- Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
- Zawsze lubił ględzić, w sumie było to przyjazne, ale męczące; również bieganie w towarzystwie stękającego, sapiącego i nieustannie gadającego Ebahloma było męczące...
- Tak brzmi ten układ: "Na następujących warunkach ma zasadzać się przyjaźń między Rzymianami i sprzymierzeńcami Rzymian a Kartagińczykami i sprzymierzeńcami...
- Jak do tego przyszło, iż z wielkiego przyjaciela i sługi króla jegomości przeszedł do obozu jego wrogów, trudno tłumaczyć inaczej, tylko wielkimi dobrodziejstwy, jakich za...
- bierze początek rurociąg naftowy "Przyjaźń" biegnący do Polski, NRD, Czechosłowacji i Węgier; kilka szkół wyższych, opera i 3 teatry, filharmonia, 5 muzeów (w tym muzea...
- Kosztowny krzyż kamienny, który dostałem od niego na pamiątkę, chowam dotąd jako wspomnienie tych smutnych czasów i dowód przyjaźni księdza archimandryty...
- Ale to był absurd; trzeba by najpierw przyjąć jakąś nie istniejącą zwadę między nim a Albertyną, a następnie zrobić szantażystą z tego pięknego szofera, który zawsze był taki...
- Takimi przeżyciami są przeżycia miłości i przyjaźni, kontaktu ze sztuką i przyrodą, zdobywania wiedzy zaspokajającej i rozbudza- jącej ciekawość...
- - Dziwię się, że możesz wytrzymać we wrzącej atmosferze s - oświadczył pewnego dnia Jared, przyjaźnie klepiąc po rami Rhysa, który nie znosił takich poufałości...
- Nająłem oczywiście zdolnych i dobrych strażników – dodał, wskazując na dwóch mężczyzn – lecz Dolina Lodowego Wichru jest niebezpiecznym miejscem i przyjazne miecze –...
- Ale z tego samego powodu, że byłem w wojsku, wiem o nim także inne prawdy, bardziej złożone jak sąd mojego przyjaciela...
Upokorzenie smakuje tak samo w ustach każdego człowieka.
Myślałem o truciznach ukrytych w opuszczonych aptekach, o pełnych wódki piwnicach. Wspomniałem tych parę nieszczęsnych, dzielących ze mną miasto istot... Do Oxford Street dotarłem przez Marble Arch. Tutaj znów pełno było czarnego pyłu i wiele martwych ciał. Z piwnicznych okien biła złowieszcza , okropna woń. Panował upał, a że szedłem już długo, zachciało mi się jeść i pić. Z wielkimi trudnościami włamałem-się do jakiegoś baru. Udało mi się tam nasycić zarówno głód, jak i pragnienie, osłabiło mnie to jednak tak bardzo, że wyciągnąłem się na stojącej pod ścianą kanapce i zasnąłem kamiennym snem. Ocknąłem się z ponurym jękiem "ul-la, ul-la, ul-la, ul-la" w uszach. Panował już mrok. Posiliłem się znalezionym w barze serem i sucharkami (spiżarka na mięso pełna była tylko robactwa), po czym powlokłem się ku Baker Street i dalej do Regent's Park. Przechodziłem obok szeregu wymarłych skwerów - w tej chwili przypominam sobie nazwę'tylko jednego z nich - Portman Square. Wychodząc z Baker Street dostrzegłem w oddali, ponad drzewami, w świetle zachodu kaptur olbrzyma z Marsa. Jęk dobiegał stamtąd właśnie. Nie przeraziłem się. Widok ów wydał mi się- czymś zupełnie naturalnym. Przyglądałem się długo. Gigant stał bez ruchu i jęczał. .Nie mogłem pojąć, dlaczego tak stoi i krzyczy. Usiłowałem ułożyć jakiś plan działania, nieprzerwane to szlochanie przeszkadzało mi jednak. Może zaś zbyt byłem zmęczony, aby lękać się czegokolwiek. Z pewnością bardziej byłem ciekaw przyczyn tego płaczu, niż przerażony widokiem Machiny Bojowej. Skręciłem w Park Road, chcąc obejść park dokoła, i posuwając się pod osłoną domów wyszedłem od strony St. John's Wood, by przyjrzeć się stamtąd jęczącemu Marsjaninowi. O paręset jardów od Baker Street usłyszałem głośne szczekanie i ujrzałem pędzącego w mym kierunku psa z ochłapem czerwonego mięsa w pysku. Gnała za nim sfora wynędzniałych kundli. Ominął mnie wielkim łukiem, obawiając się widocznie, bym nie odebrał mu smakowitej zdobyczy. Gdy szczekanie ucichłe w oddali, mocniej rozbrzmiało płaczliwe "ul-la, ul-la, ul- la, ul-la, ul-la". W pobliżu dworca St. John's Wood natknąłem się na zniszczoną Machinę Roboczą. Wydawało mi się z początku, że ulicę przegrodził zwalony dom. Dopiero kiedy wspiąłem się na ruiny, ujrzałem ze zdziwieniem, iż przykrywają one zgruchotany mechanizm z pogiętymi i splątanymi mackami. Część przednia była zmiażdżona. Wyglądało na to, że pędząca na oślep maszyna wpadła na dom i zginęła pod jego szczątkami. Sądziłem wówczas, że katastrofa nastąpiła wskutek puszczenia maszyny samopas. Zbyt było już ciemno, by chodzić pośród ruin, toteż nie dostrzegłem zbryzganej krwią kabiny ani rozszarpanych przez psy szczątków Marsjanina. Wstrząśnięty tym widokiem zdążałem dalej, ku Primrose Hill. W oddaleniu między drzewami, w kierunku Ogrodu Zoologicznego, stał drugi, nieruchomy, milczący Marsjanin. W pobliżu rozwalonego domu natknąłem się na Czerwone Zielsko, zaś Kanał Regenta stanowił jedną wielką, gąbczastą masę ciemnoczerwonej roślinności. Nagle, kiedy wchodziłem na most, dźwięk "ul-la, ul-la, ul-la, ul-la, ul-la" umilkł jak ucięty nożem. Cisza uderzyła we mnie niby grom. Wysokie, mroczne domy stały przymglone jakieś, rozmazujące się w ciemności. Drzewa w parku wydawały się czarne. Wszędzie dokoła pięło się po ruinach niesamowite Czerwone Zielsko, ginąc gdzieś w górze, w mroku. Tajemnicza noc schwytała mnie za gardło, dławić poczęły strach i groza. Gdy rozbrzmiewał ten głos, można jeszcze było znieść jakoś samotność i opuszczenie, dziki niemu Londyn wydawał się nie taki martwy. Ten pozór życia podtrzymywał mnie na duchu. Gdy zamilkł, coś się nagle zmieniło, odeszło, sam nie wiedziałem co, i cisza stała się niemal dotykalna. Upiorna cisza. Londyn wpatrywał się we mnie oczodołami pustych, czarnych okien. Wyobraźnia ukazywała tysiące bezgłośnych, czyhających w mroku wrogów. Opanował mnie.obłędny strach, przeraziłem się własnego zuchwalstwa. Przede mną ulica była czarna, jakby zalana smołą, na chodniku dojrzałem jakiś skulony, czarny kształt. Nie mogłem uczynić ani kroku