- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- W starym roku nieraz zdarzaBo mu si nie wraca na weekend, ale dopiero teraz zadaBam sobie pytanie, kto pracuje w wolne dni? Wykorzystywani pracownicy supermarketów, ksi|a, dziwki, pracoholicy i niewierni m|owie
- Wkrótce kazał przysłać do pracowni parę skrzynek koniaku i przekonał się, że Cotelle nie gardzi kieliszkiem od czasu do czasu "jako antidotum przeciwko jesiennej...
- Ze Stanleya Rifkina, współpracownika banku, zmienił się w Mike’a Hansena — pracownika Wydziału Międzynarodowego banku...
- Otóż chcę ci powiedzieć jedno: będziesz spał na il/iobie okrętu, pracował ciężko, odzywał się grzecznie i przestrzegał trzeźwości, dopóki ci nie wydam...
- Wprowadzenie regulaminu pracy jest obowiązkowe, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 20 pracowników, a sprawy objęte jego treścią nie są regulowane postanowieniami...
- A zarobek? Przeciętnie trzydzieści, pięćdziesiąt groszy dziennie, a gdy pracowali od rana do nocy, mogli zarobić nawet osiemdziesiąt gorszy...
- Teraz jednak miała stać naga na środku pracowni jak akt ponad którym on panowałby wzrokiem oraz pędzlem...
- To obserwatorium! Szkoda, że nie towarzyszy mu Rain: astronom mógłby pozazdrościć uczonym, którzy kiedyś tu pracowali...
- – Człowiecze, nie blaguj? – Może spróbujemy? – Dziękuję, mam dość tego, co było! Muszę zresztą pracować...
- Z odległości kilkuset kilometrów Ziemia wyglądała pusto, przeraźliwie pusto, jakby życie dopiero się na niej rodziło, słabym nalotem zieleni znacząc jej cieplejsze obszary...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Rzuciłem się na drzwi Barnesa, ale były zamknięte, - Gdzie Barnes? - zapytałem. - Czy mógłby się pan najpierw przedstawić? - zapytała zimno, ale uprzejmie. Popatrzyłem na jej plecy. Były wybrzuszone. Przecież ona była tutaj, kiedy zabiłem Barnesa. Złapałem ją za ręce i podniosłem jej sweter. Nie mogłem się mylić. Po raz drugi patrzyłem na to ohydne stworzenie. Miałem ochotę zwymiotować. Sekretarka zdołała się wyrwać i próbowała mnie uderzyć. Mocnym ciosem w plecy pozbawiłem ją przytomności. Na wszelki wypadek uderzyłem jeszcze w brzuch. Wtedy obróciłem ciało i ściągnąłem ubranie. - Jarvis! - krzyknąłem - fotografuj! Ten idiota zamiast podejść klęczał pochylony przy sprzęcie. - Nic z tego - powiedział, kiedy wreszcie się wyprostował przewód pękł. - Zrób coś, szybko. W tym momencie dostrzegłem jak kobieta, która stała w rogu pokoju, celuje prosto w sprzęt. Strzeliłem do niej w tym samym momencie co Davidson. Trafiliśmy ją obaj. Wtedy jak na komendę, na Davidsona rzuciło się sześć innych pracownic. Te na szczęście nie miały broni, tylko przewagę liczebną. Odepchnąłem ciało sekretarki i strzelałem, gdzie popadło. Nagle poczułem, że ktoś stoi za mną i odwróciłem się. To był Barnes - "Barnes numer dwa". Nie zastanawiając się, strzeliłem mu prosto w piersi. Chciałem zabić także pasożyta. Było oczywiste, że tam jest. Darvidson radził sobie nieźle z napastniczkami. Jedna z dziewczyn próbowała jeszcze z nim walczyć. Strzelił jej prosto w twarz. Padł następny strzał, tym razem kula przeleciała mi koło głowy. Obróciłem się i zrozumiałem dlaczego strzelał. - Dzięki! - krzyknąłem - a teraz wynośmy się stąd. Jarvis, chodź! Wpadliśmy do wciąż otwartej windy. W biegu złapałem sekretarkę i wciągnąłem ją za sobą. Zamknąłem drzwi i ruszyliśmy. Davidson był roztrzęsiony, a Jarvis trupio blady. - Przywołuję was do porządku - zirytowałem się. - Nie zabijaliście ludzi! To były te potwory. Takie jak ten... - uniosłem ciało dziewczyny, żeby im pokazać pasożyta i oniemiałem. Mój jedyny okaz zniknął. Musiał zwiać podczas zamieszania, zostawiając jedynie martwe ciało dziewczyny. - Jarvis - zapytałem - czy widziałeś to? Jarvis potrząsnął