solotwińską i Bystrzycą Nadwórniańską (dorzecze Dniestru) - miasto obwodowe Iwa-no-Frankowsk (łBaH czyli dawny Stanislawów. STANISŁAWÓW (I wano-Fran kowsk) - łBaHO-OpaHKJBCbK Historia miasta Początki Stanisławowa sięgają lat 1650 - 62, kiedy to w miejscu dawnej wsi Zabłotowo, położonej na niewielkim wzniesieniu - 256 m n.p.m. -Andrzej Potocki (zm. 1691) wybudował ufortyfikowane miasto. Zostało ono nazwane Stanisławowem na cześć 12-letniego syna Andrzeja Potockiego - Stanisława (poległego pod Wiedniem w 1683 r.). W 1663 r. forteca stanisławowska wraz z przysiółkami otrzymała przywilej miejski oparty na prawie magdeburskim — m.in. zezwolenie na odprawianie cotygodniowych targów oraz urządzenie dorocznych jarmarków. W tym czasie istniał wości Potockiego swego kościółka dorobili się w tym czasie również katoliccy Ormianie, a własnej cerkwi i szkoły - prawosławni. W 1669 r. Potocki założył w mieście szkołę - tzw. kolonię akademicką pod auspicjami Akademii Krakowskiej, którą później przejęli jezuici (sprowadzeni w 1713 r.). Od 1672 r., czyli od chwili upadku Kamieńca Podolskiego, forteca stanisławowska razem z pobliskim Haliczem przejęła na siebie ciężar obrony połu-dniowo-wschodnich granic Rzeczypospolitej. Turcy już w 1676 r. oblegali mury Stanisławowa, który obronił się, ale kosztem wielkich zniszczeń, stąd decyzja sejmu warszawskiego z 1677 r. o zwolnieniu go z podatków. W latach 1679 - 82 pod kierunkiem Karola Benoego odnowiono i umocniono nadwerężone fortyfikacje. Sta-nisławów na sejmikach halickich bywa nazywany głową całego Pokucia. Na początku XVIII w. w mieście funkcjonowały dwa magistraty z obieralnymi wójtami - polski i ormiański oraz ka-hał żydowski. W 1769 r. Ormianie, korzystając z dogodnych warunków, jakie zaoferowały im władze austriackie, opuszczają Stanisławów i przenoszą się za Karpaty. W 1691 r