ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Linki

an image

Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.

Wojna paŸdziernikowa ożywiła nadzieje na zmianę sytuacji za pomocš siły, toteż na terenach okupowanych po raz pierwszy od czterech lat wybuchły bomby. Tamtejsza młodzież pokazywała, że bardziej wierzy w skutecznoœć oręża, niż w zdolnoœci negocjacyjne Sadata czy króla Jordanii, Husaj-na. Natomiast Jasir Arafat starał się poprawić swój wizerunek splamionego krwiš terrorysty, toteż coraz częœciej mówił o „demokratycznym, œwieckim" państwie palestyńskim, ale przed prasš arabskš nie ukrywał, że osadnicy przybyli do Palestyny po „syjonistycznej inwazji" 287 Bliskowschodnie mocarstwo (1967-1982) zostanš z niej usunięci. Największym sukcesem propagandowym przywódcy OWP okazało się zaproszenie go do udziału w sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, na której pojawił się w listopadzie 1974 r. z „karabinem w jednej dłoni i oliwnš gałšzkš pokoju" w drugiej. Sukces ten zawdzięczał postawie krajów Trzeciego Œwiata (100 na 138 członków Narodów Zjednoczonych uznawało w tej czy innej formie OWP), jak również polityce Moskwy, która zdecydowała się teraz na jawniejsze poparcie dla Arafata (poprzednio unikała takiej demonstracji) . Izrael natomiast nie spotykał się ze strony ONZ ze zrozumieniem - wstrzymano mu na przykład pomoc UNESCO pod zarzutem gwałcenia zasady ochrony zabytków kultury w Starej Jerozolimie, powstawały również pomysły usunięcia go z tej organizacji. Państwo żydowskie przeżywało swe czarne dni, mogšc liczyć właœciwie tylko na USA. Tymczasem Kissinger zamierzał za wszelkš cenę doprowadzić do zakończenia „wojny naftowej", a najlepszym ku temu sposobem wydało mu się wznowienie dwustronnych negocjacji egipsko-izraelskich. Z punktu widzenia Sadata odrzucenie tej propozycji groziło zmarnowaniem szansy na wycofanie się Izraela z Synaju. Również Rabin traktował tę ofertę jako sposób na wyjœcie z impasu. Premier nie liczył na rychłe doprowadzenie do traktatu pokojowego, wierzył natomiast, że poprawę atmosfery można osišgnšć poprzez czšstkowe porozumienia. Gdyby Egipt poczynił dalsze kroki pojednawcze, Izrael gotów był za to zapłacić zmniejszeniem swego kontyngentu wojskowego na Synaju. Największym problemem była przyszłoœć rejonów Mitla i Gidi, przez które wiodły główne szlaki łšczšce wschodniš i zachodniš częœć półwyspu. Zachowujšc obie przełęcze wojska izraelskie mogły się bronić skutecznie stosunkowo małymi siłami. Z tego powodu po 1967 r. miejsca te zostały ufortyfikowane (pola minowe, zapory antyczołgo-we itp.), a po wojnie paŸdziernikowej Izrael wydał na odbudowanie tamtejszych umocnień 150 min dolarów. Budowa nowej linii obronnej w głębi Synaju, gdzie nie istniały naturalne przeszkody, byłaby jeszcze bardziej kosztowna. Alternatywne rozwišzania wišzały się z rozwojem elektroniki. Od 1969 r. Izrael konstruował system ostrzegania (Distant Early Warning), nadzorujšcy pustynię, rejon Kanału, a nawet bazy 288 egipskie po stronie afrykańskiej. Czujniki akustyczne potrafiły wykrywać huk silników odrzutowych z dużej odległoœci, a czujniki sejsmiczne rejestrowały odgłos przemieszczania się sprzętu zmotoryzowanego. Większoœć tych urzšdzeń działała automatycznie i nie wymagała licznej obsługi. Teoretycznie więc Izrael mógł zrezygnować z częœci tradycyjnych umocnień, ale pytał w rewanżu o ustępstwa Egiptu. Nowa tura „wahadłowej dyplomacji" Kissingera rozpoczęła się 8 marca 1975 r. wizytami w Kairze, Tel Awiwie i Ammanie. Œcieżki kompromisu były mocno zadeptane. Rabin domagał się od Sadata jasnej deklaracji w sprawie rezygnacji z zamiarów użycia siły (ten godził się tylko na formułę o niedšżeniu do wojny), powołania wspólnych patroli izraelsko-egipskich w strefie buforowej, zaprzestania ekonomicznej i propagandowej kampanii antyizraelskiej. Oczekiwania prezydenta koncentrowały się na poszerzaniu egipskiego stanu posiadania na Synaju, przy czym nie zgadzał się on na pełnš demili-taryzację strefy, którš opuœci Izrael. Sadat liczył na amerykańskie zrozumienie i na ogół je uzyskiwał. Kissinger oczekiwał od Jerozolimy „elastycznoœci", a kiedy w Białym Domu zasiadł Gerald Ford, ostrzegł Rabina, że jeœli ten nie wykaże dobrej woli, USA będš zmuszone zrewidować swojš bliskowschodniš politykę. Waszyngton wybrał jednak nie najlepszš porę dla tego rodzaju pouczeń. W tym samym czasie wojska północnego Wietnamu przeszły do finalnej ofensywy, a Kongres całkowicie zignorował proœbę rzšdu południowowietnamskiego o pomoc (obiecanš przez Nixona w trakcie konferencji w Paryżu). Po upadku Sajgonu częœć izraelskiej opinii publicznej dostrzegła analogie z własnym losem, a idea zdania się na amerykańskie gwarancje bezpieczeństwa nie miała wielu obrońców. W trakcie dyskusji w Knesecie nad taktykš w sprawie rokowań gabinet uzyskał bezprecedensowe poparcie (92 do 4). W ten sposób inicjatywa Kissingera znalazła się w impasie, a USA zaczęły się wycofywać z danej Rabinowi obietnicy w sprawie dostaw broni. Sytuację ratował fakt, że Egipt w gruncie rzeczy dšżył jednak do Porozumienia. Niezależnie od poparcia szejków naftowych konfrontacja z Izraelem kosztowała Sadata bardzo wiele. Egipt poniósł ogrom-ne straty w ludziach (sam prezydent stracił młodszego brata, który 289 Bliskowschodnie mocarstwo (1967-1982) poległ w pištej minucie Wojny Dnia Pojednania), zbrojenia pochłaniały jednš pištš dochodu narodowego, rosła inflacja, kraj cierpiał na niedorozwój służb publicznych, systemu komunikacyjnego, sieci wod-no-kanalizacyjnej oraz służby zdrowia

Copyright © 2009 MY Upokorzenie smakuje tak samo w ustach kaĹźdego człowieka. . All Rights Reserved.

XHTML CSS valid. Designed by FlashMint - flash web templates provider.