- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- W starym roku nieraz zdarzaBo mu si nie wraca na weekend, ale dopiero teraz zadaBam sobie pytanie, kto pracuje w wolne dni? Wykorzystywani pracownicy supermarketów, ksi|a, dziwki, pracoholicy i niewierni m|owie
- Wkrótce kazał przysłać do pracowni parę skrzynek koniaku i przekonał się, że Cotelle nie gardzi kieliszkiem od czasu do czasu "jako antidotum przeciwko jesiennej...
- Ze Stanleya Rifkina, współpracownika banku, zmienił się w Mike’a Hansena — pracownika Wydziału Międzynarodowego banku...
- Otóż chcę ci powiedzieć jedno: będziesz spał na il/iobie okrętu, pracował ciężko, odzywał się grzecznie i przestrzegał trzeźwości, dopóki ci nie wydam...
- Wprowadzenie regulaminu pracy jest obowiązkowe, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 20 pracowników, a sprawy objęte jego treścią nie są regulowane postanowieniami...
- A zarobek? Przeciętnie trzydzieści, pięćdziesiąt groszy dziennie, a gdy pracowali od rana do nocy, mogli zarobić nawet osiemdziesiąt gorszy...
- Teraz jednak miała stać naga na środku pracowni jak akt ponad którym on panowałby wzrokiem oraz pędzlem...
- To obserwatorium! Szkoda, że nie towarzyszy mu Rain: astronom mógłby pozazdrościć uczonym, którzy kiedyś tu pracowali...
- – Człowiecze, nie blaguj? – Może spróbujemy? – Dziękuję, mam dość tego, co było! Muszę zresztą pracować...
- Oficer intendentury, dziki wielkiej pracowito[ci i zdyscyplinowaniu awansowaB na generaBa i wszedB do elity spoBecznej
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
3. Stosowania zróżnicowanego przelicznika w stosunku do niektórych kategorii osób niepełnosprawnych przy obliczaniu wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Niektóre osoby z określonym rodzajem niepełno sprawności liczone są podwójnie. 4. Zakresu stosowania wskaźnika. W niektórych krajach wskaźnik ten dotyczy wszystkich sektorów gospodarki, a w innych tylko sektora prywat nego lub uspołecznionego. W Belgii i Irlandii wskaźnik ten stosowany jest tylko w odniesieniu do sektora publicznego. W sektorze prywatnym obo wiązuje zasada prawa do pracy i uznanie dyskryminacji w zatrudnieniu za nielegalną. 5. Formy wskaźnika. We wszystkich państwach, z wyjątkiem jednego, jest to wskaźnik procentowy. W Belgii ma on natomiast formę liczbową. Obo wiązek zatrudniania został ustalony w konkretnej liczbie pracowników niepełnosprawnych dla danej branży i administracji państwowej. Jedne systemy nakładają obowiązek zatrudniania osób niepełnosprawnych bez określenia żadnych sankcji w stosunku do zakładu pracy nie realizującego go, inne - nakładają na nie sankcje w postaci odpowiednich wpłat na specjalne fundusze lub do skarbu państwa. Z kolei przeznaczane są na rozwój rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Również w tym przypadku nakładane sankcje są bardzo zróżnicowane, od sum zryczałtowanych za każde nieobsadzone stanowisko, do bardziej skomplikowanych wyliczeń w oparciu o przyjęte kryteria. Motywy, jakie przyświecały poszczególnym państwom przy jego wprowadzaniu, były różne. Obok podstawowego motywu, jakim jest oczywiście stworzenie możliwości osobom niepełnosprawnym zatrudnienia w zwykłym środowisku pracy, istniały również takie, jak: 1. Równomierne ponoszenie kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych przez wszystkie zakłady pracy, np. w Niemczech. Zakłady, które tego 231 obowiązku nie realizują muszą dokonywać wpłat na fundusz wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych. 2. Zmniejszenie liczby rentobiorców, np. w Holandii. Zakłady pracy za trudniają nadal pracowników, którzy stali się osobami niepełnosprawnymi w okresie zatrudnienia, nie przechodząc na rentę. Również rentobiorcy, podejmujący zatrudnienie, rezygnują z renty w całości lub z jej części w przypadku podjęcia zatrudnienia. 3. Zwiększenie przejścia liczby osób niepełnosprawnych zatrudnionych w zakładach pracy chronionej do zwykłych zakładów pracy, np. we Fran cji i w Holandii. 4. Nawiązywanie współpracy między zwykłymi zakładami pracy a za kładami pracy chronionej. W Austrii, Francji i Niemczech ustalony wskaź nik zatrudnienia osób niepełnosprawnych może być realizowany również przez zlecenie wykonywania prac zakładom pracy chronionej. W ten spo sób zakłady te mają zagwarantowaną pracę. Może to też stwarzać okazję do przyjmowania do pracy pracowników zakładów pracy chronionej przez zakłady zlecające. Dane statystyczne wykazują jednak, że ustalony wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawny w żadnym z państw członkowskich UE nie został w pełni osiągnięty. Najwyższy wskaźnik realizacji osiągnęły Niemcy. Obok ustanawiania odpowiedniego procentowego wskaźnika w dwóch państwach istnieje drugi rodzaj ingerencji państwa w rynek pracy, celem zagwarantowania osobom niepełnosprawnym zatrudnienia w zwykłych zakładach pracy. Jest to rezerwowanie pewnych zawodów i stanowisk pracy dla osób niepełnosprawnych. Ma to miejsce w Grecji i we Włoszech. Do 1995 r. rezerwowanie takie istniało także w Wielkiej Brytanii. 18.3.3. Prawo do pracy i zakaz dyskryminacji w zatrudnieniu osób niepełnosprawnych Od lat 60-tych obserwuje się w państwach członkowskich UE zwiększającą się akceptację prawa osób niepełnosprawnych do pracy w ogóle i prawa do zatrudnienia w zwykłych zakładach pracy w szczególności. Związane to jest - jak już zaznaczono - z ruchami społecznymi, podejmującymi walkę z dyskryminacją, w tym również w zatrudnieniu oraz walką do ustawodawstwo anty dyskryminacyjne. W związku z tym niektóre państwa 232 oparły zatrudnienie osób niepełnosprawnych na prawie do pracy i zakazie dyskryminacji. Są to państwa, które nie wprowadziły obligatoryjnego systemu. Należy do nich 5 pozostałych państw, a mianowicie: Dania, Finlandia, Portugalia, Szwecja i Wielka Brytania. Państwa te starają się stymulować zatrudnienie osób niepełnosprawnych przez uświadamianie pracodawców o obowiązku solidarności z osobami niepełnosprawnymi oraz konieczności przyjścia z pomocą państwu w rozwiązaniu problemu bezrobocia wśród nich. Innym czynnikiem stymulującym zatrudnienie osób niepełnosprawnych jest stosowanie różnych odpowiednich zachęt materialnych dla pracodawców i pracowników niepełnosprawnych. W tych systemach duży nacisk kładzie się na przygotowanie osób niepełnosprawnych do pracy i zapewnienie im wysokich kwalifikacji zawodowych, aby mogli pomyślnie konkurować na rynku pracy z pracownikami pełnosprawnymi. W związku z tym zapewnia się osobom niepełnosprawnych wysoki poziom usług rehabilitacyjnych, szkolenia i kształcenia zawodowego oraz potrzebny specjalny sprzęt. Pod koniec 2003 r