They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Linki

an image

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Do zasadniczego konfliktu między nimi doszło latem 1991 r. Władze centralne ZSRR, pod kierownictwem Gorbaczowa, opracowały projekt nowej konstytucji, który przewidywał przekształcenie ZSRR w konfederację. Koncepcja ta nie odpowiadała ani Jelcynowi, ani prezydentowi Ukrainy, L. Krawczukowi. Występowało przeciw niej również wielu czołowych przywódców partii i rządu. Przeprowadzono w tej kwestii referendum, które nie dało jasnej odpowiedzi na postawione pytania. Toczyły się ostre spory. W sierpniu, w czasie poufnej narady w Nowo Ogariewskoje wypracowano ostatecznie koncepcję przekształcenia państwa w luźną federację republik. Tekst miał być oficjalnie podpisany 20 VIII 1991 r. Gorbaczow wyjechał na urlop nad Morze Czarne. Tymczasem w dzień poprzedzający podpisanie dokumentu zorganizowano pucz. Na jego czele stanęło wielu polityków, z wiceprezydentem Gienadijem Janajewem i premierem Walentinem Pawłowem na czele. Pucz miał na celu powstrzymanie procesu likwidowania ZSRR oraz obrony jedności i całości państwa. Spiskowcy internowali Gorbaczowa, ale liczyli, że po zastanowieniu się poprze on ich stanowisko. Przejawili brak zdecydowania. Na czele sił zwalczających pucz stanął B. Jelcyn. W ciągu 3 dni (19-21 sierpnia) rebelia została stłumiona, a spiskowcy zostali aresztowani. Gorbaczow wrócił do Moskwy, ale do końca nie mógł uwolnić się od podejrzeń, iż po cichu sympatyzował ze spiskowcami. Nigdy nie cieszył się specjalną popularnością, ale od 19 sierpnia stał się wręcz niepopularny. Odwrotnie było z Jelcynem. Popularność jego jeszcze bardziej wzrosła. Przestał się liczyć z prezydentem Związku, który formalnie jeszcze istniał. Pucz spowodował skutki odwrotne od zamierzonych. Do sierpnia 1991 r. różne republiki zgłaszały deklaracje niepodległości, ale z wyjątkiem państw nadbałtyckich i zakaukaskich miały one charakter ograniczony. Chodziło w nich o uzyskanie większej samodzielności w łonie tak czy inaczej pojętego wspólnego państwa. Pucz sierpniowy spowodował masowe wystąpienia ze związku. Deklaracje takie zgłaszały kolejno: Ukraina 24, Białoruś 25, Mołdawia 27, Uzbekistan i Kirgistan 31 sierpnia, Tadżykistan 9, Armenia 23 września, Azerbejdżan 18, Turkmenistan 27 października. ZSRR stał się nazwą pustą i bez treści. Prezydent Gorbaczow reprezentował to nie istniejące już faktycznie państwo na forum międzynarodowym. W kraju nie miał on już żadnej władzy. KPZR po puczu Janajewa zdelegalizowano, a Gorbaczow musiał fakt ten uznać. Jesienią 1991 r. próbował on wynegocjować nowy projekt układu związkowego. Jednak większość kontrahentów nie chciała pozostać w związku z Rosją. Dopiero w początku grudnia przekonano prezydenta Ukrainy, L. Krawczuka, do zachowania luźnej formy współpracy z Rosją. Za współpracą taką opowiadała się też Białoruś. W dniach 7-8 XII 1991 r. z inicjatywy Krawczuka w Białowieży spotkali się prezydenci: Białorusi - Stanisław Suszkiewicz, Rosji - Borys Jelcyn i Ukrainy - Leonid Krawczuk. Uznali, że utworzony w 1922 r. ZSRR już nie istnieje jako podmiot prawa międzynarodowego i powołali do życia Wspólnotę Niepodległych Państw (WNP). Obejmowała ona początkowo tylko trzy wyżej wymienione republiki: Białoruś, Rosję i Ukrainę. Później stopniowo przyłączyły się do niej inne republiki. Gorbaczow utracił pełnione dotąd funkcje i przestał odgrywać poważniejszą rolę. Część komunistów nie pogodziła się z rozwiązaniem partii i państwa i próbowała kontynuować działalność. Trudno było określić zasięg ich wpływów. Formalnym spadkobiercą ZSRR została Federacja Rosyjska, która przejęła miejsce ZSRR w Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Prezydent Federacji, B. Jelcyn, uzyskał uznanie na forum międzynarodowym. Nagły rozpad ZSRR zaskoczył wielu polityków i futurologów. Politycy amerykańscy i zachodnioniemieccy zmierzali do zdemokratyzowania i zliberalizowania ZSRR, ale nie do jego likwidacji. Rozpad ZSRR przekreślił skutki przegranej przez Niemcy i wygranej przez ZSRR II wojny światowej. Świat wracał jak gdyby do sytuacji sprzed I wojny światowej. ONZ w procesach tych nie odegrała ważniejszej roli. Sekretarzem Generalnym tej organizacji w latach 1982-1991 był polityk peruwiański, Javier Perez de Cuellar (ur. 1920). 592   11) 21) 31) 41. l1 .1 .1 .1 .1 .1 rI.A.1.a  CZĘŚĆ VI OSTATNIA DEKADA XX WIEKU (1991-2000) I. ŚWIAT WOBEC ROZPADU ZSRR 1. Stany Zjednoczone Rozpad bloku państw socjalistycznych i rozwiązanie ZSRR uznano powszechnie za jednoznaczne zwycięstwo Stanów Zjednoczonych. Prezydent USA, G. Bush, uznany został za przywódcę w skali globalnej w świecie. Stany Zjednoczone stanowiły potęgę ekonomiczną i polityczną. Powstały w końcu XVIII wieku i stanowiły państwo federalne. Liczba stanów wzrosła do 50. Obok nich występował samodzielny dystrykt Kolumbia ze stolicą kraju Waszyngtonem. Poszczególne stany rządziły się samodzielnie. Władze federalne miały ograniczony charakter. Zajmowały się głównie polityką zagraniczną i obronną. Rola ich rosła w czasie wojen. Malała natomiast w czasie pokoju. Zależała ona od umiejętnej współpracy władzy wykonawczej z ustawodawczą. Władzę ustawodawczą stanowił Kongres, składający się z dwóch izb: Izby Reprezentantów i Senatu. Izba Reprezentantów pochodziła z wyborów powszechnych. W skład Senatu wchodzili przedstawiciele stanów. Senatorowie i członkowie Izby Reprezentantów wybierani byli na 4 lata, ale skład izb zmieniał się co dwa lata. Władzę wykonawczą reprezentował prezydent z rządem