głową i nic nie powiedział. Davidson też milczał. Plecy kobiety były pokryte czerwoną wysypką, jakby śladami po ukłuciach szpilkami. Opuściłem jej sweter i położyłem ciało na podłodze. Wciąż była nieprzytomna. Wychodząc zostawiliśmy ją w korytarzu. Prawdopodobnie jeszcze nikt nie wiedział, co się stało na górze, bo spokojnie wyszliśmy na ulicę. Samochód stał na miejscu, tylko jakiś policjant wypisywał nam mandat. - Tutaj nie można parkować - powiedział potępiająco. - Przepraszam - odpowiedziałem i podpisałem kwit. Pośpiesznie wsiedliśmy do wozu i ruszyliśmy. Mandat wyrzuciłem przez okno. Zmieniłem tablice rejestracyjne i numer licencji, kiedy byliśmy w bezpiecznej odległości poza ich zasięgiem. Starzec pomyślał o wszystkim. Chciałem zdać mu raport zaraz po powrocie, ale przerwał mi i kazał zameldować się w biurze. Była tam Mary. Pozwolił mi opowiedzieć co się stało. - Ile z tego udało się wam zobaczyć? - Łączność została przerwana, po rozbiciu bramy wjazdowej do Des Moines - poinformował mnie spokojnie. - Prezydent raczej nie był poruszony tym, co zobaczył. - Przypuszczam. - Kazał mi cię zwolnić. Zesztywniałem, mogłem złożyć wymówienie, ale nie byłem przygotowany na wyrzucenie. - Dobrze - szepnąłem zrezygnowany. - Co ty mówisz? - zdenerwował się Starzec. - Powiedziałem mu, że może wyrzucić mnie, ale nie zwalniać moich podwładnych. Jesteś nieudolnym głupcem, ale teraz nie zrezygnuję z ciebie. Jesteś mi potrzebny. - Dzięki. Mary nerwowo przechadzała się po pokoju. Próbowałem uchwycić jej spojrzenie, ale nie patrzyła w moim kierunku. Nagle zatrzymała się obok Jarvisa i dała Starcowi ten sam sygnał. Zrozumiałem szybciej niż pozostali. Uderzyłem Jarvisa pistoletem w skroń, jego ciało osunęło się bezwładnie. - Odsuń się Davidson! - krzyknął Starzec i wymierzył broń w pierś Davidsona. - Mary, co z resztą? - Są w porządku. - Sam też? - Tak. Starzec zastanawiał się. Obserwował mnie i Davidsona. Nigdy nie czułem się tak bliski śmierci. - Obydwaj ściągajcie koszule! - rzucił surowo. Zrobiliśmy to, by go przekonać, że Mary się nie myliła. - Teraz załóżcie rękawiczki! Obróciliśmy Jarvisona na brzuch i bardzo ostrożnie rozcięliśmy na nim ubranie. Mieliśmy niezbity dowód. ROZDZIAŁ SZÓSTY Znowu zrobiło mi się niedobrze. Uświadomiłem sobie, że ten potwór podróżował z Iowa tuż obok mnie. Nie mogłem tego znieść. Nie jestem zbyt delikatny. W Moskwie przynajmniej raz na tydzień ukrywałem się w kanałach. Ale nic dotychczas nie zrobiło na mnie takiego wrażenia. - Może jeszcze ciągle możemy go uratować - powiedziałem i odetchnąłem głęboko. Jednak nie wydawało mi się to możliwe. Byłem przekonany, że każdy opanowany przez potwora musi umrzeć, gdyż jest zupełnie stracony. Chyba miałem zabobonne przeświadczenie, że one pożerają duszę. - Zapomnij o Jandsie - rozkazał Starzec. - Ale... - Powiedziałem ci! Nawet jeśli mógłbyś go uratować, to nie miałoby to znaczenia. Dla nikogo... - Zamyślił się. Zrozumiałem o czym mówił, dlatego więcej nie pytałem. Zasada, w myśl której jednostka jest najważniejsza, nie pozwalała nam użyć Jarvisa jako królika doświadczalnego. Nie wiem tylko, czy zrozumieliby to ludzie mieszkający w tym kraju. Pomyślałem sobie, że sam przed sobą się usprawiedliwiam. Ale naprawdę lubiłem Jarvisa. Starzec przeszedł ostrożnie obok nieprzytomnego agenta i stanął obok Mary. - Połącz mnie z Prezydentem, użyj tajnego kodu. Mary podeszła do biurka. Słyszałem jak mówiła, ale całą moją uwagę wciąż skupiał pasożyt. Cały czas pulsował. - Nie mogę się z nim połączyć. Jego asystent jest na ekranie. - Który? - zapytał Starzec. - McDonough. Na naszych twarzach pojawił się grymas niesmaku. McDonough był inteligentnym i ogólnie lubianym człowiekiem, od kiedy przestał być włamywaczem. Prezydent traktuje go jak kozła ofiarnego